— Arjana Tafa, po të mos ishte Arben Plaku, të betohem se mendoja të kthehesha në shtëpi. Më binin duart, më turbullohej mendja nga uria. Ndërsa ai më thoshte gjithë kohën: “Njeriu mund të përballojë gjithçka, mjafton të mos bjerë shpirtërisht!” E unë kisha rënë tashmë, isha shtrirë përtokë, ndërsa ai vazhdonte të më mbante!
— Moralisht?
— Edhe fizikisht! Një herë madje më çoi në leksione në krahë!
— O Zot, po si arrije të studioje kështu? — thirri Arjana Tafa.
— Po të kisha zgjedhje, nuk do të studioja, — tha Dafina Molla. — Ti je tiranase, apo jo? Ty në shtëpi gjithmonë të ushqejnë dhe të ngrohin. Ndërsa ne… nuk donim aspak të humbnim.
Forca e vullnetit dhe këmbëngulja, të mbështetura nga dashuria dhe përkrahja e ndërsjellë, i lejuan familjes së re jo vetëm të qëndronte mbi ujë, por edhe të rritej me siguri.
Ashtu siç ishin përtypur dikur me dhëmbë në shkenca, po ashtu u përtypën edhe me përditshmërinë e punës. Dhe për këtë, sado e çuditshme të dukej, fituan respektin e kolegëve dhe dashamirësinë e eprorëve.
— Ja, tani je edhe shefe, — Arben Plaku e përqafoi bashkëshorten.
— Edhe ti nuk je më thjesht nëpunës! — Dafina Molla ia ktheu me butësi. — Shef departamenti!
— Pas tre muajsh do ta drejtoj unë! — u përgjigj Arben Plaku qetësisht, me një buzëqeshje të gëzuar. — Duhet t’i përshtatemi kësaj!
— Si kështu? — nuk e kuptoi Dafina Molla.
— Po ja, tani jemi shefa, por si të flasim e si të sillemi… më fal, por më kanë lënë të kuptoj, — shtoi ai. — Shkurt, thonë se na duket origjina fshatare.
— Po ç’ka të keqe këtu? — u habit Dafina Molla.
— Të keqe s’ka, por qëndrimi është përbuzës. Duhet të marrim mësime të të folurit dhe të sjelljes.
Kam gjetur një zonjë, — ai hapi bllokun e shënimeve, — Zana Ismaili, — e lexoi rrokje-rrokje Arben Plaku. — Ajo është gati të na mësojë maniera.
— Arben Plaku, ne po mendonim të bënim fëmijë, — tha me trishtim Dafina Molla, — unë jam tashmë njëzet e shtatë…
— E dashura ime, do ta kemi fëmijën! Mendo vetë: do të përqendrohemi te sjellja, kjo do të na forcojë pozitat në punë.
Ndoshta ngjitemi edhe më lart. Duhet të krijojmë strehën tonë, sa mund të endemi nëpër apartamente me qira?
Edhe Arben Plakun Zana Ismaili e çoi nja dy herë deri në lot, për të mos folur për Dafina Mollën. Por stërvitja është e tillë që jep fryte, edhe kur kundërshton me të katërta.
Dhe llogaria e Arben Plakut doli e saktë. Dafina Mollën e emëruan në krye të gjithë njësisë, ndërsa Arben Plaku për tre vjet nuk arriti të mësohej me asnjë zyrë.
Herë një post më i lartë, herë e dërgonin në periferi për gjysmë viti si drejtor të madh, me ngritje në detyrë pas kthimit.
Ai po mendonte për një makinë, dhe posti i ri ia solli edhe shoferin me makinë. Edhe apartamenti iu dha në pronësi. Fillimisht u regjistrua si banesë shërbimi, e më pas, si shpërblim, në përdorim falas me të drejtë kalimi në pronësi.
— Arben Plaku! — e priste Dafina Molla me shaka burrin nga puna. — Jam e lumtur t’ju përshëndes në muret tuaja! Do të dëshironi darkë?
— Me kënaqësi! — qeshte ai. — Po bashkëshortja ime e shtrenjtë, a do të më bashkohet?
— Me shumë dëshirë, por trashëgimtari na i ngatërroi të gjitha planet! — Dafina Molla i ledhatoi me dashuri barkun e rrumbullakosur.
Më në fund po prisnin një fëmijë.
Për disa muaj para lindjes, kur Dafina Mollës i duhej të rrinte në shtëpi, dhe edhe pas lindjes së djalit, kur vetë Zoti ta ndalon të mendosh për çfarëdo pune, ajo e priste burrin me lojë e shaka, sikur të ishte një amvisë pranë një bashkëshorti me post të lartë shtetëror.
Post Arben Plaku kishte, për këtë s’kishte dyshim, dhe as vetë Dafina Molla nuk po dilte në leje mjekësore nga vendi i pastrimit të dyshemeve.