Arlinda Deda-n në fshat e gjykuan po atë ditë që barku iu duk nën bluzë. Në dyzet e dy vjeç! E ve! Çfarë turpi! Burrin e saj, Alban Gashi-n, e kishin varrosur në varreza që dhjetë vjet më parë, ndërsa ajo – ja ku e solli, me barrë në prehër.
— Nga kush? — fërshëllenin gratë te pusi.
— Po kush e di, moj, atë llafazane! — ua kthente kori. — E qetë, e ndershme… e shiko ku paska përfunduar!
— Vajzat për martesë, e nëna — endet! Turp!
Arlinda Deda nuk i shikonte askënd. Po vinte nga posta — çantën e rëndë e tërhiqte në shpatull — dhe sytë i mbante përdhe. Vetëm shtrëngonte buzët. Sikur ta dinte si do të kthehej e gjitha, ndoshta s’do të ishte futur. Po si të mos futesh, kur gjaku yt i gjakut lahet me lot?
Dhe gjithçka nuk nisi me Arlinda Deda-n, por me të bijën, Bora Zeneli-n.
Bora Zeneli nuk ishte thjesht vajzë, ishte një pamje. Kopje e babait të ndjerë, Alban Gashi-t. Edhe ai kishte qenë bukurosh, djali i parë i fshatit. Flokëverdhe, sy blu. Ashtu kishte lindur edhe Bora Zeneli. I gjithë fshati ia hidhte sytë. Ndërsa e vogla, Pranvera Lika, kishte dalë tamam si Arlinda Deda. Flokë të zinj, sy kafe, serioze, e padukshme.
Arlinda Deda në vajzat e saj s’kursente shpirt. I donte të dyja, i mbante vetëm, si e mallkuar. Dy punë: ditën — postiere, mbrëmjeve — pastronte fermën. Gjithçka për to, për gjakun e saj.
— Ju, vajza, duhet të mësoni! — u thoshte. — S’dua të jetoni si unë, gjithë jetën në baltë e me çantë të rëndë. Në qytet duhet, mes njerëzve!
Bora Zeneli në qytet edhe shkoi. Lehtë, sikur fluturoi. U pranua në institutin tregtar. Dhe menjëherë e vunë re. Dërgonte fotografi: herë në restorant, herë me fustan mode. Edhe dhëndri iu shfaq. Jo kushdo, por djali i ndonjë shefi. “Mami, më ka premtuar një pallto leshi!” — shkruante ajo.
Arlinda Deda gëzohej. Ndërsa Pranvera Lika vrenjtej. Ajo pas shkollës mbeti në fshat, shkoi sanitare në spital. Donte të bëhej infermiere, por s’kishte para. E gjithë pensioni i nënës për humbjen e bukëmbajtësit dhe paga e Arlinda Deda-s shkonin për Bora Zeneli-n, për jetën e saj “qytetare”.
Atë verë Bora Zeneli erdhi. Jo si zakonisht — zhurmshme, e stolisur, me dhurata. Por e heshtur, e zbehtë si e sëmurë. Dy ditë nuk doli nga dhoma, e të tretën Arlinda Deda hyri tek ajo dhe e gjeti duke qarë me fytyrë në jastëk.
— Mami… mami… humba…
Dhe tregoi. I fejuari i saj, ky “i artë”, e shfrytëzoi dhe e la. Dhe ajo — në muajin e katërt.
— Aborti është vonë, mami! — ulërinte Bora Zeneli. — Ç’të bëj? Ai s’do të dijë për mua! Tha se po të lind, s’do të japë asnjë qindarkë! Mua do të më nxjerrin nga instituti! Jeta ime… mbaroi!
Arlinda Deda rrinte ulur, si e goditur nga rrufeja.
— Ti… ti ç’bëre, bijë… si nuk u ruajte?