— Oh, më falni, ju zgjova! Mund të vij pak më vonë, — tha ajo, duke mbajtur në duar një shkop pastrimi dhe një kovë.
— Po Olsa ku është?
Zakonisht këtu pastronte Olsa — një grua e qetë e me zemër të butë, që punonte si sanitare. Bardha nuk e dinte nëse pastronte edhe dikush tjetër, por gjithmonë shihte Olsën. Sot jo.
— Mamaja u sëmur pak, po e ndihmoj unë, — shpjegoi vajza, duke u zgjatur për shkopin.
— Patjetër, moj e dashur, — buzëqeshi Bardha, duke ndjekur me kënaqësi lëvizjet e saj të shkathta.
Ajo fshiu lotët dhe, me çdo lëvizje të sanitares, ndiente sikur jeta vazhdonte ende, këtu, në këtë korridor spitali. Ishte si një gllënjkë ajri të freskët — në dukje një gjë e vogël, por që jepte shpresë.
Vajza pastronte me kujdes dhe Bardha mendoi se ndoshta nuk duhej ta humbiste besimin dhe të priste ditën kur gjithçka do të kthehej në normalitet.
— Ndoshta ju duhet t’ju sjell diçka? Të blej ndonjë gjë? — e pyeti ajo, kur pa se Bardha po qante.
Bardha fshiu lotët që i kishin mbushur sytë.
— Nuk më dohet asgjë, faleminderit, moj bijë, — u përgjigj ajo.
Vajza e pa e hutuar.
— Po atëherë pse po qani? E dini çfarë, do të kaloj nga ju në mbrëmje! Do t’ju sjell patjetër petulla, se sot kisha ndër mend t’i piqja. Mos u mërzisni!
Ajo doli si flutur nga dhoma. Bardha kuptoi papritur se nuk e kishte pyetur si e kishte emrin.
Në mbrëmje vetmia u ndje edhe më shumë. Bardha deshi ta ndizte telefonin, por e la mënjanë — sidoqoftë, as Era, as Kastrioti nuk do të flisnin me të.
Dera e dhomës u hap.
— Ja ku jam! — dëgjoi ajo një zë të njohur.
Bardha madje u ngrit pak nga shtrati, nga habia.
— Ju?
— Jua premtova. Meqë ra fjala, unë quhem Anxhela, — tha vajza, duke vendosur pjata e pjataza mbi komodinë.
Bardha thithi aromën e petullave të shtëpisë dhe diçkaje tjetër, aq të harruar.
— Nuk po e kuptoj çfarë ere është kjo…
— Është reçel luleshtrydheje! Kam sjellë edhe pak salcë kosi. Me cilën i pëlqeni më shumë? Ja një copë petulle — me salcë kosi apo me reçel?
Anxhela ia vendoste me kujdes petullën në gojë Bardhës. Dhe ajo as nuk e vuri re se si hëngri pothuajse një pjatë të tërë.
— Oh, s’mundem më! — thirri ajo.
— Mirë pra, — buzëqeshi Anxhela.
— Moj mbesë, sa e mrekullueshme që je!
Bardha shpërtheu në lot.
— Ju lutem, mos qani, — tha Anxhela, duke ia përkëdhelur dorën. — Gjithçka do të shkojë mirë, do ta shihni. Kryesorja është të besoni dhe, sigurisht, të ushqeheni mirë. Nga do të vijnë forcat për t’u shëruar? Flini tani, se nesër do të vij sërish në vend të mamit. Pra, do të shihemi!
Të nesërmen Bardha u ndje sikur ishte pak më mirë. Aq sa mundi, u kreh. Kur Anxhela hyri me shkopin e pastrimit, papritur, sikur të kishte lindur dielli, iu ngroh shpirti.
Bardha e pyeste Anxhelën për gjithçka. Vajza studionte dhe përpiqej ta ndihmonte nënën. Babai i kishte vdekur kur ishte shumë e vogël dhe Anxhela nuk e mbante mend fare.
— Moj bijë, — tha Bardha, duke hedhur vështrimin mbi petullat që po ftoheshin, — merre pak, unë kam me vete ca para. Se bleve ushqime, u lodhe.
Anxhela u turpërua, por Bardha këmbënguli. Në atë çast, në marrëdhënien e tyre sikur u kthye ajo miqësia që Bardha e kishte harruar prej kohësh, dhe ajo u ndje më e lehtësuar. Anxhela qeshi.