Por asaj i pëlqente të shërbente dhe t’i bënte qejfin. Dhe në fillim të gjithë e kuptonin që ishin shaka dhe argëtim i lehtë.
Një herë Arben Plaku bëri shaka:
— Më prit me shapkat e ngrohura mbi radiator, që të zhytem menjëherë në ngrohtësinë e shtëpisë!
Ç’ka të vështirë? Dafina Molla, para se ai të kthehej nga puna, ia hodhi shapkat e shtëpisë mbi radiator dhe pastaj ia solli solemnisht mbi një jastëk.
Qeshën me të madhe. Por herën tjetër Arben Plaku kërkoi që kështu të bëhej edhe më tej, vetëm se pa ceremoni.
Pastaj, një ditë, kërkoi që tryeza e darkës të shtrohej si në restorant.
— E di, po mësohem me këto hollësi protokollare, madje ndihem disi në siklet kur lugë e pirun janë thjesht kështu…
— S’ka problem, — ngriti supet Dafina Molla, — Zana Ismaili ma ka futur këtë shkencë në nënndërgjegje.
Dhe filloi të kërkonte gjithnjë e më shumë. Një herë e hodhi si pa të keq:
— Ti rri në shtëpi, ç’është për ty?
Në fillim nga kërkesat e tij u zhduk fjala “të lutem”. Pastaj nga fjalori i tij u zhduk fare edhe “faleminderit”. Dhe pa u vënë re, ndodhi që Arben Plaku filloi të kërkonte. Dhe zemërohej tmerrësisht kur kërkesat e tij nuk përmbusheshin.
Ndoshta kjo tipar kishte qenë gjithmonë në të, ose ndoshta karrigia e shefit ia kishte zhvendosur hemisferat e trurit, por ai kërkonte seriozisht!
Kërkonte nënshtrim, si nga vartësit që kishin frikë të nxirrnin fjalë pa lejen e shefit.
Dafina Molla e kuptonte se ky cirk nga ana e burrit do të mbaronte sapo ajo, pasi të dilte nga leja e lindjes, të ulej sërish në karrigen e saj drejtuese. Prandaj duronte dhe priste.
Por durimi nuk është i pafund, sidomos me një fëmijë njëvjeçar në krahë.
Prandaj, në vend të pulës së pjekur, ajo vuri makarona të ziera me salçiçe. Konfrontimi i lehtë përfundoi me një pjatë që fluturoi në mur.
Ajo shpërtheu në të qeshura të lumtura dhe humbi momentin kur Arben Plaku hodhi mënjanë fshesën dhe shkundi dheun nga koka.
— Gruan nga fshati mund ta nxjerrësh, — tha ai me mllef, — por fshatin nga gruaja nuk e shkul dot!
— Po ti vetë kush je? — e pyeti Dafina Molla duke qeshur. — Mos vallë edhe ti nga po ai fshat je? Çfarë, nga balta në princ dole?
E pse sillesh si një pronar i vogël tiranik? Bën qejfin tënd dhe kërkon që të gjithë të bien në gjunjë para teje!
Mirë, me vartësit bën Dërzhimordën, po unë jam gruaja jote! Jo ndonjë vajzë tre-eurosh! Gruaja jote!
— Pikërisht ti duhet e para t’i tregosh respekt burrit! — bërtiste ai.
— Po për çfarë të të respektoj? Që më përdor si shërbëtore? Apo që s’kam dëgjuar një fjalë të mirë nga ti? A-a! Duhet të të respektoj se e hodhe darkën e gatuar në mur! Që të mos mërzitem unë!
— Po unë kërkova… — tha ai duke ulur sytë.
— Jo, Arben. Ti nuk kërkove, ti urdhërove. Dhe kur urdhri nuk u zbatua, u solle si një ordiner i fundit! — Dafina Molla mori frymë thellë dhe, tashmë me zë të qetë, tha: — Nuk do të kemi familje. Do të kërkoj divorc. E kuptoj kur njeriu përpiqet të arrijë diçka, por kur, pasi e arrin, shndërrohet në një neveri të tillë, më mirë të kishe mbetur në fshat!
U divorcua dhe nuk u pendua. Për Arbenin e kujtonte ndonjëherë dhe e mëshironte në mënyrën e saj, por të kthehej nuk kishte ndërmend:
— Njeriu me titull, para së gjithash, duhet të mbetet njeri! Jo vetëm që mund të ngjitesh nga balta në princ, por edhe nga princat mund të biesh përsëri në baltë!
Dhe pas shumë vitesh ajo mori vesh se Arben Plaku, për shkak të karakterit të tij, kishte pësuar një rënie të rëndë dhe ishte dërguar në veriun e largët për të drejtuar diçka të parëndësishme, të vogël.
Balta e gjeti vetë…
Nga balta në princ dhe mbrapsht
Autor: Eduart Frashëri
Burimi