Divorcin e formalizuam pas tre muajsh. Petrit më telefononte, kërkonte falje, por unë nuk përgjigjesha. Mua më takoi gjysma e shumës nga shitja e apartamentit. Mora me qira një ambient të vogël në qendër dhe vendosa tabelën: “Atelie Elvana”.
Porosia e parë erdhi nga Valdrini — uniforma për kamerierët. Pastaj porositë nisën të vinin njëra pas tjetrës. Punova, qepa, prisja klientë. Punësova një ndihmëse, një vajzë të re, Vesën.
Petriti telefonoi edhe një herë, pas një viti. Zëri i dehur, i mjerë.
— Elvana, kam gabuar. Nexhmija jeton me mua, më gërryen çdo ditë, e humba punën. Hajde të kthehemi?
— Jo, Petrit.
Ia mbylla telefonin dhe nuk mendova më për të.
Atelia punon, klientët janë në radhë. Së fundmi u njoha me Eduartin, drejtor fabrike, që porositi veshje pune. Takohemi, pa nxitim, pa premtime. Ai më thërret me emër. Jo “miushkë”.
Ndonjëherë e kujtoj atë mbrëmje në “Tihij Don”. Si ecja nëpër sallë, si e shikoja Petritin, si e vendosa zarfin mbi tavolinë. Dhe e kuptoj — nuk ishte fundi. Ishte fillimi.
Së fundmi e takova Kleën në dyqan. U kthye nga ana tjetër. Nuk e thirra. Pse? Ne jetojmë në botë të ndryshme.
Dje Valdrini hyri në atelie, u ul, piu çaj.
— E pra, Elvana, nuk pendohesh?
Shikova nga dritarja. Përtej xhamit pranverë, diell, jetë.
— Asnjë sekondë, Valdrin.
Ai tundi kokën.
— Ashtu duhet.
— Duhet të pendohesh për atë që nuk ke bërë. Jo për atë që ke bërë.
Kur ai u largua, u ktheva te puna. Po qepja një fustan për nuse — një vajzë e re që rrezatonte nga lumturia gjatë provës. E shikoja dhe mendoja: sikur të mos i duhej pas njëzet vjetësh të bllokonte kartën dhe të qëndronte në restorant duke provuar të drejtën për respekt.
Por kjo është jeta e saj. Zgjedhja e saj.
Ndërsa unë kam timen. Dhe më pëlqen.
Miushka gri vdiq atë mbrëmje në “Tihij Don”. Dhe unë linda. E vërteta. Ajo që nuk ka frikë të kafshojë kur e fusin në qoshe. Ajo që e di vlerën e vet. Ajo që kurrë më nuk do ta japë kartën e saj thjesht ashtu, duke besuar në fjalë.
Në mëngjes Eduarti do të vijë të marrë porosinë. Do të pimë çaj, do të flasim për pëlhura dhe kallëpe. Ndoshta do të më ftojë sërish për darkë tek ai. Ndoshta do të pranoj. Ose ndoshta do t’i them se jam e zënë — kam një porosi që digjet.
Dhe kjo do të jetë vendimi im. I imi.
Unë nuk jam më ajo që pret bukën dhe hesht duke parë nga dyshemeja. Jam ajo që hyn në sallë me kokën lart. Dhe kjo është versioni im më i mirë.