Kështu – çdo ditë, farefisi bënte ligjin në kuzhinë, duke e ngacmuar vazhdimisht Elvanën me aromat e gatimeve shtëpiake. Mbrëmjeve luanin lojëra të ndryshme, qeshnin, argëtoheshin. Ylvije dhe Kastriot, ndryshe nga pritshmëritë, dolën fëmijë të sjellshëm dhe të zgjuar. Bashkë me të atin ndihmonin Vjosën. Edhe Taulanti, bashkë me ta, herë dilte shëtitje, herë luante lojëra tavoline. Madje kishte filluar edhe të lante enët. Ndërsa më parë gjithçka e bënte vetë Elvana… Mbrëmjeve Taulanti dhe Vjosa rrinin në kuzhinë dhe për një kohë të gjatë flisnin qetë vetëm të dy. Gjithçka ishte e qartë: po mendonin si të hiqnin qafe atë, Elvanën. Por ajo nuk do të dorëzohej aq lehtë!…
— Elvana, Arjana dëshiron të vijë për vizitë, të rrimë si familje. Cila ditë është më mirë ta ftojmë? — pyeti butë Vjosa.
— Arjana? Po kush është kjo? — e pyeti Elvana me një notë agresiviteti.
— Po vjehrra jote, moj, — qeshi e afërmja. — Do të shohë si jemi sistemuar këtu, mos vallë të keqtrajtojmë.
— Çfarë, si në përrallën e dhelprës, lepurit dhe kasolles prej lëvoreje, doni ta bëni gjithë këtë lojë?! — Elvana gati sa nuk shpërtheu në lot. — Bëni ç’të doni. Mua më është njësoj.
Në mbrëmje erdhi vjehrra, me kunetërit, kunatën, bashkëshortët e tyre dhe fëmijët. Elvana deklaroi se i dhembte koka dhe qëndroi në dhomën e saj. Prej andej dëgjonte si të gjithë mahniteshin me arredimin e apartamentit.
— Nuk do ta kisha problem të jetoja në një apartament të tillë! Elvana ka shije të shkëlqyer, do të duhej të ishte dizajnere, jo llogaritare. Talent i vërtetë! — cicëronte me zërin e saj këndues Vjosa. Ja gjarpër! E qartë — do t’ia marrë apartamentin!
— Po ç’të them, gjithçka është në duart e tua, — ia mbante ison Arjana.
— Pikërisht, pikërisht! Guxo! — qeshte Luani.
Deri në mbrëmje vonë farefisi diskutonte diçka, dhe Arjana ankohej për Elvanën: se ishte e mbyllur, se kurrë nuk ftonte njeri për vizitë, se gatuante kështu-kështu. Vjosa i përgjigjej diçka me zë të ulët, dhe Elvana sikur e shihte me sy se si vjehrra tundte dorën e zhgënjyer: s’ka ç’të flasim, gjithçka është e qartë…
Mëngjesi filloi me fytyrën serioze të Taulantit.
— Elvana, duhet të flasim seriozisht.
— Çfarë, Vjosa jote i ka kënduar ndonjë gjë mamit? Sigurisht që ju jeni mirë: luani lojërat tuaja, qeshni, ju jeni “familje”, po unë? Kush jam unë? Vjosa jote ka vendosur të na përçajë dhe të vendoset vetë këtu? E dija unë që nuk kishte ardhur kot! Çfarë po bëni kështu, doni të më hidhni jashtë si një kotele plehrash?
Dhe vetëm atëherë Elvana pa që Taulanti ishte zbehur, e shikonte me gojën hapur, ndërsa pas shpatullës së tij, duke e përqafuar lehtë në bel, dukej Vjosa. Elvana deshi të ikte me vrap nga shtëpia, por Vjosa e kapi për dore, mes lotësh, dhe e çoi në kuzhinë.
— Tani do të qetësohesh, dhe unë do të të mësoj të pjekësh petulla, — tha rreptë Vjosa. Zëri i saj nuk cicëronte, në të kishte nota çeliku.
— P-petulla? Çfarë petullash?
— Po petullat më të zakonshme! — qeshi Vjosa. — Budallaqe, çfarë ke sajuar në kokë!
Ja ku po nxjerrin produktet, po përziejnë brumin. Dhe papritur Vjosa, me buzëqeshje, nxjerr nga qesja një tigan për petulla, me figura — me një kotele që buzëqeshte.
— Petulla e parë për “komat”! — qesh Vjosa dhe e vendos petullën në pragun e dritares.
— Jo “komat”, por “komë”, domethënë — doli me gungë, — e korrigjoi Elvana.
— Jo, pikërisht “komat”, domethënë — paraardhësve, — iu përgjigj Vjosa duke buzëqeshur. — Po ti, a ke familje të madhe? Unë nuk di asgjë për ty.
Elvana hesht. Ndërsa grumbulli i petullave rritet e rritet, dhe Vjosa këndon me zë të ulët: “Oj, petulla-petulla-petulla…” Ashtu siç këndonte Nexhmija në fëmijëri… Elvana e shikonte e magjepsur se si Vjosa hidhte me shkathtësi brumin në tigan, pastaj e kthente petullën nga ana tjetër. Në anën që dilte sipër, koteleja buzëqeshte plot gëzim — e stampuar nga tigani.