– Kush janë këta njerëz? – Dritan Osmani u mpirë te pragu i apartamentit të tij. Çelësat i mbetën në dorë, ndërsa çanta e punës i rrëshqiti nga supi pa e vënë re.
Përballë tij qëndronin tre të panjohur: një burrë i gjatë rreth të gjashtëdhjetave, me thinja në tëmtha; një djalë i ri me një gropëz të dallueshme në mjekër; dhe një vajzë me flokë të gjatë ngjyrë gështenje. Në tiparet e tyre kishte diçka çuditërisht familjare, por Dritani ishte i bindur se nuk i kishte parë kurrë më parë.
– Ne jemi familja e Fjollës, – tha me siguri i riu, duke bërë një hap përpara. – Dhe ti, me sa duket, je bashkëshorti për të cilin ne nuk kemi ditur asgjë.
Dritanit iu drodh toka nën këmbë. Familja e Fjollës? Çfarë familjeje? Gjatë pesë viteve martesë, gruaja e tij nuk kishte përmendur asnjëherë të afërm, përveç fjalëve të thata: “Jam rritur në jetimore, nuk kam askënd”.
– A është Fjolla në shtëpi? – pyeti vajza, duke u përpjekur të shihte përtej shpatullës së tij.
– Jo… është në punë, – u përgjigj ai mekanikisht, ende i hutuar nga ajo që po ndodhte. – Ju vërtet jeni të sajët?
– Klajdi Tahiri, – u prezantua i riu, duke i zgjatur dorën. – Jam vëllai i saj. Kjo është Ylvije Kalemi, motra jonë më e vogël, dhe ky është Tahir Mullisi, njerku ynë.
– Ndoshta na fton të hyjmë brenda? – foli butë burri i moshuar. – Historia është e gjatë, dhe korridori i pallatit nuk është vendi më i rehatshëm për ta treguar.
– Nuk po e kuptoj, – tha Dritani më vonë, i ulur në cep të divanit, ndërsa gishtat i trokisnin nervozisht mbi gjunjë. – Si ka mundësi që për pesë vjet martesë nuk kam dëgjuar kurrë për ju?
Klajdi shkëmbeu një vështrim me Ylvijen.
– Marrëdhënia jonë me Fjollën… nuk ka qenë e thjeshtë, – tha ai me hezitim. – Nuk jemi parë prej gati dhjetë vitesh. Ajo u largua nga familja kur ishte njëzet e shtatë vjeçe.
– Po pse? Çfarë ndodhi?
– Është e ndërlikuar, – psherëtiu Ylvija. – Dhe nuk kemi ardhur rastësisht. Janë gjetur dokumente për një trashëgimi nga gjyshja jonë. Fjolla duhet të dijë për këtë.
– U përpoqa ta gjeja në të gjithë numrat e vjetër, – shtoi Tahiri. – Më pas, përmes disa të njohurve, mora vesh se ishte martuar dhe kishte ndërruar mbiemrin.
Dritani u ngrit dhe filloi të ecte nëpër dhomë, duke u përpjekur të rregullonte mendimet. Gruaja që ai mendonte se e njihte më mirë se kushdo tjetër, po i shfaqej si një enigmë e plotë. Vëlla, motër, njerk – një familje e tërë, për të cilën ajo kishte zgjedhur të heshtte.
– Dritan, e kuptoj si ndihesh, – iu afrua Ylvija. – Por është shumë e rëndësishme për ne të flasim me Fjollën. Kur do të kthehet?
Para se ai të mund të përgjigjej, çelësi u rrotullua në bravë.
– Çfarë po bëni këtu? – Fjolla Gjini u ndal në derë. Fytyra i ishte zbardhur aq shumë, sa njollat e vogla në hundë i dukeshin si pika boje.
– Fjolla, – tha me zë të ulët Tahiri, duke hedhur një hap drejt saj.
– Jo! – ajo ngriti dorën për ta ndalur. – Po ju pyes: çfarë kërkoni në shtëpinë time?
Dritani nuk e kishte parë kurrë gruan e tij në atë gjendje. Gjithmonë e qetë dhe e arsyeshme, tani dukej sikur kishte parë një fantazmë.
– Fjollëzë… – nisi Ylvija.
– Mos më quaj kështu! – e ndërpreu ajo ashpër. – Kanë kaluar dhjetë vjet dhe papritur vendosët të shfaqeni? Pse tani?
– Gjyshja Afërdita Lufta ka ndërruar jetë, – tha Klajdi, duke e parë drejt në sy. – Tre muaj më parë. Në testament thuhet se shtëpia dhe toka u takojnë të gjithë nipërve. Na duhet pëlqimi yt për dokumentet.
Fjolla heshti, me buzët e shtrënguara fort. Pastaj e ktheu shikimin nga burri i saj.
– Ti i fute brenda?
– Fjolla, unë nuk e dija… më thanë se ishin familja jote, – u përgjigj ai i hutuar.
– Unë nuk kam familje, – tha ajo prerë dhe u kthye nga të ftuarit. – Më vjen keq për vdekjen e gjyshes. Por unë heq dorë nga trashëgimia në favor të Klajdit dhe Ylvijes. Mund t’i rregulloni letrat pa mua.
– Nuk bëhet fjalë vetëm për pasurinë, – tha qetë Tahiri. – Afërdita ka lënë një letër për ty. Kërkoi të ta dorëzonim personalisht.
Më vonë atë mbrëmje, pasi mysafirët e paftuar u sistemuan në dhomën e ndenjjes – divani i palosshëm dhe dysheku me ajër e zgjidhën çështjen e fjetjes – Dritani dhe Fjolla mbetën më në fund vetëm në dhomën e gjumit.
– Pse nuk më ke folur kurrë për ta? – pyeti ai, duke u përpjekur të mbante zërin të ulët.
Fjolla rrinte ulur në skajin e shtratit, me zarfin e pahapur të letrës së gjyshes ende në duar.
– Sepse për mua ata pushuan së ekzistuari dhjetë vjet më parë, – tha ajo me një zë të shuar. – Fillova një jetë të re.
– Por ti më the se ishe rritur në jetimore!
– Të gënjeva, – u përgjigj thjesht. – Ishte më e lehtë kështu.
– Më e lehtë? – Dritani mezi e besonte. – Mendon se gënjeshtra është më e lehtë?
– Po, Dritan, më e lehtë! – zëri i saj u drodh nga lotët. – Është më e thjeshtë të thuash se nuk ke askënd, sesa të shpjegosh pse ike nga familja jote dhe pse ndryshove mbiemrin!
– Por pse? Çfarë të bënë?
Fjolla heshti gjatë, duke ndjekur me gisht skajin e zarfit.
– Më tradhtuan, – tha më në fund. – Kur të tradhtojnë njerëzit më të afërt, kjo është… e padurueshme.
Dritani u ul pranë saj dhe i vuri dorën mbi sup.
– Më trego gjithçka.