Në mëngjes ajo thirri mjekun tek vetja. Folën gjatë; pastaj, bashkë me doktorin, në dhomën e Bardhës hyri një burrë i panjohur, më pas edhe një grua; e matën me pajisje, i morën analiza…
Me ardhjen e Anxhelës, Bardha rrezatonte.
— Zemër, më propozuan të bëj një operacion!
— Vërtet? — Ajo i hapi sytë e mëdhenj, pastaj u ul pranë Bardhës Olegovna dhe ia mori dorën: — Po ju vetë thatë…
— Po, ashtu më kishin thënë edhe mua. Por dje doktori ynë tha se ka një shans — i vogël, por u shfaq. Ta dish, ti je gjëja më e mirë dhe më e ndritshme që kam pasur ndonjëherë në jetë.
Anxhela fshiu sytë — asaj vërtet i pëlqente kjo paciente, kaq e qëndrueshme.
— Kur është operacioni?
— Nesër, pasdite, Anxhela ime. A mund të të kërkoj diçka?
Ajo fshiu sytë përsëri:
— Po, sigurisht, çfarëdo.
Bardha i pëshpëriti në vesh, dhe vetullat e vajzës u ngritën lart.
Pastaj e pa Bardhën me admirim:
— Jeni e jashtëzakonshme! Do t’i bëj të gjitha!
Të nesërmen, në korridorin e spitalit po ecte një procesion. Doktori përpiqej t’i ndalte njerëzit, por ku ta merrje!
— Nuk e kuptoni — nëse jo sot, atëherë nesër mamaja do të vdesë. Pastaj do të duhet të presim gjashtë muaj për të hyrë në trashëgimi, ndërsa me testament është shumë më e thjeshtë. Ne vetëm pak, gjithçka është përgatitur dhe noteri është këtu me ne. Pra, dy minuta — dhe mbaroi!
Doktori papritur u qetësua:
— Ah, po qe se ka noter, atëherë, sigurisht, hyni.
Kastrioti nuk i kushtoi vëmendje kësaj ndryshimi humori dhe hapi derën e dhomës me vrull. Hyri dhe u ndal befas. Pas tij fluturoi Era dhe u ngrirë po ashtu. Noteri hodhi një vështrim mbi supet e tyre dhe tha:
— Nuk e kuptoj… Po kush po vdes?
Bardha, shtrirë në shtrat, po mbahej fort: nuk e kishte të lehtë, por përpiqej. Kishte një grim të lehtë, një model flokësh të bukur dhe një mantel mëndafshi të shtrenjtë. Anxhela i lexonte një libër. Bardha, kur i pa fëmijët, thirri:
— Oi, fëmijë, erdhët! Sa gëzim!
Kastrioti, i hutuar, tha:
— Mam, çfarë është kjo? Ti duhej të ishe duke vdekur tashmë!
Ai e pa po aq i hutuar Erën. Bardha buzëqeshi me ironi:
— Po ti, erdhe të më varrosësh?
— Jo. Mirë, shoh që je më mirë, por s’kemi paguar kot noter. Ja testamenti, duhet ta nënshkruash.
Bardha ngriti supet e habitur:
— Pse?
— Po si pse, që më pas të mos ketë asnjë sorollatje…
— Nuk do të ketë fare sorollatje!
Ajo u ngrit me vështirësi dhe tha, duke i parë fëmijët:
— Testamenti tashmë ekziston, është hartuar, është noterizuar, dhe emrat tuaj nuk janë në të.
Bardha u kthye nga ana tjetër. Dëgjoi si bërtiste Era, duke e sharë me fjalët më të rënda, si shante e fliste keq i biri, por rojet i nxorën shpejt nga dhoma. Doktori tha:
— Bardha Olegovna, është koha.
Bardha e pa Anxhelën. Vajza po fshinte sytë.
— Dëgjomë, mbesëz, në këtë moment ti je gjëja më e afërt që kam. Ke bërë për mua më shumë se të gjithë, më bëre të dua të jetoj. Nëse nuk do të jem më, nëse nuk kthehem, plotëso ëndrrën e mamit, patjetër! Testamenti është shkruar në emrin tënd, do t’i kesh të gjitha për këtë. Edhe çdo ditë në Paris po të doni, udhëtoni!
Bardhën e çuan me barelë përgjatë korridorit. Anxhela, që e ndiqte e mpirë me sy, u shkëput dhe e arriti:
— Ju pres këtu, ju pres. Dhe në Paris do të fluturojmë të tre, në pushimet e ardhshme!
Dhe pas tre muajsh, Anxhela, Olsa dhe Bardha shikonin me admirim Kullën Eifel, ndërsa përpara tyre hapej një jetë e re. Pranë njerëzve të afërt jo nga gjaku, por nga shpirti.