Të hënën në mbrëmje vesha fustanin. Blu, atë që e kisha qepur tre vjet më parë dhe nuk e kisha veshur asnjëherë — s’kishte pasur rast. Rregullova flokët, u grimova. U pashë në pasqyrë. Jo një mi gri.
Telefoni ra rreth orës dhjetë e gjysmë. Valdrini.
— Hajde. Na e sollën faturën. I yti tani do të fillojë të mburret me kartë.
Taksia më çoi për njëzet minuta. Restoranti “Tihij Don” shkëlqente nga vitrazhet dhe ari. Valdrini më priti në holl, tundi kokën nga salla.
— Tavolina e tretë nga dritarja.
Hymë brenda. Salla ishte plot njerëz, të qeshura, tinguj gotash. Ecja ngadalë mes tavolinave dhe papritur i pashë. Petriti rrinte në krye të tavolinës, pranë tij Nexhmije me kostum ngjyrë bordo, motra e tij Klea me burrin. Në tavolinë pjata bosh, gota, mbetje ëmbëlsire.
Kamerieri solli faturën në tabaka. Petriti as nuk e hodhi sytë te shuma, nxori nga xhepi kartën time dhe e vuri mbi tabaka me një pamje sikur të ishin milionat e tij personale.
— Shërbimi ishte i shkëlqyer, — tha me zë të lartë, duke hedhur sytë rreth e rrotull. — Nexhmije, e sheh, ta thashë që do ta bëja një festë të vërtetë. Jo ndonjë qesharake, por mbretërore.
Nexhmije tundte kokën me krenari, duke rregulluar flokët.
— Biri im, je i zoti. Ja ky është stil, kështu e kuptoj unë. Jo si disa të tjerë, që s’dinë gjë tjetër veçse të qepin në makinë dhe të rrinë në cep.
Klea qeshi me nënqeshje. Petriti buzëqeshi, dukshëm i kënaqur.
— Epo, nënë, ti më njeh. Për ty vetëm më të mirën. Mirë që kam mundësi të tilla.
Kamerieri e mori kartën, shkoi te terminali. E kaloi një herë. Pastaj të dytën. Pa ekranin, u vrenjt. U kthye te tavolina.
— Më falni, karta nuk kalon. Është e bllokuar.
Petriti u zbeh.
— Si e bllokuar? S’ka mundësi. Provojeni edhe një herë.
— E provova tri herë, zotëri. Karta është e pavlefshme.
U afrova te tavolina. Nexhmije më pa e para. Fytyra iu zgjat.
— Elvana? — nxori me zor Petriti, duke u ngritur në këmbë. — Ti… çfarë bën këtu?
E pashë shumë qetë.
— Erdhi për festën. Për atë që e organizove me paratë e mia. Me kartën time. Pa mua. Të miut gri.
Heshtja në tavolinë ishte aq e thellë sa dëgjoheshin gotat që tingëllonin te tavolina ngjitur.
— Elvana, më dëgjo, është një keqkuptim, — filloi Petriti, duke zgjatur dorën, por unë u tërhoqa.
— Nuk është keqkuptim, Petrit. Është gënjeshtër. E dëgjova gjithë bisedën tënde me Nexhmijen të premten. Çdo fjalë. Për provincialen e paaftë.