Endriti në funeral nuk qau; vetëm tundte kokën ndaj ngushëllimeve. Pas drekës mortore u zhduk — tha se po mbytej mes atyre mureve. Dafina lante enët, pastronte tryezën, dhe në apartamentin bosh mbretëronte një heshtje aq e thellë sa i binte në vesh. Për herë të parë pas pesëmbëdhjetë vitesh mbeti vetëm, pa pasur nevojë të ngrihej natën për t’u afruar te i sëmuri, për të parë nëse merrte frymë.
Pas dy javësh Endriti mblodhi gjërat. Anxhela e priste te hyrja e pallatit me një pallto lëkure të bardhë, e ndritshme si reklamë detergjenti. Dafina rrinte pas perdes, te dritarja, dhe shihte si burri i saj çonte çantat te makina. Priste që ai të kthehej, të thoshte qoftë edhe diçka. Por ai thjesht u ul në timon dhe u largua. Jastëku atë natë u lag, por askush nuk e pa.
— Pra, shtëpia është e imja, kursimet e miat, — Endriti shfletonte dokumentet, tundte kokën i kënaqur. — Babai bëri siç duhej, gjithçka sipas rregullit, ia la djalit. Ty, Dafina, mos u shqetëso, ndoshta të kanë mbetur ca qindarka nga koha e Bashkimit Sovjetik në librezën tënde, sa për bukë mjafton.
— Endrit, po këto vegla kujt i duhen fare? — qeshte Anxhela, duke u afruar pranë tij. — Ndoshta t’i hedhim fare, pse të mbajmë plehra nëpër apartament?
Dafina ngriti sytë nga letra. I pa të dy — ai i çliruar, fitimtar, ajo pranë tij si trofe. Pastaj uli sërish shikimin te rreshtat, të shkruar me dorë që i dridhej një njeriu në grahmat e fundit.
“Ti mendove se nuk i dëgjoja lotët e tu natën në kuzhinë? I dëgjoja. Të gjitha. Muret janë të holla. Dhe ja çfarë bëra, Dafina. Ajo libreza në emrin tënd — aty kam depozituar pagesën e sigurimit për dëmtimin në punë. Ishte pagesë e madhe, e mirë. E vura në emrin tënd që atëherë kur erdhe në shtëpinë tonë si nuse — doja të shihja çfarë njeriu ishe. Ti e kalove provën, ai — jo. Paratë qëndruan gjithë këto vite, u shtuan me interesa. Tani shuma është më e madhe se vlera e kësaj shtëpie, të paktën pesë herë. Ndoshta edhe më shumë.”
Dafina ngriti kokën dhe u takua me shikimin e noterit. Ai pohoi me kokë dhe nxori nga dosja edhe një dokument tjetër.
— Dafina, sipas vërtetimit të bankës, në librëzën e kursimit të regjistruar në emrin tuaj ndodhet një shumë që e tejkalon shumëfish vlerën e pasurisë së paluajtshme të trashëguar nga Endriti. Bëhet fjalë për një kapital të mjaftueshëm për blerjen e disa objekteve të pasurive të paluajtshme në qendër të qytetit.
Heshtja ra aq papritur sa u dëgjua shushurima e shiut jashtë dritares. Endriti u nguros me dokumentet në duar; buzëqeshja i rrëshqiti ngadalë nga fytyra. Anxhela pushoi së qeshuri; shikoi noterin, pastaj Dafinen, dhe në sytë e saj u duk frika.
— Prit, si domethënë shumëfish? — Endriti u drejtua, dokumentet i ranë nga duart mbi tavolinë. — Sa shumëfish? Sa ka aty?
— Shumën e saktë nuk jam i autorizuar ta bëj publike pa pëlqimin e Dafines, por mund të them se bëhet fjalë për një kapital të konsiderueshëm, — foli noteri me ton të qetë, megjithëse në cepat e buzëve i fshihej një buzëqeshje e lehtë.
— Endrit, prit, ndoshta ka ndonjë gabim, — Anxhela iu kap krahut, zëri iu bë i hollë, cicërues. — Është ndonjë librezë e vjetër nga koha sovjetike, s’ka si të ketë gjë aty, ta sqarojmë siç duhet…
Endriti u zverdh, pastaj u skuq, pastaj sërish u zverdh. Shikonte Dafinen, dhe në sytë e tij po shfaqej paniku. Dafina e palosi ngadalë letrën dhe e futi në zarf. Duart nuk i dridheshin më.