Mëngjesi ishte i vrenjtur, dhe Drita për herë të parë pas shumë ditësh ndjeu se kjo përputhej me gjendjen e saj. Jo në kuptimin e keq, por në një mënyrë të ndershme. Pa maskë. U ngrit pa nxitim, veshi një pulovër gri, çorape të ngrohta, i mblodhi flokët bisht. Një e diel e zakonshme, vetëm se ajri në apartament tashmë ishte ndryshe. Sikur pluhuri që kishte qëndruar mbi raftet, papritur ishte ulur dhe ishte bërë i dukshëm.
Në kuzhinë, Elvana rrinte ulur në tavolinë dhe po paloste gjëra në një qese: krem për duar, dy kavanozë me erëza pluhur, një kapuç dushi me lule. I gjithë bagazhi i saj zinte në një çantë pëlhure. Në fytyrë nuk kishte inat — më tepër diçka si një inat i mësuar, që duhej të ishte sipas skenarit. Por as Drita nuk ishte në humor për teatër.
— Ende nuk kam vendosur nëse do të iki nesër apo pasnesër. Te Sofia ka ca ngatërresa me ngrohjen, — tha vjehrra, pa ngritur sytë.
— Më mirë nesër, — u përgjigj Drita, duke nxjerrë nga rafti i sipërm një kavanoz me drithëra. — Përndryshe, gjithçka do të mbetet sërish pezull. As ti nuk do ta dish me çfarë të drejte je këtu, as unë nuk do ta di si të marr frymë.
Në atë çast në kuzhinë hyri Fatosi. Dukej sikur nuk kishte fjetur gjithë natën. Flokët i kishte të ngjitur, bluza e rrudhur, në dorë mbante karikuesin e telefonit. E vuri mbi tavolinë, sikur kjo të ishte arsye për të qenë pjesë e bisedës.
— Ç’është kjo, prapë?
— Jo, — u përgjigj Drita. — Nuk po grindemi më. Thjesht po merremi vesh.
Ai pohoi me kokë, por nuk ndërhyri. Dhe kjo, ndoshta, ishte gjëja më e rëndësishme për të. Jo që ai u pajtua, por që më në fund lejoi që situata të ishte e hapur, jo e varur në atë “mjaft të mos ketë skandale” të përhershme të tij.
Pas mëngjesit, Drita shkoi në depo. Po kërkonte një kuti të vjetër me fletore — donte të zgjidhte tema për mësime të reja me adoleshentët. Por gjeti diçka tjetër. Në qoshe, pas një kutie me çizme dimri, qëndronte një pako me albume fotografish. Pikërisht ato që i kishte marrë nga halla para rinovimit. I kishte premtuar vetes prej kohësh t’i sistemonte, por kurrë nuk i vinte radha. Mori njërin, u ul drejt e në dysheme dhe shfletoi disa faqe. Një nënë e re, karrocë fëmije, dimri i vitit 1996. Fotot ishin zverdhur, por aty ende dallohej shtëpia — ajo ku kishte lindur. Një kuzhinë e vogël, ku gjithçka ishte ngushtë, por disi e ngrohtë. Ku askush nuk ndërhynte — thjesht jetonin pranë njëri-tjetrit, dhe kjo mjaftonte.
Duke u kthyer në dhomë, ajo i vendosi albumet në sirtarin e komodës. Pastaj bëri një xhiro nëpër apartament — kontrolli i zakonshëm: dritarja në dhomën e gjumit, ballkoni, banja, rafti me libra. Gjithçka në vend. Gjithçka e saj.
Gjatë ditës doli te farmacia. Pranë hyrjes e ndali një fqinjë nga kati i tretë — një grua e moshuar me kaçurrela ngjyrë pjeshke dhe me avosken e pandarë.
— A jeton vjehrra jote me ty? Se e pashë në mëngjes me një qese duke dalë, pastaj u kthye. Është pak e zhurmshme, por e mirë. Shtëpiake. Të tilla rrallë gjenden sot.
Drita buzëqeshi. Jo sepse u pajtua. Por sepse ishte lodhur duke shpjeguar. Njerëzit shohin atë që duan. Ndërsa ajo, më në fund, pa se çfarë donte vetë.
Nga mbrëmja, vjehrra tha:
— Gjithsesi, do të iki nesër. Sofia thotë se ua kanë dhënë ngrohjen. Dhe, për të qenë e sinqertë, i kam premtuar ta ndihmoj me dokumentet. Por, po qe nevoja, unë mund të kthehem, apo jo?
Drita nuk u përgjigj menjëherë. Vuri në dollap tenxheren e re që kishte blerë javën e kaluar. Ajo që kishte qenë më parë, kishte mbetur në kuti në depo — bashkë me pecetat rozë dhe vazon “për rast torte”.
— Ta bëjmë kështu, Elvana. Unë nuk jam kundër mysafirëve. Por nuk jam hotel. Dhe ti nuk je zonja e shtëpisë. Nëse do të ketë nevojë — do të merremi vesh. Por vetëm me pëlqim të ndërsjellë. Dhe me kuptim të qartë se kush për çfarë mban përgjegjësi.
Vjehrra ngriti supet. Pastaj, si pa dashje, shtoi:
— Ti i ke të gjitha të sistemuara. Të them të drejtën, mendoja se ishe më e butë. Por kjo është edhe më mirë. Do t’ia dalësh. Ndërsa djali im… le të mësohet. Jo gjithmonë mamaja është pranë.
Në mëngjes, Drita u zgjua herët. Në apartament ishte qetësi. Në kuzhinë qëndronte një filxhan bosh, në tavolinë një shënim: “Faleminderit për strehën. Shihemi. Elvana.”
Nuk e mori menjëherë. Thjesht e shikoi. Pastaj e rrudhi dhe e hodhi në koshin e mbeturinave. Jo sepse ishte e zemëruar. Por sepse nuk kishte më nevojë për shpjegime.
Në banjë vari peshqirin e saj. Në dhomën e gjumit ndërroi çarçafët. Pastaj doli në ballkon dhe pa poshtë. Të njëjtat lëkundëse, i njëjti qen te hyrja, i njëjti djalë me çantë shpine. Vetëm ajri — sikur ishte bërë më i lirë. Pa fjalë të huaja, pa rrotullime në rreth. Pa vullnetin e dikujt tjetër, që vjen pa trokitur.
Fatosi doli më vonë. Iu afrua në ballkon, u ul në karrigen përballë saj.
— E bëre gjithçka siç duhet. Ndoshta më është dashur shumë kohë ta kuptoj këtë.
Ajo pohoi me kokë. Jo për të — për veten. Sepse tani e dinte saktësisht: heshtja nuk është zbrazëti. Është kur askush nuk flet në vendin tënd.
Burimi