— Shite, — tha Arlind Sinani, pa e ngritur fare shikimin nga telefoni. — S’ke asgjë për të bërë atje.
Gresa Prifti qëndronte në mes të dhomës së ndenjjes, me dokumentet ende të ngrohta në duar. Noteri sapo kishte dalë. Bëhej fjalë për trashëgiminë e gjyshit Agim Frashëri: një bletari e vjetër me njëzet koshere, një shtëpi e vogël me sobë druri dhe tetë dynymë tokë pranë pyllit.
— Atje janë bletët, — foli ajo me zë të ulët. — Gjyshi ia kushtoi gjithë jetën atyre.
— Gjyshi yt ka vdekur, në rast se e ke harruar, — ia preu ai. — Ndërsa ti je bibliotekare. Ç’lidhje ke ti me bletët?
Më në fund e pa. Ishte ai vështrim i ftohtë që i rezervohet një sendi që nuk po vendoset dot aty ku duhet.
— Mund të provoj, — i doli pa e menduar.
Arlindi buzëqeshi me përçmim.
— Po tallesh? Do çmendesh nga mërzia brenda një jave. Shite, sa të të gjej unë blerësin.
— Nuk dua.
Ai u ngrit dhe iu afrua shumë. Gresa ndjeu aromën e fortë të parfumit të tij — i shtrenjtë, i mprehtë, i huaj.
— Më dëgjo mirë, — foli qetë, por me një ashpërsi therëse. — Jeton në apartamentin tim, ngas makinën time, ha nga paratë që fitoj unë. Dhe e vetmja gjë që duhej të ma kishe dhënë, nuk ma dhe dot. Të paktën këtë bëje siç duhet.
E kishte fjalën për fëmijën. Për mungesën e tij. Për diagnozat që ajo i dinte përmendësh.
Gresa heshti.
— Shite, — e përsëriti dhe u kthye te divani.
Sytë e saj ranë mbi tavolinën e vogël. Aty qëndronte një filxhan porcelani — kujtimi i fundit nga e ëma. I bardhë, me lule misri blu.
Arlindi shtriu dorën dhe e rrëzoi në dysheme.
Tingulli ishte i lehtë. Gati i butë.
— Ups, — tha ai, duke buzëqeshur.
Në fshat, Gresa mbërriti pas tre ditësh. Autobusi u zvarrit në rrugën e shkatërruar, me erë nafte dhe dheu të lagur. Zbriti te një kthesë me tabelë të zverdhur dhe vazhdoi në këmbë — përmes fushës, pastaj përgjatë pyllit. Çanta i priste supin, këpucët fundoseshi në baltë.
Bletaria e priti me heshtje dhe një gumëzhim të rregullt. Shtëpia ishte më e vogël se sa e mbante mend — e anuar, me një dritare të mbyllur me dërrasa. Por çatia ishte ende në rregull.
Hyri brenda dhe uli çantat. Një tavolinë, një stol, soba. Në mur varej një fotografi e gjyshit me një burrë tjetër — rreth të dyzetave, shpatullgjerë, me sy të rëndë.
Doli në oborr dhe u ul pranë kosherëve. Vështroi bletët që lëviznin me rregull, pa rrëmujë. Për çudi, diçka brenda saj u qetësua.
— Të kujt jeni ju? — u dëgjua një zë i trashë, i ngjirur.
Gresa u ngrit me vrull. Pranë saj qëndronte burri nga fotografia. Më i plakur tani. Në dorë mbante një shkop — jo për t’u mbështetur, por si të ishte gati për goditje.
— Unë… jam mbesa e Agimit.
Ai e vështroi gjatë, pastaj tundi kokën.
— Kastriot Shala. Jam kujdesur për bletët. Gjyshi yt tha se do vije.
— E tha?
— Para se të ikte. E tha.
Kastrioti çalonte; këmba e majtë i zvarritej sikur nuk i bindjej më.
— Nuk di asgjë, — pranoi Gresa. — Asgjë për bletët.
— Do mësosh, — tha shkurt. — Apo do ta shesësh?
— Nuk e di.
— Atëherë mos më pengo, — u kthye dhe shkoi drejt kasolles pa u kthyer pas.
Në mbrëmje telefonoi Arlindi.
— Si po ja del në fund të botës? U mërzite dhe je gati të kthehesh?
— Jo.
— Mos u sill budallallëqe. Kam një blerës. Çmim i mirë. Firmos letrat dhe kthehu në shtëpi.
— Nuk dua ta shes.
Heshti për pak. Pastaj qeshi — shkurt, me ligësi.
— Je çmendur fare? Mendon se dikush do t’i durojë tekat e tua?
— Nuk e di, Arlind, — tha ajo, duke ndjerë diçka që po çahej brenda saj. — Por këtu askush nuk më quan boshllëk.
Ia mbylli telefonin. Duart i dridheshin.
Pas gjysmë ore, erdhi një mesazh nga një numër i panjohur. Një video e bashkëngjitur, dhe në pamje filloi të shfaqej diçka që e bëri zemrën t’i ndalej për një çast.