— Elvana, sot kthehemi nga shtëpia e verës në shtëpi, duhet bërë një pastrim i madh. Do të na vijnë të afërm, — mërmëriti me përgjumje Taulanti, duke u lëkundur në hamak.
— Çfarë të afërmish? Vëllezërit e tu jetojnë në shtëpinë ngjitur, mamaja — në rrugën përbri, motra — po aty afër. Apo ka diçka që s’e di unë? — pyeti e habitur Elvana.
— Janë kushërira e dytë e mamasë, jetojnë diku në Voskopojë, s’kam qenë kurrë atje. Po vijnë në det për pushime, do të rrinë pak te ne.
— Pse te ne? Unë nuk dua që dikush të sillet vërdallë nëpër apartamentin tim!
Elvana po bëhej gati të shpërthente në sherr, kur papritur pas shpinës së saj u dëgjua zëri i mprehtë i vjehrrës.
— Në cilin “tëndin”, të lutem? Kjo “treshja” është e imja, ma ka dhuruar burri im i parë. Prandaj kë dua, atë fus brenda. Vjosa do të vijë me fëmijët dhe do të jetojë këtu. Pikë, — vjehrra u kthye dhe shkoi te shtretërit e saj të perimeve.
Elvana mbeti në mendime. Në fund të fundit, ishte e vërtetë: ajo nuk kishte asgjë të sajin. Veç një shtëpizë të vjetër fshati dhe dhjetë dynymë tokë. I vetmi pajë që ia kishte lënë gjyshja Nexhmije. Edhe aty, tani, bënte ligjin vjehrra.
Gjyshja Nexhmije… Ajo e kishte rritur Elvanën që nga fëmijëria. U nda nga jeta një ditë pas ditëlindjes së tetëmbëdhjetë të Elvanës. Dhe vajza mbeti krejt e vetme. Studioi për financiere, në punë u njoh me Taulantin. Ai shpejt e prezantoi me të gjithë shokët dhe farefisin e tij të shumtë. Por Elvana nuk u shoqërua shumë me ta: mbeti po ajo — e mbyllur, e tërhequr, karrieriste dhe shtëpiake. Mbrëmjeve ndiqte vetë kurse online, ndërsa Taulantin e linte pa problem të dilte me shokët.
— Çfarë i gjen asaj?! — e ngacmonte Taulantin shoku i tij më i mirë. — S’është ndonjë bukuroshe, rri gjithë kohën në shtëpi, gatuan kështu-kështu… Pse të duhet?
— S’kupton asgjë, tek ata Elvana — është dashuri! — bënte shaka vëllai i Taulantit dhe qeshte me zë të lartë.
— Po, e dua! Për mua ajo është si ylli udhërrëfyes. Ju nuk e shihni, por unë — e shoh.
Para dasmës, vjehrra u propozoi Elvanës dhe Taulantit të shpërnguleshin në “treshen”. Apartamentin ajo e jepte me qira, por vendosi që të rinjtë mund të jetonin aty për një kohë — derisa të blinin banesën e tyre. Dhe menjëherë shtoi: nëse vinin të afërm, do të strehoheshin tek ata. Kështu që njëra nga dhomat duhej bërë për mysafirë — kjo ishte vullneti i saj…
— Patjetër, ejani! Do të rrini te ne, — cicëronte në telefon vjehrra me kushërirën e saj të dytë, Vjosën.
— Po si, atje jetojnë Elvana me Taulantin, — përpiqej të refuzonte Vjosa.
— S’dua të dëgjoj asgjë. Apartamenti është i madh, ka vend për të gjithë! Do pushoni, do laheni në det! Unë e di mirë sa janë çmimet e qirave këtu. Nëse mund të rrini te tezja — do rrini te tezja! — e preu shkurt vjehrra.
Dhe Vjosa erdhi — me burrin, Luanin, dhe fëmijët, Ylvijen dhe Kastriotin. Në qytetin e tyre të vogël, Përmet, nuk kishte fare det, por kishte një qendër skish, shumë borë, pyje të dendur dhe, disa dhjetëra kilometra më tej — miniera e gurore. Çdo vit, e gjithë familja zgjidhte një qytet në hartën e Shqipërisë dhe nisej “për udhëtim”. Këtë vit, gishti i Ylvijes u ndal te Himara, ku jetonin Elvana dhe Taulanti me gjithë farefisin e tij.
— O, po unë paskam të afërm atje, një teze të largët! Mund të shkojmë për vizitë!
— Të afërm, thua? Dhe janë shumë? — buzëqeshi Luani, duke e ngritur gruan në krahë.
— Po, nëse shkon çdo ditë te vëllezërit e motrat, dajat e tezet, për nja tri javë patjetër mjafton, — qeshte me zë të lartë Vjosa…
Elvana hapi derën dhe tundi kokën me pakënaqësi: kishin ardhur si një kamp i tërë. Do të sillen këtu, do të bëjnë zhurmë, do të marrin frymë, do të krijojnë radhë për banjën…