Klajdi e uli kokën për një çast dhe pastaj foli, sikur po shfrynte diçka që e kishte rënduar për vite me radhë.
– Dhe unë u humba në ndjenjat e mia të ngatërruara, – shtoi ai. – Tradhtova motrën time për hir të një gruaje që dinte si të më manipulonte.
Fjolla nuk reagoi menjëherë. Vështrimi i saj mbeti i ngulur në filxhanin e çajit, sikur aty brenda të fshiheshin përgjigjet që nuk dinte si t’i formulonte me zë.
– E lexova letrën e gjyshes, – tha më në fund, ngadalë. – Ka disa gjëra aty që më lanë pa fjalë. Del se edhe nëna jonë, kur ishte rreth të tridhjetave, ishte larguar nga shtëpia. U grind me prindërit dhe iku për gati dy vjet.
– Vërtet? – Klajdi hapi sytë i habitur. – Ajo kurrë nuk na e përmendi këtë.
– Sepse më pas u kthye, – buzëqeshi Fjolla lehtë. – Gjyshja shkruan se jeta është shumë e shkurtër për armiqësi të gjata dhe se e shkuara nuk duhet të përsëritet brez pas brezi.
Ajo ngriti sytë dhe i pa të gjithë një nga një.
– Ndoshta kishte të drejtë.
Më vonë, kur nata kishte rënë dhe familjarët e Fjollës flinin, Dritan Osmani e gjeti të shoqen në ballkon. Ajo ishte mbështetur te parmakët dhe vështronte dritat e qytetit që shtrihej poshtë, i heshtur dhe i lodhur.
– Si ndihesh? – e pyeti ai me zë të ulët, duke iu afruar nga pas dhe duke e përqafuar lehtë nga supet.
– Nuk e di, – u përgjigj Fjolla pa u shtirur. – Janë shumë gjëra njëherësh. Dhjetë vjet ndërtova një jetë të re dhe papritur e shkuara u kthye, jo si kujtim, por si trokitje në derë.
– Je e mërzitur me mua që i lashë të hynin? – e pyeti ai me kujdes.
Fjolla tundi kokën.
– Jo. Ti nuk kishe si ta dije. Dhe ndoshta kështu është më mirë. Siç thoshte gjyshja ime, “plaga duhet hapur që të shërohet”.
Qëndruan në heshtje për pak. Nga rruga vinte zhurma e largët e qytetit, një makinë që sinjalizonte diku tej.
– Çfarë mendon të bësh tani? – pyeti Dritani. – Me trashëgiminë, me familjen?
Fjolla u kthye nga ai.
– Trashëgiminë do ta ndaj me Klajdin dhe Ylvijen, ashtu siç është e drejtë. Sa për familjen… – ajo ndaloi për një çast. – Nuk e di nëse mund të kthehemi te marrëdhëniet e dikurshme. Ka kaluar shumë kohë. Por mbase mund të ndërtojmë diçka të re. Një lidhje më të pjekur, më të sinqertë.
– Më gëzon kjo, – tha Dritani me ndjenjë. – Gjithmonë kam ëndërruar për një familje të madhe. U rrita fëmijë i vetëm, me prindër që ishin gjithmonë në punë, dhe i kisha zili shokët me motra, vëllezër dhe darka të zhurmshme familjare.
– Prandaj i pranove kaq lehtë të mitë? – e pyeti Fjolla duke buzëqeshur.
– Ndoshta, – ai ngriti supet. – Për mua nuk ishte barrë, por më shumë… një dhuratë e papritur.
Fjolla iu afrua edhe më shumë.
– Më fal që ta kam fshehur të kaluarën, – i tha. – Nuk do të ketë më sekrete, ta premtoj.
– Pa sekrete, – përsëriti ai. – Meqë ra fjala, Ylvija më tregoi albumin tënd të fëmijërisë. Ishe një vajzë shumë serioze, me dy gërsheta…
– Oh jo! – rënkoi Fjolla me shaka. – Mos më thuaj që e ka sjellë atë albumin famëkeq, me fotografinë ku më mungon dhëmbi i përparmë!
– Pikërisht atë, – qeshi Dritani. – Dhe duhet ta dish: edhe me boshllëkun mes dhëmbëve, ishe shumë e ëmbël.
Tre muaj më vonë
– Nuk do të pendohesh, ta garantoj, – po e bindte Fjolla burrin ndërsa makina ecte në rrugën jashtë qytetit. – Shtëpia e gjyshes është në një vend të mrekullueshëm: lumi afër, pylli pranë. Perfekte për fundjava.
– Nuk kam dyshim, – buzëqeshi Dritani pa ia hequr sytë rrugës. – Thjesht nuk e prisja që do të vendosnim ta restauronim, në vend që ta shisnim.
– Ishte ideja e Klajdit, – tha Fjolla. – Kush do ta mendonte se ai do të bëhej kaq sentimental?
Pas atyre ditëve të kaluara bashkë në apartamentin e Tiranës, shumë gjëra kishin ndryshuar. Familja nuk u bashkua menjëherë si më parë, por ngadalë, hap pas hapi, ata po mësonin sërish t’i besonin njëri-tjetrit. Fjolla fliste shpesh në telefon me Ylvijen, Klajdi vinte herë pas here në Tiranë për punë dhe qëndronte te ata, ndërsa Tahir Mullisi…
– Si mendon, a ia doli babai me barbekjunë? – pyeti Fjolla, duke e quajtur për herë të parë pas shumë kohësh njerkun “baba”.
– Nëse u besojmë mesazheve të fundit, na pret një drekë mbretërore, – u tall Dritani. – Edhe pse nuk do të mbështetesha shumë te aftësitë kulinare të një njeriu që gjithë jetën ka ditur të ziejë vetëm kafe.
Fjolla qeshi. Jashtë dritares kalonin pemët njëra pas tjetrës. Përpara i priste një drekë familjare në shtëpinë e vjetër, të cilën kishin filluar ta rregullonin të gjithë së bashku. Një shtëpi që duhej të bëhej sërish vend takimesh, bisedash dhe pajtimesh.
– E di, – tha ajo me zë të ulët, – ndonjëherë më duket sikur gjyshja i kishte planifikuar të gjitha. Vdiq, la një testament që na përplasi të gjithëve bashkë, një letër, aludime për historinë e nënës… Sikur e dinte që pa një tronditje të fortë, do të vazhdonim të jetonim të ndarë.
– Ka qenë grua e mençur gjyshja jote, – tha Dritani duke tundur kokën.
– Shumë, – u pajtua Fjolla. – Vetëm tani po e kuptoj sa shumë.
Makina u fut në një rrugë dytësore. Mes gjelbërimit u shfaq një shtëpi druri dykatëshe. Dritani uli shpejtësinë dhe ata panë silueta që u bënin me dorë nga shkallët: Ylvija, Klajdi dhe Tahir Mullisi po i prisnin.
– Mbërritëm, – tha ai duke fikur motorin.
– Po, – Fjolla mori frymë thellë. – Në shtëpi.