Ai e shikoi Dritën. Dhe ajo, pikërisht në atë çast, e kuptoi papritur se çfarë do të ishte nesër. Dhe pasnesër. Se të dy do të heshtnin, ndërsa dikush tjetër do t’u rregullonte pjatat. Se në këtë kuzhinë tani kishte një erë të re. Dhe rregulla të reja. Dhe nëse ajo nuk thoshte asgjë — do të pushonin fare së pyeturi.
Por ajo nuk tha asgjë. Ende.
Mëngjesi nisi me faktin që Drita u zgjua nga era e sallameve të skuqura. Jo nga alarmi, jo nga zilja e telefonit, jo nga shpimi i fqinjit — sallame. Dhe, siç e kuptoi një sekondë më pas, — jo të sajat. Në apartamentin me mure të holla edhe aromat dëgjoheshin me zë të lartë. Qëndroi shtrirë edhe pak, duke ngulur sytë në tavan, pastaj u ngrit ngadalë. Në korridor tashmë kishte zhurmë, Elvana ecte me shapka mbi laminat, duke i rënë pak me këmbë me atë “eh, duhet parë, sa keq është organizuar gjithçka”, murmuriste diçka për aspiratorin, kërkonte dërrasën e prerjes.
Në kuzhinë, ku Drita hyri pas disa minutash, ishte tashmë ngushtë. Tavolina e vogël, e mbushur me produkte nga frigoriferi i saj, një bukë e prerë më dysh, dy pjata me vezë të skuqura, e treta — bosh, sikur të ishte vendosur posaçërisht “për çdo rast”. Fatosi rrinte me pantallona sportive, hante sallame dhe rrëshqiste gishtin në telefon. Me shfaqjen e saj ngriti sytë, pohoi me kokë dhe, pa arritur të thoshte gjë, dëgjoi:
— Drita, do hash edhe ti? Janë ende të ngrohta. Është e vërtetë, pak më të skuqura seç duhet, por soba jote skuq si tank.
— Unë jam për punë.
Drita shkoi në banjë. Rafti nën pasqyrë kishte ndryshuar: në vend të shishes së vetme të parfumit të saj qëndronin tre. Pranë tyre kishte pincë për vetulla, një pilë në këllëf, një krem me etiketë rozë të ndezur. Në varëse — një peshqir i ri. E mbajti derën hapur për disa sekonda, pastaj gjithsesi e mbylli, sikur të kishte mbyllur nga brenda një kufi të brendshëm. Atje ku më parë ishte “e imja”, tani ishte shfaqur “ne”. Vetëm pa pëlqimin e saj.
Rrugës për në punë ndaloi në një dyqan të vogël pranë metrosë, bleu fletore për grupin e ri të adoleshentëve dhe i tha arkëtarit “faleminderit” me një ngrohtësi disi të papërshtatshme, thjesht sepse ai nuk i kërkoi asgjë në këmbim. Pastaj hyri në dhomën e mësuesve, shkëmbeu disa fjalë me Denisën — ajo ankohej për nipin që i rrëzon vazhdimisht filxhanët — dhe e kapi veten duke menduar se më mirë një filxhan i thyer sesa një njeri që ta pushton territorin në heshtje.
Gjatë orëve me fëmijët gjithçka dukej normale. Shkruanin miniatura, grindeshin se kush ishte më i mirë — Çehovi apo Marini. Një djalë, Rroni, tha me seriozitet të plotë se ëndërronte të rritej dhe të bëhej “jo si babai”. Drita deshi ta pyeste “po si është ai?”, por heshti. Dukej se e kuptonte. Pas orëve qëndroi në klasë — rregulloi dosjet, lëvizi karriget, dëgjoi si pas murit pastruesja lante dyshemetë. Nga kjo përditshmëri ndihej pak më lehtë. Këtu gjithçka ishte e qartë: nëse diçka nuk të pëlqen — mund ta zhvendosësh.
Në shtëpi ishte ngrohtë, mbante erë supë pule. Në sallon qëndronin dy shporta me rroba. Fatosi flinte në divan, televizori punonte në sfond, zëri ishte ulur, por vjehrra dremiste pranë tij, me një jastëk divani nën kokë. Drita kaloi në heshtje në dhomën e saj, por sapo hoqi pallton, dëgjoi:
— Drita, dëgjo, po mendoja, ndoshta duhet të qëndroj një javë? Këtu është kaq qetë, ti je gjithë kohën në punë, Fatosi po ashtu gjithë në punë, e mua më duhet pak pushim. Pastaj — shtëpia s’është prekur nga dora e një gruaje, do të ndihmoj.
Drita u kthye, pa e kuptuar menjëherë që Elvana qëndronte pikërisht te dera. Pa trokitje, pa pauzë. Në zërin e saj nuk kishte as lutje, as mirënjohje — vetëm një deklaratë. Drita iu afrua dollapit, nxori një pulovër të ngrohtë, e vari në varëse. Bëri sikur po mendonte, edhe pse brenda saj gjithçka prej kohësh bërtiste “jo”.
— Kjo banesë nuk është hotel. Më pëlqen rregulli, por nuk më duhet një administratore. Më duhet ajër. Pikërisht tani — të paktën në banjë.
Vjehrra mbeti e ngrirë. Pastaj i ngushtoi pak sytë, sikur të kishte parë tek nusja diçka të re. Të pakëndshme. Problem.
— Çfarë do të thuash me këtë?
— Që unë kam punë. Jetë. Dhe asnjë pjesë e kësaj jete nuk ka nevojë për komente mbi pastrimin, sallamet dhe se kush ulet në cilën kolltuk.
Nuk pati përgjigje. Vetëm hapa drejt kuzhinës. Drita mbeti në dhomë, u ul në skajin e krevatit dhe mbylli sytë. Në atë çast e kuptoi se të vazhdonte të heshtte — ishte e rrezikshme.
Më vonë, nga mbrëmja, ajo dhe Fatosi u takuan në korridor. Ai sapo kishte dalë nga dushi, flokët i kishte të lagur, çorapet të ndryshme.
— Fole me të?
— Fola.
Ai qëndroi pak në heshtje, pa ia ngritur sytë. Pastaj tha:
— Po ti di të hysh drejt e në temë. Tani ajo është e lënduar.
— Po unë, sipas teje, nuk jam e lënduar?
— Ty ç’të duhet. Ti punon, nuk je në shtëpi.
— Pikërisht. Kurse ajo — është.
Ai u kthye, u rikthye në dhomë. Drita mbeti vetëm në korridor. Nga njëra anë — dhoma e gjumit.