— Mirë pra, Dafina, tani je trashëgimtare e pasur, — Endriti u mbështet pas në karrige dhe shpërtheu në një të qeshur aq të fortë, sa noteri u rrudh në fytyrë. — Të ranë sharra, rrafshues të vjetër. Mund të hapësh punishte ose t’i çosh për skrap, po pate fat.
— Endrit, mos më bëj të qesh, — Anxhela ia mbuloi gojën me pëllëmbë, por e qeshura prapë i shpëtoi mes gishtave. — E imagjinoj si do ta zvarrisë atë arkë nëpër qytet. Dafina, të thërrasim hamallë? Apo ia del vetë me pasurinë tënde?
Thonjtë i kishte të lyer rozë të ndezur, flokët të krehur me onde, dhe rreth saj ndihej një parfum i rëndë, i ëmbël. I rrinte Endritit ngjitur nga shpatulla, duke e treguar hapur përkatësinë. Dafina rrinte përballë, me një pallto të vjetër gri, duart mbi gjunjë. Shikonte nga dritarja, ku shiu i nëntorit e shndërronte qytetin në një njollë gri, dhe heshtte.
Noteri u kollit lehtë dhe u përkul sërish mbi dokumente.
— Sipas testamentit, Endritit i kalon shtëpia me truall në sektorin privat dhe kursimet që ndodhen në llogarinë e të ndjerit. Dafinës — një arkë druri me vegla, një librezë kursimi e hapur në emrin e saj në vitin një mijë e nëntëqind e tetëdhjetë e shtatë, si dhe një zarf i vulosur. Zarfi duhet hapur këtu, në prani të të gjitha palëve.
— Po kjo pse? — Endriti tashmë po shfletonte dokumentet e shtëpisë, duke ndjekur rreshtat me gisht. — Çfarë zarfi tjetër? Babai qenka bërë krejt në pleqëri?
— Kjo është vullneti i të ndjerit, — noteri ia zgjati Dafinës mbi tavolinë zarfin e verdhë me vulë dylli.
Anxhela i pëshpëriti diçka në vesh Endritit dhe ai buzëqeshi me përbuzje, duke tundur kokën. Ajo vazhdoi, tani më fort:
— Endrit, po ta shesim menjëherë atë shtëpi, na del për një apartament në qendër, madje mbetet edhe për makinë. Ose fare mirë ikim në Dhërmi, atje pasuritë e paluajtshme po rriten.
Dafina theu vulën e dyllit dhe shpalosi fletën. Shkrimi i vjehrrit ishte i madh, i pabarabartë, shkronjat kërcenin. Rreshti i parë i ra si grusht në stomak; para syve iu err.
“Dafina, unë e dija gjithçka. Për Anxhelën. Për mënyrën si ai u largua prej teje, ndërsa unë ende jetoja i shtrirë në shtrat. Për faktin që ti çoje paratë e fundit për tabletat e mia, ndërsa ai shëtiste në restorante me pasionin e ri.”
Dafina kishte punuar në dyqanin e bukës tridhjetë e dy vjet; pesëmbëdhjetë të fundit i kishte kaluar duke u kujdesur për vjehrrin. Burri nuk shkonte ta shihte të atin — thoshte se nuk e duronte dot pamjen, se nuk i mbante zemra. Por për peshkim me shokët zemra i mbante fort, po ashtu edhe për ndeja në kafene.
Dafina ndërronte çarçafët, e kthente plakun, i lexonte gazetat kur i ishte dobësuar shikimi, numëronte qindarkat për ilaçet. Endriti, ndërkaq, numëronte sa kohë kishte mbetur deri te çlirimi.
Vjehrri ishte i heshtur, i mërzitshëm, rrallë thoshte faleminderit. Por një muaj para se të ndërronte jetë, e thirri dhe i kërkoi t’i sillte nga depoja arkën e vjetër. U mor gjatë me të, mes daltave dhe rrafshuesve, pastaj nxori një zarf të rrudhur.
— Dafina, ti je e mirë, — e shikonte dhe për herë të parë ndër gjithë ato vite, vështrimi i tij ishte i butë. — Jo si ai. Do ta rregulloj gjithçka siç duhet, vetëm Endritit asnjë fjalë.
Pas një jave erdhi noteri. Plaku diktoi testamentin dhe Dafina firmosi disa letra si dëshmitare, pa i lexuar. Dhe tri javë më vonë, vjehrri u shua.