— Arlind Sinani. I lidhur. Diku në një bodrum. Afër tij një burrë me maskë.
Mesazhi shoqërohej me një fjali të shkurtër, të ftohtë si teh:
“Burri yt ka borxhe. Shite bletarinë, përndryshe do të bëhet më keq.”
Gresa Prifti nguli sytë te ekrani. Zemra i rrihte aq fort sa i dukej sikur po i ngjitej në fyt. U përpoq ta telefononte Arlindin — linja heshti. I shkroi disa mesazhe njëri pas tjetrit — asnjë përgjigje. Vetëm heshtje dhe një ndjenjë e rëndë që i shtrëngonte kraharorin.
Dy ditë më vonë, në oborr u shfaq blerësja. Rozafa Kola. E gjatë, e sigurt në hapa, me një pallto të bardhë që u njollos sapo preku portën e vjetër.
— Ju jeni Gresa? — pyeti pa humbur kohë. — Më thanë se jeni gati për ta shitur.
— Unë… nuk jam e sigurt, — belbëzoi Gresa.
— Mos e zvarritni, — Rozafa nxori një dosje, i shpalosi letrat mbi tavolinë. — Ju duhen para, apo jo? Kontrata është gati. Firmë këtu, këtu dhe këtu.
Gresa e mori stilolapsin. Duart i dridheshin. Mendja i kthehej te videoja, te fytyra e Arlindit, te ai njeri i maskuar që rrinte pranë tij.
Rozafa nxori telefonin për të parë orën. Ekrani u ndez. Dhe Gresa pa gjithçka.
Sfondi i telefonit: një fotografi. Arlindi, me pizhame, i mbështjellë rreth belit të Rozafës, buzët e tij në qafën e saj.
— Kjo… — Gresa mbeti pa fjalë.
Rozafa e fshehu shpejt telefonin, por çasti kishte mjaftuar.
— Ju jeni bashkë, — tha Gresa, jo si pyetje, por si verdikt.
— Ç’rëndësi ka? — Rozafa goditi tavolinën me pëllëmbë. — Firmosni.
— Ai nuk është në bodrum. Nuk ka banda. Asgjë nga këto.
— Edhe sikur? — Rozafa u drejtua, me një buzëqeshje të ftohtë. — Ju s’keni ç’bëni. Atij i duhen para. Mua më duhet kjo tokë. Ju… thjesht pengoni.
— Dilni jashtë, — Gresa u ngrit. Mori kontratën dhe e shqeu në copa.
— Do ta paguani shtrenjtë, — tha Rozafa duke rrëmbyer çantën. — Shumë shtrenjtë.
Dera u përplas pas saj dhe xhamat u drodhën.
Ata erdhën natën. Gresa u zgjua nga trokitje të ashpra, urdhëruese.
— Hape derën! Nxirr dokumentet!
Ajo pa nga dritarja. Katër burra. Trupa të fuqishëm. Njëri mbante një levë hekuri.
U tërhoq mbrapa. Zemra i rrihte si e çmendur. Mori telefonin — pa sinjal.
— Do ta thyejmë derën. Më mirë hape vetë, — zëri ishte i qetë, i zakonshëm.
Dëgjoi hapa rreth shtëpisë. Dikush po tërhiqte kanatet. Dikush tjetër po qeshte.
— Mos luaj heroinë. Burri yt ka borxhe. Do t’i shtosh hallet?
Gresa u mbështet pas sobës. Dokumentet ishin në çantë. Gjithçka që u duhej.
Dera krisi. Një goditje. Pastaj një tjetër.
Gresa bërtiti.
Kastriot Shala doli nga errësira, nga ana e hambarit. Në dorë mbante një shkop. Këmba e çalë i zvarritej, por ai po vinte me nxitim.
— Largohuni nga shtëpia, — tha qetë.
Burrat u kthyen. Njëri qeshi me përbuzje.
— Çfarë do bësh ti, çalaman?
— Është hera e fundit që flas.
— Ik tutje.
I pari u hodh mbi të. Kastrioti e goditi shkurt, drejt në kraharor. Burri u përkul, pa frymë. I dyti u afrua me grushte; Kastrioti shmangu dhe i ra në gju. U dëgjua një kërcitje dhe një ulërimë.
Por ata ishin katër.
Njëri e kapi nga mbrapa, ia shtrëngoi krahët. Tjetri ngriti levën. Kastrioti u përpoq të çlirohej, por këmba e tradhtoi dhe ai ra në gju.
Atëherë bëri diçka që askush nuk e priste.
U shkëput drejt koshereve dhe i ra njërës me shkelm. U përkul. Një tjetër goditje. Kosherja u rrëzua dhe u ça.
Zhurma shpërtheu si stuhi.
Bletët u derdhën në ajër, një re e zezë, e tërbuar. U hodhën mbi të gjithë. Mbi burrat. Mbi Kastriotin.
Britma, sharje, panik. Njëri vrapoi drejt makinës duke mbuluar fytyrën. Tjetri u rrokullis në tokë duke ulëritur. Një tjetër bërtiste për sytë, ndërsa nata mbushej me gumëzhimë dhe frikë, duke e çuar gjithçka drejt një çasti edhe më të errët.