— Fëmijë, a e keni parë portofolin tim? — pyeti me zë të dridhur Sara Kalemi, duke shfletuar çantën. — E kisha brenda këtu. Mos e ka hapur ndokush?
— Unë e hapa, — pohoi me kokë Hana Cani, dhjetë vjeçe. — Mora librin për të lexuar.
— Edhe unë e hapa, — shtoi Oltian Cani, tetë vjeç. — Vendosa makinën time lodër.
Një ndjesi e ftohtë e pushtoi Sarën. Portofoli ishte zhdukur. Aty ndodheshin të gjitha Lekët që kishte mbledhur për pushimet. Gjithçka, pa asnjë përjashtim. Ose dikush e kishte nxjerrë në tren, ose ajo vetë e kishte hedhur pa e kuptuar rrugës. Sa e pakujdesshme!
Ishte fillimi i verës dhe pushimet shkollore sapo kishin nisur. Sara kishte vendosur t’i çonte fëmijët në det për disa ditë çlodhjeje. Në punë kishte marrë leje me kohë, ndërsa përgatitjet i kishte nisur gati një muaj më parë. Asgjë nuk duhej harruar: dokumente, para, barna, rroba. Pushimet me fëmijë janë gjithmonë plot të papritura, ndaj duhet të jesh gati për çdo skenar. Askush nuk do ta mendonte se pengesa kryesore do të ishte humbja e portofolit.
— Kërkoni përreth, ndoshta ka rënë kur zbritëm nga treni, — u tha ajo, duke shpresuar fort që askush të mos e kishte përvetësuar.
Hana dhe Oltiani vrapuan përgjatë peronit, duke u përkulur e duke hedhur sytë nën stolat e vjetër. Ndërkohë, Sara iu afrua punonjëses së stacionit që ndodhej aty pranë.
— Mirëdita! Kam humbur një portofol, blu, drejtkëndor. A ju ka sjellë dikush diçka?
Gruaja tundte kokën me keqardhje.
— Sot nuk kemi pasur sende të humbura. A e keni kontrolluar trenin?
Treni me të cilin kishin mbërritur ende nuk ishte larguar. Megjithatë, as konduktorja nuk i dha shpresë.
— Janë gjetur disa sende të harruara, por jo portofol, para apo karta.
E zhgënjyer, Sara u kthye te fëmijët. Ç’do të bënin tani? Deti dukej i paarritshëm. U ul në një stol dhe uli kokën, e lodhur dhe e dëshpëruar.
— Më falni, dëgjova se keni humbur portofolin? — u dëgjua një zë i butë.
Sara ngriti sytë. Para saj qëndronte një zonjë e moshuar, me një fustan veror blu dhe një kapelë të përshtatur me të.
— Po, — pohoi Sara me shpresë. — Mos e keni gjetur ju?
— Për fat të keq, jo. Por do të doja t’ju ofroja ndihmë. Jeni me pushime?
— Kam ardhur me fëmijët për t’u çlodhur. Doja t’ua tregoja detin. Por tani, pa para, nuk kemi as ku të strehohemi. Mendoja të gjeja diçka këtu, në vend…
Sara ia shpjegoi me hollësi situatën: kishte rënë dakord me një banore vendase për të qëndruar në apartamentin e saj dhe pagesa do të bëhej pas mbërritjes. Tani kjo nuk ishte më e mundur; askush nuk do t’i priste falas. Zgjidhja e vetme dukej kthimi në shtëpi.
— Bijë, pse gjithë këto halle? — buzëqeshi zonja. — Nuk ka pse të largoheni. Ju ftoj të qëndroni tek ne.
— Tek ju? — u habit Sara. — Ju falënderoj shumë, por nuk dua t’ju bezdis. Jam me dy fëmijë dhe s’kam me çfarë të paguaj.
— S’ka nevojë për pagesë. Do të na ndihmoni me punët e shtëpisë. Për mua është e vështirë t’i bëj të gjitha, ndërsa djali im është gjithmonë i zënë.
— Djali juaj?
Zonja tregoi me dorë dhe Sara pa një burrë rreth të dyzetave, i nxirë nga dielli, që rrinte mbështetur te muri dhe i shikonte me një farë pakënaqësie.
— Më duket se nuk i pëlqen shumë ideja, — tha Sara me ndrojtje.
— Mos u shqetësoni, ju jeni mysafirët e mi.
Mimoza Frashëri, kështu quhej zonja, i prezantoi me të birin.
— Gëzim Marashi, kjo është Sara dhe këta janë fëmijët e saj, Hana dhe Oltiani. Do të qëndrojnë me ne për dy javë.
Gëzimi bëri vetëm një pohim të shkurtër me kokë. Pa thënë asnjë fjalë, mori valixhet dhe u drejtua nga dalja e stacionit, në anën ku ishin parkuar makinat.
Kur mbërritën në shtëpi, Sara mbeti pa fjalë nga mahnitja. Banesa ndodhej mbi një kodër të butë; deti ishte shumë pranë, nga njëra anë shtrihej pylli, ndërsa nga ana tjetër hapej një fushë e gjerë. Në barin e gjelbër lëviznin kuaj, të qetë e të lirë.
— Sa mrekulli që është këtu! — tha Sara e prekur.
— Mami, — tha Hana, duke u afruar dhe duke parë përreth me sy që i shkëlqenin, ndërsa aventura e re sapo kishte nisur.