Dhe atëherë Elvana shpërtheu në lot. Taulanti, që hyri me vrap në kuzhinë, u ndal i hutuar. Ai gjithmonë e kishte konsideruar Elvanën një grua të fortë dhe të vendosur. Madje edhe vëllai i tij, duke e parë Elvanën, ishte mbledhur mendsh: kishte gjetur një punë të mirë, kishte blerë një apartament. Për herë të parë Taulanti shihte lotët e zonjës së tij prej çeliku.
— Unë kurrë nuk kam pasur një familje normale. Mamaja ishte fëmijë i vetëm. Më lindi mua kur ishte 15 vjeçe. Babai im biologjik u dashurua me të po atë ditë që u kthye nga ushtria. Kurse ajo ishte ende fëmijë… Me pak fjalë, atë e futën në burg, dhe unë linda. Mamaja e mbaroi shkollën mezi, pastaj nuk deshi as të studionte, as të punonte.
Vjosa e dëgjonte këtë rrëfim të papritur dhe e kuptonte se gjëja më e rëndësishme tani ishte të mos thoshte asgjë. Taulanti dukej i humbur.
— Në shtëpi kishte vazhdimisht skandale, vinin burra të ndryshëm, pinin me mamanë, — vazhdoi Elvana. — Një herë, një nga këta “mysafirë” më uli në prehër. Unë isha rreth katër vjeçe atëherë. Pastaj erdhi gjyshja… Më pas mbaj mend vetëm britma, policinë. Dhe që mamaja iku diku dhe nuk u kthye më.
Mbaj mend edhe se gjyshja qante gjithë kohën, thoshte se në punë e kishin “nxjerrë mënjanë”. Paratë nuk mjaftonin. Mysafirë nuk ftoheshin kurrë dhe mua nuk më linin të shkoja askund. Gjyshja Nexhmije përsëriste gjithmonë: “Mos i beso askujt, njerëzit janë të ligj dhe të poshtër, do të të rrjepin si lis dhe do të të hedhin në plehra.” Ajo ishte vetëm 54 vjeçe kur i pushoi zemra.
Ylvija dhe Kastrioti iu afruan Elvanës dhe e përqafuan nga të dyja anët. Edhe gjyshja e tyre kishte vdekur së fundmi, dhe fëmijët i mungonte shumë.
— Mbaj mend edhe si të dielave gjyshja Nexhmije piqte petulla. Për ndonjë arsye ajo këndonte gjithmonë, dhe petullat dilnin shumë të holla, si dantellë, të buta — tamam si të tuat, Vjosa. Unë kurrë nuk kam pasur një familje si e juaja. Nuk e di çfarë do të thotë të kesh vëllezër e motra. Kam frikë se ju mund të ma merrni shtëpizën e gjyshes, të më nxirrni jashtë. Dhe se Taulanti do të fillojë të pijë. Dhe se, nëse lind një fëmijë, ai do të jetë po aq i vetmuar dhe i humbur sa unë. Jam lodhur duke qenë e fortë, dua familje, fëmijë — dhe kam shumë frikë…
Të gjithë heshtën. E para që foli ishte Vjosa.
— Elvana, mos qaj. Ti nuk je vetëm. Na ke ne. Taulantin, mua, Luanin, Arjanën — jemi shumë! As që e imagjinon sa shumë të admirojnë në familjen tonë. Disa të konsiderojnë mendjemadhe, por edhe Arjana e pranon se ti je gruaja ideale për Taulantin.
— Askush nuk do të të marrë gjë, moj e vogël, — e përqafoi Taulanti. — Përkundrazi, mbrëmë në këshillin familjar vendosëm të të paguajmë kurse dizajni — më të mirat që mund të gjesh. Madje u grindëm kush do të ishte klienti yt i parë për punimin e diplomës.
— Fitova unë — ofrova çmimin më të lartë, — ia preu Vjosa. — Kështu që të presim me padurim në Përmet. Kemi një copë toke të vogël pranë malit, ndërtuam një hotel dhe tani duhet ta rregullojmë nga ana e dizajnit.
— Elvana, vallë nuk e sheh sa shumë të duan të gjithë? — u habit Luani. — Jam krenar që kam një të afërme kaq të talentuar. Mos u mbyll në vetvete, harro të keqen — ajo është në të shkuarën. Ti ke një familje të madhe dhe të mirë, lejoje veten të bëhesh pjesë e saj!
Që atëherë kanë kaluar tre vjet. Elvana i përfundoi kurset, dhe projekti i hotelit të Vjosës i solli famë. Tani ajo kombinon amësinë me krijimtarinë: radha e klientëve është e planifikuar për një kohë të gjatë përpara. Elvana dhe Taulanti blenë një apartament, dhe një nga dhomat Elvana e bëri për mysafirë: tani ka një familje të madhe dhe mysafirë vijnë shpesh. Dhe këta janë mysafirët më të mirë.
Burimi