…me ritmin e saj të pamëshirshëm. Ikbale Osmani drejtonte një repart në spital dhe kthehej pothuajse gjithmonë vonë, e lodhur dhe pa shumë dëshirë për biseda. Unë dhe Taulant Nikolla përpiqeshim të mos i dilnim peng: unë merresha me gatimin për të gjithë, ndërsa Taulanti, sidomos në ditët me shi, shkonte ta merrte të ëmën nga puna me makinë që të mos lodhej më tej.
Sigurisht që nuk mungonin thumbimet e vogla, ato goditje të padukshme që të lëndojnë ngadalë. Njëherë Ikbaleja i lante rrobat e mia nga e para, sepse sipas saj i kisha vendosur “gabim” në lavatriçe. Herë tjetër ndryshonte vendosjen e gjithë kuzhinës, duke këmbëngulur se kështu ishte “më praktike”. Ose, pa asnjë siklet, fillonte ta pyeste Taulantin për ish-bashkëshorten e tij, dhe këtë e bënte gjithmonë në praninë time, si të ishte diçka krejt e zakonshme. Unë i duroja të gjitha. Në fund të fundit, ajo ishte shtëpia e saj dhe unë përpiqesha ta respektoja zonjën e shtëpisë.
Pastaj nisën krahasimet.
— Tringa gjithmonë përgatiste diçka të ëmbël për të dielën, — thoshte Ikbale Osmani gjatë mëngjesit, me një ton nostalgjik.
Ose:
— Taulant, je dobësuar. Kur ishte Tringa këtu, ushqeheshe më mirë, ishe më në formë.
Taulanti zakonisht heshtte ose e kthente bisedën diku tjetër. Ndërsa unë gëlltisja çdo fjalë, duke e shtyrë mërzinë gjithnjë e më thellë brenda vetes. Por pas një tjetër “Tringa bënte kështu…” nuk munda më të heshtja.
— Ikbale Osmani, ndoshta mjafton, — i thashë me zë të ulët. — Ju e përmendni vazhdimisht.
Ajo më pa me një habi të sinqertë, sikur nuk po kuptonte aspak problemin.
— Po çfarë ka këtu për t’u habitur? Pesë vjet ishte gruaja e djalit tim. U mësova me të.
— Por tani gruaja e tij jam unë.
— Për momentin, po, — u përgjigj ajo ftohtë, me një shprehje që më la të kuptoja se në mendjen e saj ky “moment” mund të ishte i përkohshëm.
Atë mbrëmje, unë dhe Taulanti u grindëm për herë të parë seriozisht.
— Duhet të flasësh me nënën tënde, — i thashë me nerva. — Kjo situatë është e padurueshme!
— Po e bën më dramatike nga ç’është, — ma ktheu ai. — Mami thjesht është mësuar me Tringën. Jepi pak kohë.
— Kohë? Sa kohë? Edhe pesë vjet të tjera?
— Marsela, të lutem, jo tani, — tha ai i lodhur. — Nesër kam një takim të rëndësishëm me furnitorët, duhet të përgatitem.
Dhe u zhyt në laptop, duke e mbyllur bisedën pa asnjë kompromis.
Të nesërmen, në dollap, zbulova një kuti me sende të Tringës. Bluza, libra, disa gjëra pa shumë vlerë, por të sistemuara me kujdes të tepruar. Në mbrëmje ia tregova Taulantit.
— Këtë e quan ti “mami thjesht është mësuar”? — e pyeta. — Ajo ka vendosur rrobat e ish-gruas tënde në të njëjtin dollap ku janë edhe të miat!
Për herë të parë, Taulanti u duk vërtet i zënë ngushtë.
— Do të flas me të, — më premtoi.
Nuk e di nëse biseda u bë vërtet, por kutia u zhduk.
Vetëm se një javë më pas, Ikbale Osmani ftoi një të ftuar për darkë. Kush mendoni? Pikërisht Tringën.
Unë rrija ulur në tavolinë, duke luftuar me dëshirën për t’u ngritur e për t’u larguar. Tringa Tola ishte një brune elegante, me flokë deri te shpatullat dhe sy blu që binin menjëherë në sy. Punonte si menaxhere në një agjenci turistike dhe sapo ishte kthyer nga një udhëtim pune në Tajlandë.
— Ju kam sjellë disa suvenire, — tha ajo me buzëqeshje, duke i dhënë Ikbales një kuti të vogël elegante.
— O Tringa, sa e sjellshme je, — u shkri Ikbale Osmani nga kënaqësia.
Ato bisedonin e qeshnin si të ishin familje e vjetër, ndërsa unë dhe Taulanti ndiheshim si të ftuar rastësorë në një festë që nuk na përkiste. Pas darkës, nuk e mbajta më veten.
— Taulant, pse nëna jote e ftoi Tringën? Kjo është fyerje!
— Ato janë mike, — tha ai qetësisht, gjë që më tronditi më shumë se gjithçka. — Mami është lidhur me të. Çfarë ka të keqe?
— Çfarë ka të keqe? Vërtet nuk e sheh sa e çuditshme është që ajo ruan marrëdhënie me ish-gruan tënde dhe sillet sikur unë të mos ekzistoj?
— Mos e tepro, Marsela. Ajo nuk po të injoron.
— Jo, thjesht më krahason me Tringën sa herë i jepet rasti. Dhe gjithmonë humb unë.
U grindëm sërish. Dhe sërish Taulanti nuk më doli në krah.
Pastaj u shfaq ai portret.
— Do të flas unë me të, — tha Taulanti, duke parë fotografinë e Tringës.
— Jo, — iu përgjigja prerë. — Këtë herë do ta bëj vetë.
Në sytë e tij pashë frikë. Ai e dinte që zakonisht isha e qetë, por kur mbushesha…
— Ndoshta s’është ide e mirë, — u përpoq të më ndalte. — E heq foton dhe mbaron puna.
— Dhe nesër çfarë? Do të varë një tjetër? Apo do të vendosë ndonjë statujë “Nusja më e mirë, Tringa”? Jo, Taulant. Kjo nuk mund të vazhdojë kështu.
Dola nga dhoma jonë dhe u drejtova nga ajo e vjehrrës. Trokitja ime ishte e shkurtër. Pa pritur përgjigje, hapa derën. Ikbale Osmani ndodhej brenda, ulur në kolltukun e saj, me një libër të hapur në duar, sikur asgjë tjetër në shtëpi të mos kishte rëndësi.