— Mirë pra, Dafina, tani je trashëgimtare e pasur, — ajo i përsëriti fjalët e tij me zë të ulët, dhe çdo fjalë ishte si goditje.
Endriti u hodh në këmbë, i ra rrotull tavolinës, u përpoq t’i prekte supin. Fytyra iu shtrembërua në një buzëqeshje të rreme e të mjerë.
— Dafina, jemi familje gjithsesi, kaq vite bashkë, hajde të flasim si njerëz, qetë, — llomotiti me shpejtësi, duke u marrë fryma. — Babai, me siguri, donte që ta rregullonim bashkë, si një familje. Unë s’jam i huaj për ty, apo jo?
Dafina u ngrit, e tërhoqi karrigen mënjanë. Mori nga tavolina dokumentet e librezës dhe zarfin me letrën. Endriti qëndronte pranë saj; prej tij vinte era e atij parfumi të njohur, që dikur i dukej i afërt. Tani i vinte për të vjellë.
— Të flasim qetë? — ajo e shikoi në sy, dhe ai u tërhoq një hap mbrapa. — Si atëherë kur u shpërngule qetë dy javë pas varrimit? Apo si atëherë kur të luta të më ndihmoje të ngrija babanë tënd, dhe ti qetë-qetë shkoje tek ajo?
— Dafina, pse po i trazojmë tani gjërat e vjetra, jemi njerëz të rritur, mund të biem dakord normalisht, — Endriti u përpoq sërish të buzëqeshte; zëri iu bë i butë, pothuajse i ëmbël. — Shtëpia duhet mbajtur, duhen bërë riparime, të gjitha kushtojnë para. Ndoshta ti ndihmon, e unë të ndihmoj edhe unë me diçka, s’jemi armiq.
Anxhela u hodh në këmbë; palltoja e bardhë u hap, duke zbuluar fundin e shkurtër.
— Endrit, a je seriozisht? — ajo u kthye nga ai, zëri i kaloi në një britmë. — Më premtove që do shkonim në Dhërmi, që do blinim makinë, që i kishe të gjitha të rregulluara! Po tani çfarë? Kjo… kjo ishja jote do t’i marrë të gjitha, e ne çfarë mbetemi?
— Anxhela, hesht pak tani, mos u fut, — Endriti u përpoq ta ndalte, por ajo nuk po dëgjonte më; zëri i saj ngrihej gjithnjë e më shumë.
— Jo, nuk hesht! Gjashtë muaj prita derisa të divorcoheshe, durova premtimet e tua, e tani del që ajo ka më shumë para se ti! Ndoshta duhet të kthehesh prapë tek ajo?
Dafina mbylli kopsat e palltos, lidhi shaminë. Lëvizje të ngadalta, të sakta. Ajo e pa Anxhelën, dhe ajo u tkurr, u ndal në mes të fjalës.
— Së fundmi qeshët me arkën time, — Dafina foli qetë, por çdo fjalë ishte si akull. — E pra, ajo arkë për mua vlen më shumë se të gjitha planet tuaja për jetën. Sepse e mblodhi një njeri që e dinte ç’është nderi. Ju këtë s’do ta kuptoni kurrë.
Ajo mori çantën, i bëri me kokë noterit dhe u drejtua nga dera. Pas shpine, Endriti bërtiste diçka për ndërgjegjen, për vitet, për drejtësinë. Anxhela klithte, duke kërkuar shpjegime. Dafina doli në korridor dhe dera pas saj u mbyll, duke prerë zërat e tyre. Zbriti shkallët poshtë, dhe me çdo hap fryma i bëhej më e lehtë.
Jashtë binte një shi i ftohtë nëntori, por Dafina ndjehej ngrohtë. Mbërriti te stacioni, u ul në një stol të lagur, nxori nga çanta zarfin. E rilexoi letrën edhe një herë, ngadalë, duke u thelluar në çdo fjalë. Në fund fare, me një shkrim të imët e që dridhej, ishte një shtesë që s’e kishte vënë re në zyrë:
«Jeto, Dafina. Këtë jetë e ke fituar. Dhe arkën time merre patjetër — atje në fund, nën vegla, ka një fotografi. Jam unë me gjyshen tënde, të rinj. Doja ta dije — e kuptoja çfarë njeriu ishe. Edhe Klara ime ishte e tillë. Faleminderit për gjithçka».