Gresa Prifti doli me vrap nga shtëpia, me zemrën që i rrihte në veshë. Sytë i shkuan menjëherë te Kastriot Shala. Qëndronte në këmbë, i palëvizur, sikur ishte kthyer në shtyllë. Trupi i tij ishte mbuluar nga bletët: fytyra, duart, qafa, gjithçka lëvizte nga gumëzhima. Nuk bërtiste. Nuk lëvizte. Vetëm e shikonte atë, drejt e në sy.
— Ik brenda, — nxori me vështirësi fjalët, me frymë të këputur.
Njëri prej burrave, ai që mbante levën metalike, futi dorën në xhep dhe nxori një pistoletë. Dora i dridhej fort. Fytyra i ishte fryrë, mezi i hapej një sy.
Një krismë e vetme.
Kastrioti u shemb përdhe.
Makina u nis pothuajse menjëherë. U larguan me nxitim, pa kthyer kokën pas, duke u përpjekur ende të largonin bletët nga fytyrat, ndërsa rruga u gëlltiti në errësirë.
Gresa u zvarrit drejt Kastriotit. Ai ishte shtrirë anash, duke marrë frymë me vështirësi. Gjaku i rridhte nga këmba — pikërisht ajo që gjithmonë e kishte lënë çalaman.
— Kastriot… — ajo u përpoq ta ngrinte. — Të lutem, çoju.
— Nuk mundem, — shtrëngoi nofullat. — Nuk më bindet këmba.
— Po thërras ndihmë, tani, menjëherë…
— Nuk ka sinjal deri në mëngjes, — mbylli sytë për një çast. — Lidhu plagën. Çfarë të kesh. Rrip… litar…
Gresa hoqi shallin nga qafa, e mbështolli mbi plagë dhe e shtrëngoi fort. Duart i dridheshin aq shumë, sa nyja u lirua. U përpoq sërish. Pastaj edhe një herë tjetër, derisa gjaku filloi të ngadalësohej.
— Pse u ktheve? — e pyeti ajo, kur pa që gjendja po stabilizohej disi.
— Nuk munda të largohesha, — ai hapi sytë. — Agim Frashëri ma kishte lënë amanet. Nëse ndodhte diçka, të kujdesesha për ty.
— Nuk e dije që do vinin.
— E dija, — buzëqeshi hidhur mes dhimbjes. — Fshati është i vogël. Rozafa Kola ishte parë. Flitej për burra të huaj që silleshin rrotull. Unë thjesht… rrija te stalla. Çdo natë. I prisja.
Gresa e vështroi gjatë. Fytyra e tij ishte e mbushur me pickime. Duart po fillonin t’i ënjteshin. Këmba ende kullonte gjak.
— Mund të mos përziheshe.
— Mundja, — u kthye nga ana tjetër. — Por një herë nuk u përzieva. Dhe humba një mik. Nuk dua ta bëj më atë gabim.
Në mëngjes mbërriti policia. Sapo u kthye sinjali, Gresa kishte telefonuar pa humbur kohë. Kastriotin e mori ambulanca. Burrat u gjetën pas dy orësh, në spitalin e një rrethi fqinj: të gjithë të enjtur, njëri pothuajse i verbuar. Folën gjithçka. Përmendën edhe Arlind Sinanin, edhe Rozafa Kolën.
Të dy u arrestuan po atë ditë në qytet. Arlindi u përpoq t’ia hidhte fajin Rozafës, ajo ia ktheu atij. Në fund, u dënuan të dy.
Një javë më vonë, Gresa dorëzoi kërkesën për divorc.
Kastrioti doli nga spitali pas një muaji. Këmba ishte shëruar keq, edhe më keq se më parë. Ai nuk u ankua. U kthye te bletët. Gresa e priti në verandë me supë të nxehtë dhe rroba të pastra.
— Si po të mban këmba? — e pyeti.
— Çaloj, — ngriti supet. — Por jam gjallë.
Ajo iu afrua një hap.
— Kastriot, doja të të thosha…
— Mos, — tundte kokën. — Nuk jam këtu për këtë.
— Atëherë për çfarë?
Ai e shikoi gjatë. Pastaj hodhi sytë nga kosheret. Pastaj sërish tek ajo.
— Që të mos ik më.
Pas një jave, Gresa mësoi për Luan Peshkatarin. Djali jetonte në jetimore. Kastrioti e vizitonte çdo muaj: i sillte mjaltë, libra, lodra. Nuk mund të bëhej kujdestar ligjor — invaliditeti, vetmia, mungesa e një shtëpie ia kishin mbyllur derën.
— Pse nuk ma the? — e pyeti ajo.
— Ç’kuptim kishte? — ai rregullonte një koshere pa e ngritur kokën. — Mendova se asgjë nuk do ndryshonte.
— Do ndryshojë, — ajo u ul pranë tij. — Nëse e marrim me vete.
Ai mbeti i ngrirë.
— Ne?
— Unë kam shtëpi. Kam bletoren. Kam ty. Mendoj se mjafton.
Kastrioti e shikoi sikur po dëgjonte diçka të pamundur.
— E ke seriozisht?
— Po.
Luanin e morën në nëntor. Një djalë tetëvjeçar, i dobët, i heshtur, që kishte frikë nga bletët dhe nuk dinte të buzëqeshte. Por e mësoi. Gjatë dimrit.
Dhe në pranverë, Gresa kuptoi se ishte shtatzënë.
Mjekja tha se ishte e pamundur. Gresa buzëqeshi dhe tha se, mesa duket, e pamundura ndodhte.
Vajzës i vunë emrin Qëndresa Toplana, në nder të…