Zhurma e fortë që shpërtheu nga dera e dhomës së gjumit e preu qetësinë pikërisht në orën shtatë e tre minuta.
— Shtatë e mëngjesit dhe ajo prapë fle! — zëri i Mirela Prenit depërtonte përtej drurit sikur të mos kishte derë fare. — Arben Lleshi ka dalë prej kohësh në punë, ndërsa kjo zonjusha rri shtrirë si në hotel!
Polina Kodra i hapi sytë dhe mbeti duke vështruar tavanin. Trupi i ishte mësuar tashmë me këtë “alarm” të përditshëm; katër javë rresht, gjithmonë i njëjti skenar. Një natë më parë kishte mbyllur raportin në dy të mëngjesit. Klienti kishte paguar mirë për urgjencën, por këtë gjë s’ia vlente t’ia shpjegonte Mirelës — për të, punë quhej vetëm ajo që bëhej në zyrë para orës tetë; çdo gjë tjetër ishte humbje kohe.
— E di që s’po fle! — bërtiti sërish nga korridori. — Çohu, duhet të pastroj!
Polina u ngrit ngadalë, futi këmbët në shapka dhe u afrua te pasqyra. Rrathë të errët poshtë syve, flokë të çrregullt. Tridhjetë e dy vjeçe, por fytyra i dukej e lodhur si e një gruaje dhjetë vjet më të madhe. “Faleminderit, Mirela Preni,” mendoi me ironi.
Kur hyri në kuzhinë, Ilir Çami ishte ulur në tavolinë. Përpara kishte një pjatë me gjoks pule dhe perime. I shtynte me pirun pa i prekur seriozisht.
— Çfarë është kjo? — ngriti sytë nga Polina. — Unë bar nuk ha. Më duhet mish i vërtetë.
— Është pulë, — tha ajo shkurt, ndërsa mbushte gotën me ujë.
— Pulë nuk quhet mish, — ndërhyri Mirela, duke dalë nga dhoma dhe duke fshirë duart. — Duhej të pyesje çfarë hamë ne. Zonja e shtëpisë duhet të mendojë për të tjerët, jo vetëm për veten.
Polina e uli gotën mbi tavolinë më fort seç duhej; uji u derdh paksa.
— Unë punoj natën. Gatuaj aq sa arrij. Nëse nuk ju pëlqen, kuzhina është aty.
— Punon? — Mirela qeshi me përçmim. — Do të thuash rri para kompjuterit. Ndërsa Arbeni endet gjithë ditën në këmbë dhe sjell para të vërteta në shtëpi.
— Arbeni fiton tre herë më pak se unë, — u përgjigj Polina me zë të ulët. — Dhe këtë apartament e kam blerë unë, për dijeni.
Ajri u rëndua menjëherë. Mirela u zbardh në fytyrë dhe u mbështet pas karriges.
— Si guxon të flasësh për pagën e djalit tim?! — iu kthye burrit. — Ilir, a po e dëgjon çfarë thotë kjo?
— Po, e dëgjoj, — u ngrit Iliri. — Por banesa është e regjistruar në emër të Arbenit. Pra, djali ynë të ka futur këtu.
— Parapagimin e kam bërë unë. Edhe këstet mujore, në pjesën më të madhe, i paguaj unë, — Polina mori çantën me laptopin. — Doni ta vazhdojmë diskutimin se kush kë futi kë?
Mirela filloi të ulërinte për lakmi dhe mungesë zemre. Polina nuk u ndal të dëgjonte. U vesh me shpejtësi, doli nga apartamenti dhe mbylli derën pas vetes. Brenda saj, diçka u këput përfundimisht.
Në një kafene punoi deri në mbrëmje, mbylli dy projekte radhazi. Telefoni nuk pushonte së dridhuri nga thirrjet dhe mesazhet që vinin njëri pas tjetrit, ndërsa Polina, me sytë e ngulur në ekran, e kuptoi se kjo ditë nuk kishte ndërmend të mbyllej qetë dhe se përballja e radhës ishte vetëm çështje kohe.