Dafina e palosi letrën, e futi në çantë dhe lotët filluan t’i rridhnin vetvetiu. Por nuk ishin ata lotët që i derdhte netëve në kuzhinë, pa zë, që të mos e dëgjonte askush. Ishte diçka tjetër — lehtësim, çlirim, pranim. Ajo qante dhe buzëqeshte njëkohësisht, dhe kalimtarët e shikonin shtrembër, i kalonin anash, por asaj nuk i bënte më përshtypje.
Autobusi erdhi pas dhjetë minutash. Dafina u ul pranë dritares dhe pa pasqyrimin e saj në xhamin e lagur. Pallto gri, shami e vjetër, fytyrë e lodhur. Por sytë ishin ndryshe — të gjallë, të sajat, jo më të frikësuar. Nxori telefonin nga xhepi dhe pa ekranin. Tre thirrje të humbura nga Endriti. Shtypi një buton dhe e dërgoi numrin në listën e zezë. Një lëvizje gishti, dhe kaq.
Jashtë dritares rrëshqitën shtëpi gri, rrugë të lagura, fenerë të rrallë. Dafina e shtrëngoi çantën me dokumente pas gjoksit dhe kujtoi si vjehrri e kishte mbajtur për dore pak para se të largohej. Si ia kishte shtrënguar gishtat dhe kishte heshtur, por në sytë e tij kishte diçka të rëndësishme. Tani ajo e kuptonte. Ai kishte thënë gjithçka që donte. Thjesht në mënyrën e vet, ashtu si dinte.
Ajo zbriti në ndalesën e saj, kaloi përmes oborrit dhe u ngjit në katin e tretë. Banesa e priti me heshtje, por tani kjo heshtje nuk ishte bosh, ishte e saj. Dafina hoqi pallton, vuri çajnikun dhe u ul pranë dritares. Qyteti përtej xhamit jetonte jetën e vet, të huaj dhe të largët. Ndërsa këtu, në këtë heshtje, po fillonte e saja. Pa Endritin, pa vjehrrin, pa shtirjen e përditshme se gjithçka ishte në rregull.
Në mëngjes do të shkonte në bankë, pastaj do të merrte atë arkën e famshme. Dhe do të gjente në fund një fotografi — vjehrrin e ri me një grua që i ngjante asaj. Dhe ndoshta do ta kuptonte pse ai e kishte zgjedhur pikërisht atë atëherë, në vitin tetëdhjetë e shtatë. Pse i kishte besuar. Pse kishte heshtur, por kishte kujtuar.
Ndërkohë ajo thjesht rrinte pranë dritares dhe merrte frymë. Lirisht. Për herë të parë pas pesëmbëdhjetë vitesh.
Shtyp “Pëlqe” dhe merr vetëm postimet më të mira në Facebook ↓
– Nëna ka gjithmonë të drejtë, ndërsa ti mund të durosh, – tha burri, duke propozuar të shpërnguleshim në garsonierën time
Shoqja nuk e priste që ta lija burrin kaq lehtë dhe të merrja gjënë kryesore për vete
E bleva këtë shtëpi prej jush gjashtë muaj më parë! Pse ende e konsideroni veten zonjë të saj! – shpërthimi i fundit i vjehrrës më tërboi
— Ti nuk je grua, por barrë! Largohu nesër! — deklaroi burri, pa e ditur se në mëngjes e priste një surprizë
— Çfarë, vërtet e nxore nënën time jashtë nga banesa? — Po! Dhe me ty do të veproj njësoj, nëse nuk qetësohesh!
— Nënës sime do ta ndihmoj qoftë edhe nesër, ndërsa vjehrrës — asnjë qindarkë! — i bërtita burrit në fytyrë
Nuk janë problemet e mia
Burri njoftoi se tani secili ha të vetën. Mendova: — Mirë, mirë, do të shohim sa do të zgjasësh
Nëna tha se do të të ftojë vetëm nëse përgatit tryezën për mysafirët, — më tha burri me siklet
– Ti e more trashëgiminë! Atëherë je e detyruar të shlyesh kredinë time, – zemërohej vjehrra
Më dëbuan nga shtëpia ime në moshën 18‑vjeçare. U ktheva në 50 për të blerë gjithë rrugën bashkë me sekretet e tyre të mjerueshme
Një jurist automobilistik shpjegoi nëse shoferi i makinës është i detyruar t’i japë përparësi këmbësorit, nëse këmbësori sapo ka hyrë në karrexhatë
Ia mori asaj çelësat e shtëpisë! Tani do të lutet në gjunjë që ta lejojnë të hyjë — mburrej burri i vjehrrës
— Po nga se e morët idenë që te unë mund të vini çdo vit e të jetoni si në hotel?
LAZ‑697 – autobus turistik klasik i Durrësit
Koment
Emri
Faqja e internetit
Ruaj emrin tim, email‑in dhe adresën e faqes në këtë shfletues për komentet e mia të ardhshme.
Δ
Postimet e fundit
Komentet e fundit
Arkivat
Kategoritë