Për fshatin. Për faktin që unë as nuk do ta dyshoja dhe do të rrija në shtëpi duke parë televizor, ndërsa ju këtu do të bënit festë.
Klea e nguli shikimin në pjatë. Nexhmije u kap pas pecetës.
— Po përgjoje? — u indinjua Petriti. — Po më ndjek?
— Po hekurosja këmishën tënde, ndërsa ti bërtisje në të gjithë shtëpinë se sa bukur më kishe mashtruar. Po i mburreshe nënës sate çfarë burri i zoti ishe që e kishe hedhur gruan rreth gishtit. Kjo nuk është përgjuarje, Petrit. Thjesht ti nuk e pe të nevojshme të fshiheshe. Mendove se miushi gri nuk kafshon.
Petriti u përpoq ta mblidhte veten.
— Mirë, fajin e kam, nuk kundërshtoj. Por hajde jo këtu, a? Të shkojmë në shtëpi, t’i diskutojmë të gjitha me qetësi.
— Jo, do t’i diskutojmë këtu. Kartën e bllokova të shtunën. Në bankë deklarova se ishte vjedhur. Sepse ti e more me mashtrim dhe e shpenzove për gjëra për të cilat unë nuk dija asgjë. Kështu që tani, burrë i dashur, paguaj vetë. Me para në dorë.
Valdrini iu afrua tavolinës, me krahët e kryqëzuar në gjoks.
— Nëse lindin vështirësi me pagesën, jam i detyruar të thërras policinë. Fatura duhet mbyllur. Plus incidenti me kartën e vjedhur.
Fytyra e Petritit nga e zbehtë u bë e kuqe, pastaj vjollcë.
— Elvana, e kupton çfarë po bën? Po më poshtëron!
— Unë? — buzëqesha me përbuzje. — Ti e poshtërove veten. Vetë. Kur vendose se miushi gri nga fshati nuk meritonte as të vërtetën.
Nexhmije u ngrit me hov, duke më drejtuar gishtin.
— Si guxon të flasësh kështu me të?! Je hiç! Pa të je askush!
E pashë gjatë, pastaj thashë qetë:
— Ndoshta. Por tani jam askushi që nuk ka më nevojë të shtiret. Dhe kjo është shumë më mirë sesa të jesh miushi gri i dikujt.
Njëzet minutat pasuese mblodhën para. Petriti zbrazte portofolin, Nexhmije çantën, Klea me burrin e saj përmbysnin xhepat. Numëronin mbi tavolinë, pëshpëritnin, kërkonin monedha. Kamerieri qëndronte pranë me fytyrë guri. Klientët e tjerë shikonin me kureshtje.
Unë qëndroja pranë dhe shikoja se si shpërbëhej luksi i rremë, gjithë pompoziteti, gjithë gënjeshtra.
Kur arritën të grumbullonin shumën e nevojshme, nxora nga çanta një zarf dhe ia vendosa përpara Petritit.
— Kërkesa për zgjidhjen e martesës. Do ta lexosh në shtëpi.
U ktheva dhe u nisa drejt daljes. Shpina drejt, hapat të vendosur. Valdrini hapi derën dhe më pëshpëriti:
— Po qëndron fort, Elvana.
Elbasani i natës më priti me një erë të ftohtë, ndërsa në kraharor më përhapej diçka e ngrohtë, e lehtë. Liri.