Kur Drita dëgjoi se vjehrra do të vinte “për nja dy ditë”, në kokë nuk pati panik, as shpërthim zemërimi apo ndonjë “vetëm mbi trupin tim të pajetë”. Ishte një ndjesi e çuditshme, sikur dikush të kishte hyrë në shtëpinë e saj dhe, pa pyetur nëse ishte e përshtatshme, të kishte hequr pallton në heshtje.
— Nesër vjen Elvana. Ta tha? — Fatosi qëndronte te dritarja, me shpinë nga ajo, po shtypte butonat e telekomandës dhe dukej sikur fliste me perden.
— Jo. Po ty? — Drita nuk i hiqte sytë nga koshi i rrobave. Sapo kishte hekurosur këmishët, i kishte palosur me kujdes në një grumbull; tani po merrej me bluzat.
Ai u hutua. Pastaj nxori frymën, lehtë, si një nxënës që ka harruar detyrat.
— Epo, i kam thënë prej kohësh që, po deshi, mund të kalojë. Thjesht mendoja se ishte muhabet.
— Dhe tani s’është më muhabet?
— Epo, ajo tashmë është në tren. Nesër në dymbëdhjetë mbërrin.
Në banjë, ku u fsheh dhjetë minuta më vonë, Drita i radhiti me kujdes kozmetikën mbi buzën e lavamanit. Lëvizi ujin micelar, i futi disqet e pambukut në një tas qeramike, kontrolloi që furçat e dhëmbëve të ishin në gota të ndryshme. Nuk ishte pedante; thjesht frymëmarrja bëhej më e lehtë kur gjithçka ishte në vendin e vet. Pastaj fshiu duart me peshqir dhe shkoi në kuzhinë. Sobë ishte e ftohtë dhe Drita mendoi se, me shumë gjasë, ashtu do të mbetej deri të hënën.
Të nesërmen në mëngjes gjithçka shkoi vaj — dhe sipas një skenari të huaj. Drita u ngrit më herët se Fatosi, i mblodhi flokët bisht, u ul me laptopin në kuzhinë. Duhej të përfundonte planin e punës për adoleshentët; që nga shtatori zhvillonte orë letërsie në bibliotekën e lagjes. Formati — klub i lirë të premteve; fëmijët mezi mbanin mend emrat e poetëve rusë, por debatonin për kuptimin e romanit “451 gradë Fahrenheit” si të rritur. Një punë ku ajo ndihej e gjallë.
Pastaj, afër orës nëntë, hyri në dhomën e gjumit. Fatosi flinte ende, me dorën e varur nga shtrati. Drita e pa me një grimë zilie; ai mund të flinte mbi gjithçka, edhe mbi faktin që e ëma tashmë kishte nisur rrugën për të ardhur të jetonte me ta.
Në korridor ngriti nga dyshemeja çantën e shpinës; brenda ishin fletoret dhe një tufë programesh të printuara. Po bëhej gati të dilte kur dëgjoi nga kuzhina:
— As që u përshëndete.
Ai ishte zgjuar gjithsesi. Pa zhurmë, siç dinë vetëm burrat që s’kanë qejf të diskutojnë atë që kanë shkaktuar.
— Mirupafshim, — tha ajo, pa u kthyer.
Në bibliotekë mbretëronte kaosi i zakonshëm. Aty vinte erë faqe të vjetra, xhaketa shkollore dhe diçka e ëmbël që dikush e sillte rregullisht në dhomën e mësuesve. Drita shkëmbeu dy fjalë me Denisën, mori dosjen me skicat, kaloi nëpër sallën e leximit. Një vajzë me gërsheta blu të ndezura ishte ulur tashmë në rreshtin e parë dhe po vizatonte diçka në bllok — mes tyre kishte një marrëveshje të pashkruar: kush vinte i pari, merrte një rekomandim bonus nga seria “duhet patjetër ta lexosh”. Sot ishte “E hëna fillon të shtunën”.
Pas orës, Drita mbeti në klasën bosh. U ul në pragun e dritares dhe për një kohë të gjatë pa si nxënësit kalonin ngadalë nëpër oborr. Asnjë dramë; vetëm një ndjesi therëse se në shtëpi e priste dikush që kishte vendosur tashmë për të se si do të dukej java e ardhshme.
U kthye në shtëpi rreth orës pesë. Në hyrje ishte qetësi; në pushimin e shkallëve qëndronte një qese e mbështjellë me shkrimin “Sallame Durrësi”. Stil i njohur — Elvana nuk vinte kurrë pa ushqim, sikur me furnizime të ishte më e lehtë të duroje muret e huaja.
Kur Drita hapi derën, era e vezëve të ziera dhe e çorapeve të freskëta goditi menjëherë. Vari pallton, hyri në sallon. Fatosi, me kufje në vesh, rrinte te laptopi. Në tavolinë ishin hedhur një pjatë me një simite gjysmë të ngrënë, telekomanda, një revistë çfarëdo.
— Përshëndetje, — tha ai, pa ia ndarë sytë ekranit. — Mamë, Drita erdhi.
Nga kuzhina u dëgjua:
— Drita, përshëndetje. Nga rruga? Duhet të jesh e uritur. Kam aty pak sallam — nga anët tona, shtëpie. Vetëm mos u mërzit, unë tashmë i bëra vetes sanduiçët. Mendoja se do të drekonit bashkë, por ti nuk erdhe, e unë s’mundem më — kam stomakun.
Drita kaloi në dhomën e saj. Jo në dhomën e tyre — në të sajën. Sepse pikërisht tani ndjesia e “territorit të vet” ishte zhdukur diku. U ul në skajin e shtratit, pa i hequr këpucët. Gjatë pa dyshemenë, duke u përpjekur të mos mendonte as për sallamin, as për faktin që në banjën e saj tani do të kishte një krehër të huaj.
Në mbrëmje të tre rrinin në kuzhinë. Tavolina ishte mbuluar me një mbulesë të re me lule, të cilën Drita e dinte me siguri se nuk e kishte blerë ajo. Elvana tregonte se si në tren dikush po debatonte me kontrolloren, ndërsa në kupenë ngjitur një djalë i ri hante shawarma dhe dëgjonte muzikë me zë të lartë. Fatosi qeshte. Drita hante patate të ziera me gjalpë, të cilat i kishte ngrohur vetë.
— Nesër, ndoshta, hamë darkë bashkë? — pyeti papritur vjehrra. — Nuk e di si është zakoni këtu te ju, por unë jam njeri i thjeshtë. Unë jam për ushqimin e përbashkët. Është më me shpirt. Apo jo, Fatos?