— Kastriot, do të vish sot? — pyeti Bardha.
— Mami, po ti e di shumë mirë sa punë kam. Më duhet të punoj edhe për veten time, edhe për ty, — u përgjigj Kastriot. — Kurse motra ime nuk kupton fare nga punët, dhe ndihmë prej saj nuk ka aspak!
— Po i kërkon shumë asaj. Ajo është nënë dhe tani ka detyra të tjera! Pastaj, me çfarë je kaq i zënë në firmë? Atje gjithmonë gjithçka ecën sipas rregullit. Nuk është e nevojshme të jesh vazhdimisht i pranishëm. Murati i menaxhon të gjitha.
— Murati yt, — e ndërpreu butë i biri, — ka dalë jashtë kohe prej kohësh. Unë dua që të më japësh prokurë dhe ta pushoj nga puna atë pensionist.
Bardha shtrëngoi buzët.
— Jo, bir. Muratit i besoj pothuajse më shumë sesa vetes.
Kastrioti shpërtheu në britmë:
— Po s’ka problem që unë jam djali yt dhe duhet të komandoj gjithçka këtu, e jo ky plak i rrjedhur?!
Në receptor u dëgjuan sinjale të shkurtra. Bardha u mbështet pas jastëkut. Biseda me të birin i kishte marrë edhe forcat e fundit. Në spital e kishin sjellë fëmijët.
Për një kohë të gjatë ajo ishte përpjekur ta luftonte sëmundjen në shtëpi, por forcat nuk ishin të barabarta. Atëherë Bardha i telefonoi fëmijët dhe vetëm kur u tha se i kishte mbetur shumë pak kohë, ata u denjuan të vinin.
Gjithçka u vendos shpejt — pas dy orësh ajo ishte tashmë në klinikë. Sado që i lutej nënës së tyre që ta linin në shtëpi, që ditët e fundit t’i kalonte pranë fëmijëve, ata sikur nuk dëgjonin. Vetëm në spital ajo e kuptoi se askush nuk do të vinte më; të gjithë thjesht do të prisnin vdekjen e saj.
Kur fëmijët e saj ishin tashmë të rritur, madhorë, ajo u martua edhe një herë. Burri i ri kishte një biznes të vogël. Ai nuk kishte fëmijë, të Bardhës i ishin rritur, dhe ajo kishte shumë kohë të lirë.
Ajo dhe i shoqi u zhytën me gjithë shpirt në punë. Pastaj burri vdiq papritur dhe Bardha mbeti pronare e një ndërmarrjeje serioze.
Fëmijët, sigurisht, nuk refuzonin ndihmën financiare. Por thjesht për qejf nuk vinin. Kur Bardha u sëmur, në fillim madje u gëzua — mendoi: “Ja, tani fëmijët do të jenë pranë, nuk do ta lënë nënën e sëmurë”. Por ata u shfaqën dhe u zhdukën, ndërsa gjendja e Bardhës po përkeqësohej gjithnjë e më shumë.
Mjekët nuk bënin asnjë parashikim, por nga fytyrat e tyre Bardha e kuptonte se nuk kishte më arsye për të pritur diçka të mirë. Ajo thjesht rrinte shtrirë, kujtonte jetën e saj dhe priste vdekjen. Pas bisedës me të birin, madje iu desh ta fikte telefonin përgjithmonë, gjë që edhe e bëri me forcat e fundit.
Murati vinte ta shihte, i thoshte se Kastrioti po përpiqej të drejtonte firmën, jepte urdhra të parealizueshëm dhe fliste se së shpejti gjithçka do të përmbysej, por askush nuk e dëgjonte. Atëherë Bardha, duke ia shtrënguar dorën mikut të vjetër të familjes, tha:
— Duro, Murat, kur të mos jem më, le ta shkatërrojë Kastrioti gjithçka deri në fund.
— Bardhë, po si “kur të mos jesh”! Në moshën tënde është herët të flitet për vdekjen.
— Ka ardhur koha, Murat, e ndiej.
— Të duhet një tronditje, Bardhë, kujdes, atëherë nuk do të mendosh për vdekjen.
Bardha mbylli sytë, duke ëndërruar që e gjitha kjo të merrte fund. I ishte e padurueshme të mendonte se fëmijët e saj, njerëzit e saj më të afërt, po prisnin me padurim vdekjen e saj.
Ajo pothuajse kishte fjetur, kur dëgjoi një shushurimë të përsëritur. Hapi sytë dhe pa një vajzë shumë të re, e cila e shikonte e frikësuar.