— E di, — foli më në fund Polina Kodra, pa u kthyer nga dritarja, — kur ata banonin këtu, çdo ditë më dukej sikur po jetoja jetën e dikujt tjetër. Sikur diku, në një moment, kisha marrë drejtimin e gabuar.
Arben Lleshi e dëgjoi në heshtje.
— Po tani? — e pyeti ai qetë.
Polina heshti për disa sekonda, sikur po e peshonte përgjigjen brenda vetes.
— Tani… — ajo buzëqeshi lehtë dhe mbylli sytë. — Tani jam në shtëpinë time.
Ato fjalë ranë thjesht, pa patetikë, por me një siguri që nuk kishte pasur kurrë më parë.
Arbeni kurrë nuk e kuptoi çfarë humbi në të vërtetë. Jo apartamentin. Jo rehatinë. Ai humbi mundësinë për të qenë mburojë për njeriun që kishte pranë. Ndërsa Polina gjeti dikë që qëndronte në krah të saj jo nga detyrimi, por sepse e donte vërtet.
Mirela Preni, nga ana tjetër, arriti atë për të cilën kishte luftuar me aq këmbëngulje: kontrollin e plotë mbi djalin e saj. Vetëm se ky “fitore” kishte një çmim. Tani ata jetonin ngushtë, sipas rregullave të huaja, duke numëruar çdo lek. Ndërkohë, Polina zgjohej çdo mëngjes në qetësi, në dhomën e saj të gjumit, dhe gjëja e parë që shihte nuk ishte më vështrimi i ftohtë i vjehrrës, por drita e agimit që hynte nga dritarja.
Besnik Rrota iu afrua dhe e përqafoi nga shpatullat, duke e tërhequr pranë vetes. Qëndruan ashtu, përballë xhamit, pa folur. Në atë heshtje, Polinës i erdhi një kuptim i qartë: drejtësia nuk të bie në prehër vetvetiu. Nuk vjen sepse dikush tjetër merr vendime për ty. Ajo fitohet. Shpesh kërkon guxim, ndonjëherë dhe dhimbje. Por sapo hedh hapin — edhe atë më të vështirin — jeta fillon të të përkasë.
— Faleminderit, — pëshpëriti ajo.
Besniku u hutua pak.
— Për çfarë?
Polina u kthye drejt tij.
— Sepse je. Sepse je këtu, pranë meje.
Ai e puthi lehtë në majë të kokës. Pastaj u kthyen sërish te tryeza për të mbaruar darkën. Një mbrëmje e zakonshme, në një apartament të zakonshëm. Vetëm se tani këtu nuk kishte më njerëz të huaj, rregulla të imponuara apo mllef të pashprehur. Këtu kishte shtëpi. Shtëpia e saj. Dhe askush nuk mund t’ia merrte më, sepse ajo vetë kishte zgjedhur për çfarë ia vlente të luftonte.
Diku atje jashtë, përtej dritares, Arben Lleshi po paguante çmimin e zgjedhjes që kishte bërë dikur, atë ditë në kafene, kur vendosi se nëna e tij ishte më e rëndësishme se gruaja. Mirela Preni e mori djalin tërësisht — dhe tani jetonte me pasojat e kësaj “fitoreje” në një banesë të marrë me qira, të ngushtë dhe pa ngrohtësi.
Ndërsa Polina ishte çliruar. Nga njerëzit që e konsideronin të huaj. Nga detyrimi për t’u përshtatur me ata që nuk dinin ta vlerësonin. Nga frika se do të mbetej vetëm.
Ajo nuk mbeti vetëm.
Ajo u bë e plotë.