Ylvija lëvizi kokën ngadalë, sikur të donte të largonte një mendim të hidhur.
– Jo vetëm për disa orë bëhej fjalë. Aty ishin grumbulluar shumë gjëra me vite. Orët ishin thjesht pika që e mbushi kupën. Fjolla ka qenë gjithmonë krenare dhe me parime të forta. Dhe papritur u akuzua për vjedhje brenda shtëpisë së vet, ndërsa askush nuk doli ta mbronte…
Në atë çast, nga ballkoni u kthyen Fjolla dhe Klajdi. Në fytyrat e tyre lexohej lodhja e një bisede të vështirë, por tensioni i ashpër që i kishte shoqëruar më herët dukej se ishte shkrirë.
– Darka pothuajse është gati, – tha Ylvija, duke iu rikthyer sobës.
Fjolla iu afrua Dritanit dhe i foli me zë të ulët:
– Duhet të flasim. Vetëm ne të dy.
Pak më vonë, ajo rrinte ulur në cep të shtratit, duke luajtur nervozisht me skajin e batanijes.
– Mbrëmë nuk ta thashë gjithë të vërtetën, – nisi ajo. – Nuk ka të bëjë vetëm me orët apo me përplasjen me Mimozën.
Dritani nuk e ndërpreu. Në dy ditë kishte zbuluar për gruan e tij më shumë sesa në pesë vite martesë dhe e ndiente veten të përgatitur për gjithçka.
– Të kujtohet që të kam treguar se, para se të vija në Tiranë, jetoja në Durrës dhe punoja në një agjenci turistike?
– Po, – u përgjigj ai shkurt.
– Atëherë kishte edhe diçka tjetër… isha e fejuar. Ai quhej Eduart Qosja. Kishim plane për martesë.
Dritanit iu shtrëngua kraharori.
– Çfarë ndodhi?
– Ditën kur më akuzuan për vjedhjen e orëve, shkova tek ai për mbështetje. Por… – Fjolla ndaloi për një çast, – edhe ai dyshoi tek unë. Tha se “zjarr pa tym nuk ka” dhe se ndoshta duhej t’i ktheja orët e të kërkoja falje.
Një buzëqeshje e hidhur iu shfaq në fytyrë.
– Atë moment kuptova se kisha mbetur krejt vetëm. Familja më kishte kthyer shpinën dhe njeriu që betohej se më donte nuk më besonte. E prisha fejesën, mblodha plaçkat dhe u largova. Fillimisht në Elbasan, pastaj në Tiranë. Ndryshova numrin e telefonit, fshiva çdo gjurmë nga rrjetet sociale. Doja të filloja nga e para.
– Pse nuk ma tregove më herët? – e pyeti ai me qetësi.
– Nga frika, – tha ajo thjesht. – Kisha frikë se po të hapja derën e së shkuarës, ajo do të më tërhiqte sërish. Ishte më e lehtë të thosha se isha jetime. Dhe… – ajo e ngriti vështrimin drejt tij, – nuk doja të mendoje se jam në gjendje t’i pres lidhjet kaq lehtë. Kisha frikë se mund të mendoje se një ditë do të largohesha edhe nga ti.
Dritani iu afrua dhe ia shtrëngoi dorën.
– Fjolla, ne kemi pesë vite bashkë. E di mirë kush je: besnike, e drejtë, e sinqertë. Të gjithë kemi një të kaluar. Unë u martova me ty, jo me historinë tënde.
Darka kaloi në një atmosferë çuditërisht të ngrohtë. Tensioni i fillimit u tret dhe tryeza u mbush me të qeshura, sidomos kur Ylvija nisi të kujtonte histori nga fëmijëria.
– A të kujtohet kur përpiqeshe t’i mësoje Klajdit biçikletën dhe ai u përplas drejt e në kopshtin e Diturie Hysës? – qeshte ajo, duke iu drejtuar Fjollës. – Ajo e ndoqi me kazmë nëpër gjithë lagjen!
– Normal, – ia ktheu Klajdi me shaka. – I kishte lulet e zemrës.
– Atë ditë gati më zbardhën flokët nga frika për ty, – tha Fjolla duke buzëqeshur, dhe Dritani vuri re sa shumë i zbuthej fytyra kur fliste për të shkuarën.
Pasi darka mbaroi, enët u sistemuan dhe çaji u shpërnda në filxhanë, Tahir Mullisi kolliti lehtë.
– Fjolla, kam diçka për të pranuar. Ka lidhje me ato orë…
Heshtja ra menjëherë mbi tryezë.
– I gjeta, – vazhdoi ai. – Gjashtë muaj pas largimit tënd. Ishin në kutinë e bizhuterive të Mimozës. Ajo tha se i kishte marrë për t’i rregulluar, por… – ai tundte kokën. – E kuptova që më kishte gënjyer. U grindëm rëndë dhe kërkova divorcin.
– Pse nuk më gjete atëherë? – pyeti Fjolla me zë të ulët. – Pse nuk ma the të vërtetën?
– U përpoqa! – tha ai me ngulm. – Telefonova çdo numër që dija, shkova në Elbasan ku ishe zhvendosur fillimisht, pyeta miq e të njohur. Por ti sikur ishe zhdukur. Pastaj mësova se kishe ndërruar mbiemrin dhe çdo gjurmë humbi.
– U bëra Fjolla Gjini, – pohoi ajo. – Mora mbiemrin e gjyshes nga ana e nënës.
– Vetëm kur gjyshja Afërdita u nda nga jeta dhe nisëm të rregullonim dokumentet e saj, dolën disa pista, – shtoi Klajdi. – Ajo kishte mbajtur lidhje me ty gjithë këto vite, apo jo?
Fjolla tundi kokën.
– Po. Shkëmbenim letra herë pas here, si në kohë të vjetra. Ajo ishte e vetmja që e dinte adresën time në Tiranë.
– Në kutinë e saj gjetëm letrat e tua dhe adresën në zarf, – shtoi Ylvija. – Kështu të gjetëm.
Dritani dëgjonte i mahnitur. Pas jetës së qetë të gruas së tij fshiheshin dhjetë vite dhimbje, keqkuptime dhe heshtje të rënda, që tani po dilnin në dritë.
– Më vjen sinqerisht keq për atë që ndodhi me orët, – tha Tahiri me zë të ulët. – Po të mos kisha qenë aq i verbuar…
– Nuk janë orët problemi, – e ndërpreu Fjolla. – Është besimi. Atëherë nuk më besuat. Asnjëri prej jush.
– Unë isha fëmijë, – foli Ylvija me zë të dridhur. – Por gjithsesi, duhej të kisha qenë në anën tënde.
Klajdi mori frymë thellë, gati për të folur, ndërsa atmosfera u mbush sërish me pritje dhe emocione që kërkonin të shpreheshin.