— Po çfarë po thoni kështu? Janë gjëra fare të vogla! Pastaj, shëndeti është shumë më i rëndësishëm. Është e trishtueshme kur dikush nuk mund të jetë i shëndetshëm.
Bardha nuk kishte fjetur pothuajse fare gjithë natën dhe, nga mëngjesi, kishte menduar çfarë duhej të bënte. Kur Anxhela erdhi, ajo tashmë po e priste. Bisedën e nisi nga larg:
— Anxhela, a je shumë e ngarkuar tani me studimet?
Anxhela buzëqeshi:
— Jo, jemi me pushime. Sesionin e kam dhënë mirë.
— A ke ndonjë ëndërr?
Anxhela u ul pranë saj, mori pjatën me lakrorë, fryu pak dhe ia zgjati Bardhës. Ajo filloi të hante pa kundërshtim dhe me habi e kuptoi se po e bënte vetë.
— Po, sigurisht, çdo njeri duhet të ketë një ëndërr. Pa ëndërr nuk bëhet. E dini, që nga fëmijëria dua ta çoj mamanë në Paris. Po, po, mos qeshni, pikërisht në Paris! Thjesht, mamaja ime nuk ka qenë kurrë jashtë shtetit, ka punuar gjithë jetën, ka jetuar gjithmonë për dikë tjetër. Kur isha pesë vjeçe, thashë se kur të rritesha do ta çoja patjetër në Paris. Dhe e dini çfarë? Do ta bëj! Do të mbaroj institutin, do të gjej punë dhe do ta çoj, pavarësisht se sa do të kushtojë.
Bardha ia mori dorën me përkëdheli:
— Nuk kam asnjë dyshim se do t’ia dalësh. Por do të doja të të ofroja një punë.
— Punë? — ajo e pa e habitur Bardhën.
— Po, pikërisht punë. Qëndro si mbesa ime. E vërtetë, e mirë, e përkujdesur. Mua më ka mbetur pak për të jetuar dhe nuk dua ta bëj këtë e vetme. Fëmijëve nuk u duhem fare, ata duan vetëm para. Do t’ju paguaj mirë ty dhe mamanë tënde; do të mjaftojë me tepri për udhëtimin në Paris.
Anxhela e pa e habitur, madje disi e frikësuar.
— Po çfarë thoni? A lejohet kjo? Nuk duhen para! Unë do të jem mbesa juaj edhe ashtu… Dhe jo, mos i ofroni paratë për përkujdesje dhe marrëdhënie të mira; jo gjithçka mund të shitet ose të blihet.
Bardha e shikonte Anxhelën me trishtim dhe mendonte se vajza ishte ende shumë e re për ta njohur anën e errët të jetës.
Ajo filloi të vinte te Bardha aq shpesh, saqë gruaja mezi arrinte t’i mbaronte ushqimet dhe ta falënderonte për ngrohtësinë. Bardha u përpoq të fliste me Olsën për pagesën e përkujdesjes, por ajo e pa në një mënyrë të tillë, sa çdo dëshirë për të vazhduar bisedën iu shua.
Anxhela solli një mal librash; së bashku kërkonin se cilat ushtrime duheshin për sëmundjen e Bardhës, çfarë diete. Mjeku vetëm ngrinte duart, duke thënë se përkujdesja dhe dëshira për të jetuar ndonjëherë ndihmojnë shumë më tepër se mjekësia.
Dhe vërtet, Bardha ndihej dukshëm më mirë, madje e kapte veten duke menduar se po buzëqeshte. Kishte shumë kohë që nuk buzëqeshte. Me mendje e kuptonte, sigurisht, se Anxhela nuk ishte askush për të, por në atë moment nuk kishte askënd më të shtrenjtë dhe më të afërt se ajo dhe Olsa. Një mbrëmje, nga fundi i ditës, erdhi mjeku që e trajtonte.
— Bardha, dua të flas me ju.
— Po, ju dëgjoj.
Mjeku hezitoi pak.
— Bardha, dua të diskutojmë për operacionin.
Ajo e pa e habitur:
— Por ju thatë se nuk kishte kuptim, se ishte vonë?
— Po, një javë më parë kështu thashë. Tani do ta them ndryshe: shanset janë të pakta, por ju ndiheni shumë më mirë tani, organizmi është forcuar, prandaj kjo është gjithsesi një mundësi.
— A mund të mendohem?
— Po, vetëm, ju lutem, jo gjatë.
Bardha e kaloi gjithë natën duke përshkuar jetën e saj. Gjithçka që kishte qenë — e keqe dhe e mirë. A donte të jetonte? Pa asnjë dyshim — po. A donte të qëndronte e shtrirë e pafuqishme, pa e ditur për sa kohë? Jo.