— Përshëndetje, unë jam Vjosa, po ti je Elvana? — e zgjati dorën mysafirja.
— Po, hajde të të tregoj dhomën tuaj, — ia shtrëngoi dorën Elvana me fytyrë të vrenjtur.
— Faleminderit që na pritët. Elvana, të lutem, më trego cilat janë rregullat tek ju në shtëpi?
— Rregullat? — Elvana e kuptoi se mund t’u diktonte kushte mysafirëve. — Rregulli kryesor: të mos bëni zhurmë dhe të mos prishni ritmin tonë të zakonshëm. Flihemi në orën 23:00, zgjohemi në 07:00. Ditën jemi në punë, në mbrëmje hamë darkë, pastaj unë kam kurse.
Vjosa tundi kokën, pastaj papritur u kujtua.
— Oh, harrova! Ne ju kemi sjellë mjaltë, arra pishe… Dhe në përgjithësi, po përgatis unë drekën, ti pusho pak. S’ke gjë kundër?
— Gatuaj, mua ç’më prish punë, — ngriti supet Elvana dhe shkoi në dhomën e saj.
Nëpër apartament u përhap aroma e patateve të skuqura.
— Hej, të zotët e shtëpisë, ejani në tavolinë! — thirri Vjosa.
— Nuk dua, ka qenë javë e rëndë në punë, do të shtrihem të fle, — ia preu Elvana shkurt.
Pak më vonë, nga kuzhina u dëgjuan zëra. U dëgjua e qeshura e trashë e Taulantit dhe po aq e fortë e Luanit.
— Djema, — e dëgjoi Elvana zërin e Vjosës, — Elvana ndoshta është lodhur, flisni pak më qetë, njeriut i duhet të pushojë.
— Po, — tha Taulanti me mendueshmëri.
Në mëngjes Elvanën e zgjoi era e petullave. E përgjumur, hyri në kuzhinë. Ashtu siç e mendonte: në lavaman enë të palara, pranë sobës pak miell i derdhur. Në tavolinë — një pjatë plot me petulla.
— Elvana, më fal që u solla si zonjë shtëpie, tani po i rregulloj të gjitha. Je lodhur shumë gjatë javës, e pastaj erdhëm edhe ne. Mendova ta kompensoj bezdinë me petulla. Ti i do petullat, apo jo?
— Po, por nuk di t’i pjek. Gjyshja dikur i bënte të shtunave…
— Do të mësosh, po deshe?
— Ç’janë këto! Ia dal vetë! — murmuriti Elvana, u kthye dhe doli me krenari nga kuzhina e saj. Pastaj shtrëngoi dhëmbët. — Mund ta përdorësh kuzhinën sa të duash. Vjehrra tha që për tri javë ti je zonja e shtëpisë. Vetëm ushqimet bli vetë. Nuk kam ndërmend t’ju ushqej…
Të dielën Elvana shkoi te shoqja e vetme, Zana.
— Si domethënë, vjehrra ka strehuar te ju farefisin?! Kjo Vjosa do të të nxjerrë nga shtëpia!
— Edhe unë kam frikë nga kjo! Unë atje jam si me qira në ajër! Ndërsa kjo, e ardhura, po vendos rregullat e saj. Endet nëpër kuzhinë, i jep urdhra burrit tim. Madje lau edhe dritaren në dhomën e saj. Nuk i shihkej, thotë, drita e diellit! E erdhën si erdhën? “Farefisi nga Voskopojë po vjen, do të rrijë tek ju nja tri javë” — kështu vendosi vjehrra për ne dhe kaq, na vuri përpara faktit të kryer.
— Dëgjo, tamam kështu! Vjehrra do të të përzërë dhe apartamentin do t’ia japë asaj Vjosës! — ia shtoi edhe më shumë Zana.
Elvana u nis për në shtëpi. Dhe aty e priste diçka e çuditshme. Familja e Vjosës dhe Taulanti i saj po hanin darkë: sallatë perimesh dhe qofte. Era ishte e pabesueshme! Elvana kaloi me hap krenar pranë tavolinës, mori nga frigoriferi një kos dhe u tërhoq demonstrativisht në dhomën e saj.
— Pse sillesh kështu? Vjosa është grua e mirë. Më pyeste vazhdimisht çfarë lejohet e çfarë jo në shtëpinë tonë, e mbushi frigoriferin me ushqime, dhe sollën me vete aq shumë gjëra të shijshme! — tha Taulanti me pak ndjenjë faji dhe i ledhatonte kokën gruas që rrinte shtrirë në divan.
— Apo mos do të martohesh edhe me Vjosën tënde?! — fërshëlleu Elvana.
— Zemër, ç’janë këto…
— Lërmë rehat! — u kthye Elvana nga muri.
Në atë çast, nga pas murit u dëgjua zëri i Luanit. Pyeste nëse t’u ndanin edhe Taulantit e Elvanës. Pastaj u dëgjua trokitje në derë.
— Taulant, Elvana, po bëhemi gati të luajmë lojëra tavoline, ejani edhe ju!
— Sigurisht, po vijmë tani! — u përgjigj Taulanti me gëzim.
— Unë nuk shkoj askund, — pështyu me mllef Elvana.