Kartën Petrit e kërkoi të mërkurën, gjatë mëngjesit. Zëri i tij ishte i saktë — i shqetësuar, por jo panik.
— Elvana, pagesa e korporatës po digjet, ma kanë bllokuar kartën, vetëm për dy ditë, ma bëj këtë nder.
I fshiva duart në përparëse, nxora kartën nga portofoli. Petrit e mori shpejt, sikur të kishte frikë se do të ndryshoja mendje, dhe më puthi në majë të kokës.
— Faleminderit, zemër, si gjithmonë më shpëtove.
Njëzet vjet martesë më kishin mësuar të mos bëja pyetje të panevojshme. Unë besoja. Ose bëja sikur.
Të premten në mbrëmje, ndërsa hekurosja këmishën e tij, e dëgjova Petritin duke folur në telefon në dhomën ngjitur. Dera ishte pak e hapur. Zëri i tij ishte i gëzuar, krejt ndryshe nga ai me të cilin fliste me mua.
— Nexhmije, mos u shqetëso, gjithçka është në rregull. Restoranti është rezervuar, tavolinë për gjashtë veta, menu fantastike, konjak, verë e gazuar, ashtu siç të pëlqen. Jo, ajo s’ka dijeni. Pse t’i them? I thashë që e festojmë në shtëpi, në rreth të ngushtë.
Hekuri më mbeti pezull në dorë.
— Miushja ime gri as që do ta dyshojë. Një e paaftë provinciale, Nexhmije, po ti e mban mend nga ç’vend është, nga ndonjë fshat në Dushk. Njëzet vjet në Elbasan, e prapë fshatare. Po, me kartën e saj po paguaj, sigurisht. Timin ma kanë bllokuar. Por ç’festë madhështore do të jetë në “Tikhiy Don”! Ajo as që do t’i afrohet atij vendi, mos u bëj merak. Le të rrijë në shtëpi, të shohë televizor.
E fikja hekurin. Shkova në kuzhinë, mbusha një gotë me ujë dhe e piva me një frymë. Duart nuk më dridheshin. Brenda ishte bosh dhe ftohtë, sikur dikush të kishte fshirë çdo gjë të gjallë.
Miushja gri. E paafta provinciale. Me kartën e saj.
E vura gotën në lavaman dhe pashë nga dritarja. Jashtë po errësohej. Ndoshta ka të drejtë. Ndoshta vërtet jam një miush gri. Vetëm se miu, kur e shtyjnë në qoshe, kafshon.
Të shtunën në mëngjes e bllokova kartën. Në bankë shpjegova se e kisha humbur dhe kisha frikë se mos e përdornin. Nga banka shkova në anën tjetër të qytetit, në lagjen e shtëpive private, ku kisha jetuar dikur.
Valdrini e hapi derën me shapka shtëpie, duke ngritur vetullat me habi.
— Elvana? Sa vite kanë kaluar! Hyr, pse rri aty?
U ulëm në kuzhinën e tij, pimë çaj. Ia tregova gjithçka. Shkurt, pa fjalë të tepërta. Ai dëgjoi pa më ndërprerë.
— E kuptova, — tha. — Dëgjo, Elvana, ti dikur më shpëtove gjithë familjen, e mban mend? Kur babai ishte pa punë, ti na solle një thes me patate, the se të kishin tepruar. E ne e dinim që kishe dhënë të fundit. Tani është radha ime. Festa e tyre është të hënën në mbrëmje, apo jo? Në nëntë fillon banketi. Do të të telefonoj kur t’i kenë porositur të gjitha dhe të jenë gati për të paguar. Atëherë hyr ti. Me kamarierin do të merrem unë.