— Mirë atëherë, — thashë më në fund, duke e mbajtur zërin të qetë. — As ju nuk më simpatizoni mua. Por unë jam gruaja e djalit tuaj. Dhe kjo nuk ndryshon, pavarësisht nëse varni edhe dhjetë portrete të tjera të Tringa Tolës apo jo.
Ikbale Osmani ngriti njërën vetull dhe buzëqeshi me një ironi të ftohtë.
— Do ta shohim, — u përgjigj ajo shkurt.
Fjala e saj u përplas në ajër si një paralajmërim i heshtur.
— Jo, mama, nuk ka “do ta shohim”, — ndërhyri papritur Taulant Nikolla, me një vendosmëri që nuk ia kisha dëgjuar më parë. — Unë e dua Marsela Sotën. Jam martuar me të. Dhe kërkoj që zgjedhja ime të respektohet.
Ikbale Osmani e nguli vështrimin te i biri, e habitur.
— Taulant!
— Mjaft, mama. Vërtet mjaft. Hiqe portretin e Tringës nga dhoma jonë. Dhe ndalo së bëri këto… shfaqje.
Ajo shtrëngoi buzët pa thënë asgjë. Taulanti më kapi dorën me forcë, sikur të donte të më siguronte se këtë herë nuk do të tërhiqej.
— Hajde, Marsela.
U larguam nga dhoma e saj. Sapo hymë në dhomën tonë të gjumit, Taulanti e hoqi menjëherë portretin nga muri, pa hezitim. Mbeta e mbështetur pas tij, duke ndier se si tensioni i javëve të fundit më lëshonte më në fund. Pyetjet më vërtiteshin në kokë: çfarë do të ndodhte më tej? A ishte e mundur të vazhdonim jetën nën të njëjtën çati pas asaj përplasjeje? Nuk e dija. Por një gjë ishte e sigurt: ai nuk po fshihej më pas heshtjes.
— E di, — tha ai, duke parë vendin bosh në mur, — ndoshta duhet seriozisht të mendojmë për një shtëpi me qira. Nuk jam i bindur se bashkëjetesa me mamanë është ide e mirë.
I buzëqesha lehtë.
— Po kursimet për kredinë e banesës?
— Do të presin pak, — tha ai duke ngritur supet. — Të paktën do të kemi më shumë qetësi mendore.
Që të nesërmen nisëm kërkimet për një apartament me qira. Pas dy javësh gjetëm një garsoniere të vogël, afër vendit të punës së Taulantit. Qiraja ishte e kripur, por qëndrimi nën të njëjtën çati me Ikbale Osmanin ishte bërë i padurueshëm.
Ditën e shpërnguljes, ajo qëndroi e mbyllur në dhomën e saj. Nuk doli të ndihmonte dhe as të na përcillte. Heshtja e saj ishte protestë më e fortë se çdo fjalë.
Muajt e parë të jetës sonë të pavarur nuk qenë aspak të lehtë. Numëronim çdo lek, kursenim në gjithçka, ndërsa përballonim pagesën e dyfishtë të garancisë dhe komisionin e agjencisë, para që i kishim marrë hua nga miqtë.
Taulanti përpiqej të mos i prishte plotësisht lidhjet me të ëmën. I telefononte një herë në javë, ndonjëherë ndalonte pas pune për ta parë. Por bisedat e tyre bëheshin gjithnjë e më të shkurtra, dhe ajo gjithmonë gjente arsye për të mos ardhur te ne.
Kur e ftuam për darkën e Vitit të Ri, erdhi me një dhuratë: një robot kuzhine, të cilin filloi menjëherë ta demonstronte.
— Tringa gjithmonë thoshte se ky është modeli më i mirë, — tha me një psherëtimë domethënëse. — Edhe ajo ka të njëjtin.
Unë dhe Taulanti shkëmbyem një vështrim, por heshtëm. U bë e qartë se raporti me Ikbale Osmanin nuk do të ishte kurrë i thjeshtë.
Me kalimin e kohës, jeta jonë mori një ritëm të ri: takime të rralla e të tendosura me vjehrrën vetëm në festa, telefonata formale të Taulantit me të ëmën, ku ajo patjetër përmendte takimet e saj me Tringa Tolën.
Punët në kompaninë e riparimit të pajisjeve shtëpiake, ku Taulanti kishte investuar, nisën gradualisht të përmirësoheshin. Filluan të krijoheshin kursime për këstin e parë të kredisë së banesës. Kur mbeta shtatzënë, kjo u kthye në një shtysë të fortë për të ecur përpara, pa kthyer kokën pas.
Ikbale Osmani, sapo mori vesh për nipin e ardhshëm, u gjallërua dhe ofroi ndihmë. Por sa herë i jepej rasti, psherëtinte:
— Sa keq që nuk është fëmija i Tringës… ajo i adhuron fëmijët.
Kur lindi djali ynë, u zhvendosëm në një apartament më të madh me qira. Taulanti e njoftoi të ëmën për lindjen. Ajo erdhi me dhurata, u soll me përmbajtje dhe u largua shpejt.
Atë mbrëmje, ndërsa përkundja djalin, duke parë fytyrën e tij të vogël, e kuptova diçka thelbësore: portreti i Tringa Tolës në mur nuk kishte qenë thjesht një tekë. Ishte mënyra e Ikbale Osmanit për të mbajtur kontroll mbi jetën e të birit.
Por tani, Taulanti kishte familjen e tij të vërtetë: mua dhe fëmijën tonë. Dhe asnjë portret i së shkuarës nuk mund ta ndryshonte këtë. Gjashtë muaj pas lindjes së djalit, na miratuan kredinë për banesë. Ditën që nënshkruam kontratën, Taulanti më shtrëngoi dorën dhe tha me një buzëqeshje të lehtë:
— E di, Marsela… në njëfarë mënyre, i jam mirënjohës mamasë për atë portret. Na shtyu të ndërtonim më shpejt jetën tonë.