— Urime, tani jeni pronarja e vetme, — tha menaxherja me një buzëqeshje profesionale.
Polina Kodra doli nga banka dhe u ul në stolat përballë hyrjes. I dridheshin gishtat, sikur trupi ende nuk e kishte kuptuar çfarë sapo kishte ndodhur. Nxori telefonin dhe i shkroi Arben Lleshit, shkurt e prerë: “Banesa është e imja. Ke një muaj kohë për t’u larguar.”
Telefoni ra pothuajse menjëherë. Zëri i tij shpërtheu në britma, akuza për padrejtësi, kërcënime me gjykata. Polina dëgjoi pa ndërhyrë, pa u justifikuar. Kur ai mori frymë për herë të parë, ajo foli qetë:
— Ti ndalove pagesat e kredisë. Banka do na nxirrte të dyve jashtë. Unë e mbajta situatën në këmbë. Dhe po, tani ky është vetëm shtëpia ime.
Ai u përpoq ta kundërshtonte edhe ligjërisht, por çdo përpjekje dështoi. Pas tri javësh u largua, mori sendet e tij në mungesë të saj. Pak më vonë, Polinës i erdhi një mesazh nga Mirela Preni: “E shkatërrove familjen. Do ta paguash.” Polina e fshiu mesazhin dhe bllokoi numrin, pa asnjë hezitim.
Për rinovimin e banesës punësoi një ekip. Përgjegjësi, Besnik Rrota, ishte rreth të tridhjetave e pesë, fjalëpak, me sy që tregonin lodhje të vjetër. Punonte saktë, pa zhurmë, pa komente të panevojshme. Një ditë, ndërsa Polina rrinte ulur në prag të dritares dhe ndiqte punën, ai tha si në kalim:
— Nuk është e zakonshme që një grua t’i marrë të gjitha vendimet vetë. Zakonisht komandat i japin burrat.
— Nuk kam burrë, — u përgjigj ajo, thjesht.
Besniku pohoi me kokë dhe u kthye te puna, pa pyetje të tjera.
Një muaj më vonë, gjithçka përfundoi. Polina qëndronte në mes të banesës bosh: e ndriçuar, e pastër, me aromë boje të freskët. Banesa e saj. Pa Arbenin, pa nënën e tij, pa zëra që nuk i përkisnin.
Besniku u kthye për herë të fundit për të marrë veglat.
— Nëse ju duhet diçka, më telefononi, — i tha, duke i dhënë kartëvizitën.
Ajo e telefonoi pas një jave. Jo për punë. U takuan në një kafene, biseda rrjedhi vetvetiu. Ai e dëgjoi historinë e saj pa e ndërprerë, pa dhënë këshilla. Në fund tha vetëm:
— Je e fortë. Nuk është gjë e zakonshme.
Polina buzëqeshi, për herë të parë pas shumë kohësh, pa sforco.
Gjashtë muaj më pas, Arbeni i shkroi natën vonë. Polina ishte në kuzhinë me laptopin hapur; Besniku rrinte pranë, duke skicuar diçka në një bllok.
“Nëna është sëmurë. Nuk kemi para për mjekime. A mund të ndihmosh?”
Polina pa ekranin, pastaj sytë e Besnikut. Ai e lexoi mesazhin dhe e pyeti qetë:
— Çfarë do bësh?
— Asgjë, — tha ajo dhe e bllokoi numrin. — Mirela Preni gjithmonë thoshte se familja është e shenjtë. Le të kujdeset djali për të.
Arbeni nuk shkroi më. Më vonë, përmes të njohurve, Polina mësoi se ai jetonte në një garsoniere me nënën, punonte dy vende pune dhe mezi ia dilte. Mirela Preni u ankohej të gjithëve se nusja ia kishte marrë shtëpinë.
Polina nuk ndiente as keqardhje, as kënaqësi. Vetëm një zbrazëti aty ku dikur kishte qenë diçka e rëndësishme. Ata kishin zgjedhur anën e tyre. Ajo kishte bërë të njëjtën gjë — kishte zgjedhur veten.
Një ditë, duke kaluar me Besnikun pranë qendrës tregtare ku punonte Arbeni, e panë te hyrja, me uniformë shitësi, duke pirë cigare i kërrusur. Dukej më i plakur. Mirela Preni e priste në një stol, me çanta të rënda në duar.
Polina kaloi pa u ndalur. Besniku ia shtrëngoi dorën.
— Pendohesh?
— Për çfarë? Që u largova? As edhe për një çast.
Në mbrëmje, u ulën në kuzhinë, hëngrën darkë dhe folën për plane. Një mbrëmje e zakonshme — e qetë, pa britma, pa llogari për t’u dhënë.
Polina iu afrua dritares. Qyteti ndriçonte nën dritat e mbrëmjes. Ajo preku pragun — aty dikur qëndronte Mirela Preni, duke treguar ku duhej vendosur çdo gjë. Tani ishin librat e Polinës dhe fotografitë me Besnikun, dhe ajo mori frymë thellë, gati për të thënë diçka që i vinte nga zemra.