— Po lidhëset e këpucëve s’do t’i hekurosësh, o madhëria juaj gjysmë e rrëzuar?! — bërtiti Dafina Molla, duke u kthyer vrullshëm nga burri. — Apo përkulja ishte mjaftueshëm e ulët, apo duhet të bie përmbys para teje?
— Dafina Molla, ç’janë këto sulme? — u vrenjt Arben Plaku. — Ta thashë qetë që për darkë dua pulë të skuqur. Vetëm kaq! Ta thashë që në mëngjes! E ti ç’më servir?
— Për pulën tënde s’kisha kohë, ndërsa makarona me sallam janë ushqim normal!
— Që kur qenka ushqim normal? Aty ka më shumë kimi sesa produkt! Unë s’mund ta helmoj trupin tim me çdo lloj ndyrësie!
— Arben Plaku, por kjo s’është arsye të fluturosh pjatën në mur! — bërtiti Dafina Molla. — Tani merr fshesën dhe pastro gjithçka që bëre!
— Edhe këtë plehrë duhet ta pastroj unë? — Arben Plaku u ngrit me vrull nga tavolina. — Ti pothuajse po më helmon me dashje, e unë duhet edhe të pastroj për këtë?
— Mos vallë po e tepron me rëndësinë që i jep vetes? — Dafina Molla ia hodhi peshqirin mbi shpatull dhe mori pozë, me grushtat në ijë. — U ndjeve zot i jetës? Ta heq unë këtë mendjemadhësi sa hap e mbyll sytë!
— Dafina Molla, mbaje veten brenda kufijve të mirësjelljes!
— E të hedhësh pjatën me makarona në mur, sipas teje, qenka kulmi i mirësjelljes?
— Po shprehnim indinjatën time! — u përgjigj Arben Plaku. — Ndoshta paksa emocionalisht…
— Atëherë me po ato emocione, pastro! — Dafina Molla e kapi peshqirin më fort, që ta “stimulojë” bashkëshortin. — Nuk do ta kem parasysh që je drejtor i përgjithshëm! Do të të rregulloj si Arbenin e thjeshtë, nga një cep në tjetrin!
— Dafina Molla, kjo s’është e qytetëruar!
— Arben Plaku, mjaft ngrite hundën dhe hidh fjalë të zgjuara! Edhe unë i di të gjitha; te i njëjti pedagog kemi shkuar!
Mos shiko që kam arsim të lartë dhe mbi dhjetë vjet përvojë si banore e qytetit; të rregulloj sipas nesh, fshatarçe!
— Rrugeçe ke qenë, rrugeçe ke mbetur! Po ç’pate që u ngjite pas meje fare? — tha Arben Plaku, duke marrë fshesën.
— Dëgjo, o bej! — foli Dafina Molla. — Siç po shoh, jo vetëm je veshur si qytetar, po ke harruar edhe rrënjët! Tani do të të kthej në tokën mëkatare! Do të të tregoj nga ke dalë!
Dafina Molla mori një lule nga dritarja, e nxori bimën nga vazoja dhe ia hodhi dheun drejt e mbi kokë bashkëshortit.
— Tani fërkoje mirë në fytyrë dhe do të jetë si në ato kohë të bukura, kur në kasollen e barit ëndërronim të shkonim në qytet!
Dafina Molla qeshte aq fort sa i rridhnin lot nga sytë! Një vit! Një vit i tërë kishte ëndërruar ta bënte këtë ose diçka të ngjashme.
Arben Plaku s’kishte qenë kurrë dhuratë, por kohët e fundit, mbi një vit — patjetër — ishte bërë thjesht i padurueshëm!
Me vendim të mësueses së ciklit fillor, Arbenin dhe Dafina Mollën, për sjellje të padurueshme, i ulën në bankën e parë përballë tryezës së mësueses. Meqë s’mund të bënin më rrëmujë, u desh të dëgjonin pikërisht mësuesen.
Njëmbëdhjetë vite shkolle kaluan pa u ndier.
— Dafina Molla, Arben Plaku, — thoshte Majlinda Shkurti, — keni mendje të ndritura dhe tru të shkëlqyer! Duhet të vazhdoni studimet! Nëse shkoni në kryeqytet, do t’ju shkruaj rekomandime!
— Faleminderit, Majlinda Shkurti, — tha Dafina Molla, e turpëruar, — edhe ne kështu mendonim, vetëm se kemi frikë!
— Ashtu siç jeni mbajtur gjithë shkollën pas njëri-tjetrit, mbahuni edhe atje! Së bashku mund të përballoni gjithçka!
Prindërit nuk e vlerësuan aspak dëshirën e të rinjve.
— Atje ju paskan pritur me padurim! — thërriste nëna e Dafina Mollës. — Atje kanë plot të mençur të vetët!
— Mami, por atje ka perspektiva!