Ikbale Osmani rrinte e qetë në kolltukun e saj, me librin hapur në prehër. As që e çoi kokën për të më parë, sikur prania ime të mos kishte asnjë peshë.
— Ikbale Osmani, duhet të flasim, — thashë, duke u përpjekur të mbaja zërin të qëndrueshëm.
— Për çfarë vallë? — u përgjigj ajo ftohtë, pa i hequr sytë nga faqet.
— Për fotografinë e ish-gruas së djalit tuaj që keni varur në dhomën tonë të gjumit.
Vetëm atëherë ngriti shikimin. Sytë i kishte të mprehtë, vlerësues.
— Ah, për këtë? — tha me një buzëqeshje të zbehtë. — Mendova se do të të pëlqente. Është kujtim.
— Kujtim? — mora frymë thellë. — Kujtim i kujt? I një gruaje nga e cila Taulanti është divorcuar?
— Ata kanë qenë bashkë pesë vjet, — u përgjigj ajo me qetësi. — Kjo është pjesë e jetës së tij.
— E jetës së tij të kaluar, — e theksova me qëllim. — Tani ai ka një jetë tjetër. Me mua.
Ikbale Osmani e mbylli librin me një lëvizje të prerë dhe e la mbi tavolinë.
— Dëgjo, vajzë, — foli me një ton që dukej se e përdorte zakonisht për të qortuar vartësit e saj. — Tringa Tola ka qenë nusja ime shumë më gjatë sesa ti je gruaja e djalit tim. Jam mësuar me të. Për mua është si vajzë. Dhe nuk kam ndërmend ta fshij nga jeta ime vetëm sepse Taulanti vendosi të martohej sërish.
— Askush nuk ju kërkon ta fshini Tringën nga jeta juaj, — iu përgjigja. — Por ta varni portretin e saj në dhomën ku flemë unë dhe djali juaj, kjo është tej çdo kufiri.
— Sipas meje, është vendi i duhur, — buzëqeshi ajo me ironi. — Që të mos harrosh se para teje ka pasur dikë tjetër. Dhe më të mirë.
Ja ku ishte thelbi. Më në fund e kuptova arsyen e ftohtësisë së saj.
— Ju nuk më njihni aspak, — thashë me zë të ulët. — Vendosët që jam “më e keqe” që para se të më takonit. As në dasmën tonë nuk erdhët.
— I thashë Taulantit se nuk ndihesha mirë, — u justifikua ajo.
— Po, por të dy e dimë që nuk ishte e vërtetë, — insistova. — Thjesht nuk deshët të vini, apo jo?
Ajo më vështroi gjatë, sikur po peshonte nëse ia vlente të përgjigjej. Pastaj tha shkurt:
— Ti ia shkatërrove familjen djalit tim.
M’u duk sikur nuk dëgjova mirë.
— Ju lutem? Çfarë familjeje? Ata u divorcuan një vit para se unë ta njihja Taulantin!
— Mund të ishin ribashkuar, — këmbënguli ajo. — Po të mos ishe ti.
— Këtë jua tha Taulanti? — ndjeva një të ftohtë që më përshkoi trupin.
— Ai nuk ma tha, por unë e di. Ata flisnin në telefon, takoheshin…
Takoheshin? Në mendje më erdhën menjëherë vonesat e tij “nga puna”, mesazhet që i lexonte me buzëqeshje dhe i fshihte shpejt. A ishte e mundur…?
Në atë çast, Taulanti hyri në dhomë. Nga fytyra e tij e kuptova se kishte dëgjuar fjalët e fundit të së ëmës.
— Mjaft, mami, — tha me lodhje. — Unë dhe Tringa nuk kishim ndërmend të ribashkoheshim. Këtë e ke trilluar vetë.
Ikbale Osmani shtrëngoi buzët.
— Ju ishit perfektë për njëri-tjetrin.
— Jo, — u përgjigj ai prerë. — Nuk ishim. Pikërisht për këtë arsye u divorcuam.
— Për shkak të krenarisë sate budallaqe! — shpërtheu ajo. — Tringa gaboi një herë. Kujt nuk i ndodh?
I shikoja herë njërin, herë tjetrin, pa e kuptuar për çfarë flisnin.
— Gaboi? — pyeta.
Ikbale Osmani gërhiti me përbuzje.
— Nuk ta ka treguar? Tringa pati një aventurë të vogël me një koleg. Vetëm një herë! Por ky këtu, — tregoi nga djali i saj, — nuk qe në gjendje ta falte. U divorcua! Dhe më pas u lidh me ty.
— Sa zhgënjyese, — psherëtiva pa e fshehur ironinë.
— Mos u tall, — më qortoi ajo. — Nuk të shkon.
— Po çfarë më shkon? — shpërtheva. — Të duroj në heshtje? Të shoh si varni fotografi të ish-gruas së djalit tuaj mbi shtratin tonë?
Taulanti më vendosi dorën mbi shpatull.
— Marsela, qetësohu.
— Jo, Taulant, — ia largova dorën. — Dy muaj kam heshtur, kam duruar, jam përpjekur t’i pëlqej nënës sate. Dhe rezultati? Portreti i Tringës mbi shtratin tonë!
— Të thashë se do ta heq, — u përpoq të më qetësonte.
— Nuk është çështja e portretit, — sytë m’u mbushën me lot. — Është fakti që nëna jote nuk më pranon. Dhe nuk do të më pranojë kurrë. Ndërsa ti… ti je rreshtuar me të.
— Nuk kam zgjedhur asnjë anë! — reagoi ai. — Thjesht dua që të gjithë të jetojmë në paqe.
— Nuk mund të ketë paqe me dikë që të urren.
— Unë nuk të urrej, — tha prerë Ikbale Osmani. — Thjesht nuk më pëlqen. Janë dy gjëra të ndryshme.
Kjo sinqeritet brutal ishte diçka që gjithmonë e kisha dalluar te njerëzit, dhe pikërisht në atë moment ndjeva ndaj vjehrrës sime një lloj respekti të çuditshëm, që do të më shoqëronte edhe në vazhdim.