— Me perspektivat tuaja, së shpejti në fshat nuk do të mbetet më askush! S’do të ketë kush ta mbjellë bukën! Po çfarë atëherë? Me perspektiva do të ushqeheni?!
— Bijë, — ndërhyri i ati, — atje tundimet janë të mëdha, jeta duket e bukur, por është e zbrazët! Mjafton një hap i gabuar dhe s’ka më as shkollë, as perspektivë!
— Më mirë të rrinit këtu me Arben Plakun! Ta mbaroni shkollën profesionale në qytezë, pastaj bëjmë dasmën, ndërtojmë shtëpinë! Dhe jetoni si njerëz!
— Babë, po ti çfarë ke parë përveç fshatit tonë dhe qytezës fqinje? — pyeti Dafina Molla me qortim. — Para nesh është i hapur i gjithë bota, e ne duhet të kalbemi këtu?
— Domethënë ne me nënën këtu po kalbemi? — tundte kokën i ati. — Vajzë të mrekullueshme paskemi rritur, s’ka ç’të thuash!
— Babë, edhe mësuesja thotë që unë dhe Arben Plaku jemi të zgjuar! Gjithçka do të shkojë mirë! — i lutej Dafina Molla prindërve.
— Jo, dhe pikë! — shpalli i ati. — Po u arratise, llogarite veten si të lindur jetime!
Dhe nëna e vërtetoi këtë.
Askush nuk u përpoq ta bindte Arben Plakun të qëndronte.
— Do — shko, — i tha e ëma. — Vetëm mbaje mend: unë s’kam me çfarë të të ndihmoj! Ke edhe tre vëllezër e dy motra! S’do të rrish e të ndihmosh, atëherë rrugë të mbarë!
— Mamë, ç’ke kështu? — Arben Plaku kruante zverkun. — Këtu s’do fitoj gjë. Atje do shkollohem, do punësohem, do dërgoj para!
— Arben Plaku, kë po mashtron? Do shkosh me atë Dafina Molla, apo jo? Ajo do të të vërë unazën, do të të mbytë me punët e shtëpisë, do të të shtrëngojë pas murit me barkun!
— Dhe mirë do të jetë po të më telefonosh ndonjëherë, që të pyesësh nëse jemi gjallë apo kemi mbaruar vuajtjet!
— Mamë, s’më beson?
— I besova babait tënd, e ku është tani? Edhe ai shkoi për punë dhe pesë vjet s’kemi as lajm, as zë! Atij i ke ngjarë! Shtëpia e vet s’të duket e dashur, unë s’të mbaj dot me zor!
Pa mbështetje materiale është e vështirë, por pa mbështetje morale është edhe më keq.
Arben Plaku, sapo kaloi pragun e shtëpisë së vet, sikur e la pas gjithçka, ndërsa për Dafina Mollën nuk ishte aspak e lehtë.
Ajo tashmë kishte telefonuar nga kryeqyteti në shtëpi, por prindërit as që pranuan të flisnin me të.
Si dikur në shkollë, qetësinë të rinjtë e gjenin te njëri-tjetri.
Kur të dy, Arben Plaku dhe Dafina Molla, i qëndronin përballë gjithë botës, mes tyre s’mund të mos lindte një dashuri e vërtetë, e sinqertë dhe e fortë.
Nëse drejt Tiranës u nisën me simpati, atje i gjeti ai ndjenjë që e has vetëm në romane.
Falë dashurisë dhe mbështetjes së ndërsjellë, ata përballuan shumëçka.
— Me tmerr e kujtoj kohën e studimeve, — i tregonte Dafina Molla një kolegeje, kur pas institutit kishte filluar tashmë një punë të rregullt. — Fillimisht hostel, pastaj një dhomëz në apartament komunal, e më pas një apartament i vogël në periferi, sa rruga deri në institut dhe kthimi merrnin gati katër orë!
— Po ju s’ishit të martuar? — pyeti Arjana Tafa. — Mund të kërkonit një dhomë më vete në konvikt. Nuk do t’ju duhej të endeshit kaq.
— Dasmën e lamë për më vonë, kur të kishim diplomat, — u përgjigj Dafina Molla. — Edhe ishte aq e vështirë, sa nervat i kishim në kufi. Sa u grindëm? U-u! Po të ishim të martuar, do ishim divorcuar!
— Por ja që e përballuat, apo jo? — pyeti Arjana Tafa.
— As vetë s’e di si ia dolëm, — tha Dafina Molla dhe psherëtiu rëndë. — Ndenjëm edhe pa para, edhe një salsiçe e ndanim më dysh, madje ka pasur raste që u desh të flinim tri javë në stacion. Dhe kjo kur ne edhe punonim pas mësimit! Përndryshe, s’do dilnim fare nga stacioni!
Arjana Tafa qeshi:
— Nga endacakë në specialistë me diplomë! Ja ç’do të thotë këmbëngulja!