– Po ç’rëndësi ka! – bërtiti Bora Zeneli. – Ç’do bëjmë tani?! Ta çojmë në jetimore? Apo ta lëmë diku mes lakrave?!
Zemra e Arlinda Dedës u drodh. Si kështu – në jetimore? Nipin?
Atë natë Arlinda Deda nuk fjeti. Endej nëpër shtëpi si hije. Dhe nga agimi u ul në shtratin e Bora Zenelit.
– S’ka gjë, – tha me vendosmëri. – Do ta mbajmë.
– Mami! Po si?! – Bora Zeneli u hodh në këmbë. – Do ta marrin vesh të gjithë! Turp!
– Askush s’do ta marrë vesh, – ia preu Arlinda Deda. – Do të themi… që është i imi.
Bora Zeneli nuk u besonte syve.
– I yti? Mami, a je në vete? Ti je dyzet e dy vjeçe!
– I imi, – përsëriti Arlinda Deda. – Do të shkoj te halla në rreth, gjoja për ta ndihmuar. Atje do ta lin… atje do të jetoj. Ndërsa ti kthehu në qytetin tënd. Vazhdo shkollën.
Pranvera Lika, që flinte pas ndarjes së hollë, i dëgjoi të gjitha. Rrinte shtrirë, duke kafshuar jastëkun, dhe lotët i rridhnin lumë nëpër faqe. I vinte keq për nënën. Dhe i shpifjej nga motra.
Pas një muaji Arlinda Deda u largua. Fshati bëri llafe dhe e harroi. Ndërsa pas gjysmë viti ajo u kthye. Jo vetëm. Me një zarf blu.
– Ja, Pranvera Lika, – i tha vajzës së zbehtë, – njihu. Vëllai yt… Elian Rexha.
Fshati mbeti pa fjalë. Ja pra “e qeta” Arlinda Deda! Ja pra edhe veja!
– Nga kush? – filluan përsëri gratë të fërshëllenin. – Mos vallë nga kryetari?
– Jo, ai është tepër plak. Nga agronomi! Burrë i pashëm, beqar!
Arlinda Deda heshti, duke duruar të gjitha thashethemet. Filloi një jetë – për t’u mos ia uruar askujt. Elian Rexha rritej i shqetësuar, ulëritës. Arlinda Deda mezi mbahej në këmbë. Çanta e postares, ferma, e tani edhe net pa gjumë. Pranvera Lika ndihmonte sa mundej. Në heshtje lante pelena, në heshtje tundte “vëllanë”. Por brenda saj gjithçka ziente.
Bora Zeneli shkruante nga qyteti. “Mami, si jeni? Më merr malli shumë! Para ende s’kam, mezi po ia dal vetë. Por do t’ju dërgoj së shpejti!”
Paratë erdhën pas një viti. Njëqind euro. Dhe xhinse për Pranvera Likën, që i ishin dy numra më të vogla.
Arlinda Deda s’pushonte së vrapuari. Pranvera Lika gjithnjë pranë saj. Edhe jeta e saj, e Pranvera Likës, mori tatëpjetën. Djemtë e shikonin, por pastaj largoheshin. Kujt i duhet një nuse me një “pajë” të tillë? Nënë e shthurur, “vëlla” kopil…
– Mami, – i tha një ditë Pranvera Lika, kur kishte mbushur tashmë njëzet e pesë vjeç, – po sikur ta tregojmë?
– Ç’thua, moj bijë! – u tremb Arlinda Deda. – S’bëhet! Do t’ia shkatërrojmë jetën Bora Zenelit! Ajo atje… është martuar. Me një njeri të mirë.
Dhe vërtet Bora Zeneli ishte “sistemuar”. Kishte mbaruar institutin, ishte martuar me ndonjë biznesmen. Kishte shkuar në Tiranë. Dërgonte fotografi: ja ajo në Egjipt, ja në Turqi. Në fotografi – zonjë metropolitane. Për “vëllanë” as që pyeste. Arlinda Deda vetë i shkruante: “Elian Rexha shkoi në klasë të parë. Sjell vetëm pesëshe.”
Bora Zeneli, si përgjigje, dërgonte një lodër të shtrenjtë, por krejtësisht të panevojshme për fshatin.