Kështu kaluan vitet.
Elian Rexha mbushi tetëmbëdhjetë.
U rrit – për t’u habitur. I gjatë, me sy blu, si… si Bora Zeneli. I gëzuar, punëtor. Nënën (Arlinda Deda, domethënë) e adhuronte pa masë. Edhe motrën, Pranvera Lika – po ashtu. Pranvera Lika, deri atëherë, ishte pajtuar plotësisht me fatin. Punonte si kryeinfermiere në spitalin rajonal. “Beqare e vjetër”, psherëtinin pas shpine. Edhe vetë kishte vënë kryq mbi veten. E gjithë jeta e saj ishte te nëna dhe te Elian Rexha.
Elian Rexha e mbaroi shkollën me medalje.
– Mamë! Do shkoj në Tiranë! Do të aplikoj në Bauman! – deklaroi ai.
Zemra e Arlinda Dedës u drodh. Në Tiranë… Atje ishte Bora Zeneli.
– Po ndoshta këtu, në universitetin tonë rajonal? – propozoi ajo me ndrojtje.
– Ç’thua, mamë! Mua më duhet të çaj përpara! – qeshi Elian Rexha. – Do t’jua tregoj unë juve me Pranvera Likën! Do jetoni në pallat!
Dhe ditën kur Elian Rexha dha provimin e fundit, te porta e oborrit të tyre u ndal një makinë e zezë, që shkëlqente.
Nga makina doli… Bora Zeneli.
Arlinda Deda psherëtiu fort. Pranvera Lika, që kishte dalë në prag, mbeti e ngrirë me peshqirin në duar.
Bora Zeneli ishte afër të dyzetave, por dukej si nga kopertina e një reviste. E dobët, me kostum të shtrenjtë, e mbuluar me ar.
– Mamë! Pranvera Lika! Tungjatjeta! – cicëroi ajo, duke puthur Arlinda Dedën e shokuar në faqe. – Po ku është…
Ajo e pa Elian Rexhën. Djali qëndronte duke fshirë duart me një leckë – po merrej me punë në kasolle.
Bora Zeneli u ndal. E shikonte pa ia ndarë sytë. Pastaj sytë iu mbushën me lot.
– Elian… – pëshpëriti ajo.
– Mirëdita, – tha me edukatë Elian Rexha. – Ju… jeni Bora Zeneli? Motra?
– Motra… – e përsëriti ajo si jehonë. – Mamë, duhet të flasim.
U ulën në shtëpi. Bora Zeneli nxori nga çanta një paketë cigaresh të holla.
– Mamë… Unë i kam të gjitha. Shtëpi, para, burrë… Por fëmijë – jo.
Ajo shpërtheu në lot, duke përhapur rimelin e shtrenjtë.
– Ne… provuam gjithçka. Fertilizim artificial… mjekë… Kot. Burri zemërohet. Dhe unë… unë nuk mundem më.
– Pse erdhe, Bora Zeneli? – pyeti Pranvera Lika me zë të shuar.
Bora Zeneli e ngriti vështrimin e përlotur drejt saj.
– Unë… për djalin.
Arlinda Deda u ngrit me hov.
– A ke humbur mendjen?! Ç’djalë?!
– Mamë, mos bërtit! – Bora Zeneli ngriti edhe ajo zërin. – Është i imi! I imi! Unë e linda! Unë atij… do t’i jap jetë! Kam lidhje! Ai hyn në çdo institut! Do t’i blejmë apartament në Tiranë! Burri… burri është dakord! Ia tregova gjithçka!
– Ia tregove? – klithi Arlinda Deda. – Po për ne i tregove? Për mënyrën si më damkosën me turp? Për atë që Pranvera Lika…
– Ç’rëndësi ka Pranvera Lika! – ia preu Bora Zeneli. – Rrinte në fshat, le të rrijë edhe më tej! Kurse Eliani ka shans! Mamë, ma jep! Ti ma shpëtove jetën, faleminderit! Tani ma kthe djalin!
– Ai nuk është send që të kthehet! – bërtiti Arlinda Deda. – Ai është i imi! Unë s’kam fjetur netëve, e kam rritur! Unë…