Nga ana tjetër — kuzhina. Pas dyerve — dy njerëz, të cilëve u leverdis të jetojnë sikur ajo të mos jetë këtu.
Atë mbrëmje ajo nuk darkoi me ta. U ul në një stol në oborr. Freskët, por qetë. Vështronte një çift të moshuar nga hyrja fqinje që po sillnin një shportë me ushqime. Burri e mbante shportën, gruaja e kapte për mëngë. Dhe në gjithë atë lëvizje — respekt, kufi, afërsi, por jo zëvendësim.
Drita mendoi se mund të jesh e mirë, mund të jesh e duruar, mund të jesh e sjellshme — por e gjitha kjo s’ka kuptim, nëse nuk e dëgjon veten.
Heshtja në apartament atë mëngjes ishte e veçantë. Jo paqësore, jo përtace si në fundjavë, por sikur priste diçka. Drita u zgjua më herët se zakonisht, jo sepse duhej, por sepse nuk flinte dot. Doli në ballkon, i mbështolli shpatullat me një batanije, u ul në kolltukun e vjetër që nuk e kishte hedhur pas rinovimit. Pas xhamit ende qëndronte një shtresë e hollë bryme, por ajri ishte i pastër, gati tingëllues. Diku në oborr u përplas një portë — dikush kishte dalë herët me qenin, një fëmijë kërciti kapakun e termosës. Drita rrinte dhe shikonte poshtë, aty ku fillonte dita e saj, por jo zgjedhja e saj.
Pas njëzet minutash u përplas dera e banjës, pastaj — e frigoriferit. Nga kuzhina u dëgjua:
— Vendosa të ngroh hikërrorin e djeshëm. Se më vjen keq të prishet. Fatosi ende fle?
Drita nuk u përgjigj. E shtrëngoi më fort batanijen. Pastaj u ngrit, shkoi në dhomën e gjumit dhe nxori nga dollapi një kuti të madhe — atë ku fuste gjithçka të panevojshme kur bënte pastrim të përgjithshëm. Aty futi tenxheret që kishte sjellë Elvana. Çajnikët. Pecetat me trëndafila. Pjatat me mbishkrimin “Për nënën më të mirë”. Nuk i hodhi — thjesht i hoqi nga sytë. I largoi nga territori që e kishte ndarë me durim për shumë kohë, derisa e kuptoi se ajo vetë nuk ishte më aty.
Në depo ishte ngushtë. Duhej të futej anash për ta vendosur kutinë. Kur Drita mbylli derën, nga dhoma e gjumit doli Fatosi. Ishte me të njëjtën bluzë me të cilën kishte fjetur. Pa kutinë, pastaj atë. Në sytë e tij kaloi një pyetje, por nuk tha asgjë.
— Po heq gjithçka të tepërt, — tha ajo e para.
— Për çfarë e ke fjalën?
— Për gjithçka që vjen pa ftesë dhe qëndron pa leje.
Ai u rrudh në fytyrë. Në atë çast cingëroi telefoni — telefonatë nga Elvana. Ai u përgjigj dhe u largua në dhomë. Drita mbeti vetëm në korridor. Nuk i dridheshin duart, nuk lëkundej. Nuk kishte patetikë. Thjesht mendja iu bë më e qartë.
Në bibliotekë Denisa tregonte se si nipi kishte thyer divanin dhe i ofronte si dhuratë një mbulesë tavoline të vjetër: “Ti gjithsesi, Drita, je vajzë pa pretendime, s’të vjen keq.” Drita buzëqeshi, por nuk e mori. Më pas, në sallën e leximit, u ul te tavolina e fundit dhe renditi librat e rinj. Në raftin përballë saj qëndronte një vëllim i “Kodrave të stuhishme”. E mori, e shfletoi. Dikur, në adoleshencë, e rilexonte një herë në vit, sikur të kontrollonte nëse kishte ndryshuar diçka brenda saj.
Pas drekës hyri në dyqanin pranë stacionit. Shitësja me duar të skuqura dhe zë të ngjirur, që zakonisht fliste për politikë, kësaj here i ofroi fruta të freskëta: “Ke djalë të ri në shtëpi? Merr hurma — lëngshme, si jeta para martesës.” Drita buzëqeshi, por kaloi tutje. Bleu sapun, sfungjerë, pastrues. Për ndonjë arsye i lindi dëshira të lante banjën — jo sepse ishte pis, por sepse duhej ta rimerrte për vete.
Kur u kthye në shtëpi, në apartament sundonte heshtja. E çuditshme, e dendur. Në banjë ende varej peshqiri i Elvanës, në kuzhinë — tasa e saj me lugë, dhe pas derës së xhamtë të dollapit — tasja famëkeqe e sallatës me buzë të arta. Por gjithçka kjo nuk dukej më aq e frikshme. Sepse Drita e dinte çfarë do të vinte më pas.
Fatosi rrinte në sallon, shikonte një film. Ajo iu afrua dhe u ul pranë tij. Pa folur. Ai e ndali filmin.
— Ajo donte të të bënte qejfin, — tha ai. — Thjesht në stilin e saj.
— Po ti?
— Unë doja që të ishte qetë. Pa skandale.
— Dhe doli — pa mua.
Ai nuk tha asgjë. Dhe ajo heshtje nuk ishte si më parë. Nuk e mbronte. E detyronte të mendonte.
Më vonë, nga mbrëmja, Drita bëri një listë. Një listë të asaj që donte t’ia kthente vetes. Jo sende, jo objekte. Hapësira. Ballkoni — vetëm i saj. Banja — e saj. Dollapi nën lavaman — i saj. Mbrëmjet e së premtes — për qetësi, jo për biseda të huaja. Dhe — mbi të gjitha — e drejta për të vendosur kush dhe pse ndodhet në këtë shtëpi.
Kur të nesërmen i propozoi Elvanës të shkonte te shoqja e saj, Elvana rrotulloi sytë.
— Çfarë, po nënkupton se po të pengoj?
— Nuk nënkuptoj, — u përgjigj Drita. — Po e them siç është. Ti je mysafire. Dhe unë — nuk jam hotel.
Fatosi doli nga dhoma pikërisht në atë moment. U ndal në prag. Dritës nuk iu kthye shikimi. Por e dinte që ai po dëgjonte gjithçka. Dhe tani atij do t’i duhej ose të thoshte diçka, ose të pajtohej me faktin se heshtja nuk funksiononte më.