Dhe atëherë në kasolle hyri Elian Rexha. Ai kishte dëgjuar gjithçka. Qëndroi në prag – i zbehtë si çarçaf.
– Mami? Pranvera Lika? Për çfarë… për çfarë po flet ajo? Çfarë… djali?
Bora Zeneli u hodh drejt tij.
– Elian Rexha! Bir! Unë jam nëna jote! E kupton? Nëna jote e vërtetë!
Elian Rexha e shikonte si një fantazmë. Pastaj e ktheu shikimin nga Arlinda Deda.
– Mamë… është e vërtetë?
Arlinda Deda ia mbuloi fytyrën me duar dhe shpërtheu në vaj.
Dhe atëherë shpërtheu Pranvera Lika.
Ajo, e qeta, e heshtura Pranvera Lika, iu afrua Bora Zenelit dhe i dha një shpullë aq të fortë, sa ajo u përplas pas murit.
– E ndyrë! – bërtiti Pranvera Lika, dhe në atë britmë kishte gjithçka: tetëmbëdhjetë vjet poshtërimi, një jetë e thyer, dhimbja për nënën. – Nënë?! Çfarë nëne je ti për të?! E braktise si këlysh! A e dije që nëna s’mund të ecte më fshatit prej teje, që e tregonin me gisht?! A e dije që unë… unë për shkak të “mëkatit” tënd mbeta vetëm?! Pa burrë, pa fëmijë! E ti… erdhe?! Ta marrësh?!
– Pranvera, mos! – pëshpëriste Arlinda Deda.
– Duhet, mamë! Mjaft! Sa kemi duruar! – Pranvera Lika u kthye nga Elian Rexha. – Po! Kjo është nëna jote! Ajo që ta hodhi mbi qafë nënës sime, që vetë të shkonte në Tiranë për të “bërë punë”! Dhe kjo, – tregoi me gisht nga Arlinda Deda, – është gjyshja jote! Ajo që e shkeli jetën e vet në baltë për ju të dyja!
Elian Rexha heshti. Gjatë. Pastaj iu afrua ngadalë Arlinda Dedës që qante. U ul në gjunjë para saj dhe e përqafoi.
– Mamë… – pëshpëriti. – Mamica ime.
Ngriti kokën. Pa Bora Zenelin, e cila, duke mbajtur faqen, po rrëshqiste përgjatë murit.
– Unë nuk kam nënë në Tiranë, – tha qetë, por me vendosmëri. – Kam vetëm një nënë. Ja ku është. Dhe një motër.
U ngrit. E kapi Pranvera Likën për dore.
– Ndërsa ju… teze… largohuni.
– Elian Rexha! Bir! – ulëriti Bora Zeneli. – Do të ta jap gjithçka!
– Unë i kam të gjitha, – ia preu Elian Rexha. – Kam nënë. Dhe motër. Ndërsa ju – s’keni asgjë.
Bora Zeneli u largua po atë mbrëmje. Burri i saj, që e kishte parë gjithë skenën nga makina, as nuk zbriti. Thonë se pas një viti ai gjithsesi e la. Gjeti një tjetër që i lindi fëmijë. Ndërsa Bora Zeneli mbeti vetëm, me paratë e saj dhe me “bukurinë” e saj.
Elian Rexha nuk shkoi në Tiranë. U regjistrua në universitetin e qarkut, për inxhinieri.
– Unë, mamë, këtu jam i nevojshëm. Na duhet të ndërtojmë një shtëpi të re.
Po Pranvera Lika… Çfarë Pranvera Lika? Ajo atë mbrëmje, pasi bërtiti, sikur hoqi një tapë nga vetja. U gjallërua. U çel papritur, në moshën tridhjetë e tetë vjeç. Dhe ai agronomi i njëjti, për të cilin gratë flisnin, filloi ta shikonte ndryshe. Burrë i pashëm, vejush.
Arlinda Deda i shikonte dhe qante. Por tani – nga lumturia. Mëkat, sigurisht, kishte qenë. Por zemra e nënës – ajo mbulon edhe më shumë se kaq.
—
Autorja: Arjana Hysa
Burimi