— Atje ka kuaj! A mund të hipim? — bërtitën fëmijët njëzëri, me sytë që u ndriçuan nga gëzimi.
Mimoza Frashëri shpërtheu në të qeshura.
— Janë kuajt e fqinjëve tanë, — shpjegoi ajo me qetësi. — Ata kanë fermën e tyre. Më vonë do t’i vizitojmë dhe jam e sigurt që do t’ju lejojnë të bëni një xhiro. Vetëm mos harroni të merrni disa mollë me vete. Kuajt i adhurojnë dhe do t’ju shpërblejnë me mirënjohje.
Hana Cani dhe Oltian Cani u mbushën me entuziazëm, filluan të kërcenin rreth e rrotull. Oltiani gjeti një shkop diku në oborr dhe nisi të vraponte me të, sikur të ishte mbi një kalë imagjinar. Ndërkohë, Hana u ul në shkallët e verandës, nxori nga çanta fletoren dhe lapsin dhe filloi të vizatonte siluetën e një kali, me përqendrim të thellë.
— Fëmijë shumë të ëmbël ke, — vërejti Mimoza Frashëri, duke i hedhur një vështrim Sarës. — Po babai i tyre? Ka mbetur në qytet?
— Jo, — psherëtiu Sara Kalemi. — Jemi ndarë kohët e fundit. Është kthyer te e ëma. Nuk deshi t’i marrë përsipër përgjegjësitë familjare, i dukeshin shumë të rënda.
— Keq kjo punë, — tundte kokën zonja e shtëpisë. — Sot askush nuk di të ruajë marrëdhëniet apo të përpiqet për t’i zgjidhur problemet. Të gjithë kërkojnë rrugën më të lehtë.
Fjalët e saj i lanë Sarës një shije të hidhur. Nuk i pëlqeu aspak që një grua pothuajse e panjohur po i jepte leksione për jetën. Kishte dëgjuar plot këshilla të tilla edhe në punë: fillimisht mëshirë dhe mbështetje, pastaj, sapo u jepej rasti, faji i hidhej gruas për dështimin e martesës. Burri gjithmonë dilte i justifikuar.
— Po djali juaj, a është i martuar? — pyeti ajo papritur, me një ton paksa të ashpër.
— Ka qenë, — u përgjigj Mimoza Frashëri.
— Atëherë pse u ndanë? Nuk ka qenë çdo gjë perfekte, apo jo?
— Milja na la, — tha gruaja, duke ngritur sytë nga qielli. — Ishte e sëmurë për një kohë të gjatë.
— Oh… më falni, — u ndje në siklet Sara.
I erdhi keq që kishte prekur një temë kaq delikate.
Në atë çast hynë në shtëpi. Brenda ishte freskët dhe hapësira dukej e gjerë; ajri mbante aromë menteje dhe lulesh të egra. Mimoza Frashëri u tregoi dy dhoma të pastra, të përgatitura për mysafirë.
— Këtu do të qëndroni, — tha ajo thjesht.
Kështu nisën pushimet e tyre verore. Hana dhe Oltiani kalonin pjesën më të madhe të ditës jashtë, ktheheshin në shtëpi vetëm për drekë ose për të rrëmbyer ndonjë kafshatë. U miqësuan shpejt me fëmijët e fshatit aty pranë dhe ditët i kalonin herë në shtëpitë e njëri-tjetrit, herë në det, herë duke bredhur në fusha e duke vëzhguar kuajt.
Në fillim, Sara hezitoi t’i linte të shkonin në plazh me një grua të panjohur — nënën e shoqes së re të fëmijëve, Xhoana Çuko. Por Mimoza Frashëri arriti ta bindë.
— Sarë e dashur, mos u shqetëso kaq shumë, — i tha ajo. — Fëmijët janë në duar të sigurta. Pranvera Kola do të kujdeset për ta sikur të ishin të sajët.
Vetë Sara shkoi në det vetëm disa herë. Vapa ishte përvëluese, temperatura kalonte tridhjetë gradët, dhe asaj nuk i pëlqente të largohej nga freskia e shtëpisë me kondicioner. Vetëm në mbrëmje, kur ajri bëhej më i butë, dilte pak jashtë për të marrë frymë.
Me kënaqësi ndihmonte Mimoza Frashërin në kuzhinë dhe, po ashtu, shtypte në kompjuter dorëshkrimin e librit të saj të ri. Gruaja e moshuar doli të ishte shkrimtare për fëmijë.
— Sytë më lodhen shpejt dhe ekrani më bezdis, — u ankua ajo. — Unë do të diktoj, ti vetëm shkruaj. Di ta bësh, apo jo?
Sigurisht që dinte. Në punë, Sara kalonte orë të tëra duke shtypur tekste. E mori me dëshirë këtë angazhim dhe u ndje e lumtur që po e shpërblente mikpritjen.
Një mbrëmje, Mimoza Frashëri i kërkoi të shkonin në qytetin më të afërt për të blerë disa pëlhura për qepje. Bashkë me të dërgoi edhe djalin e saj, Gëzim Marashi.
— S’ka pse të shkosh vetëm, — tha ajo. — Gëzimi do të të çojë. Apo jo, bir?
— Po, — murmuriti ai pa shumë entuziazëm.
Sara u ndërrua në dhomën e saj dhe ishte gati të dilte, kur nga oborri dëgjoi një bisedë. Pa dashur, ndali hapin dhe dëgjoi.
— Mund të kishit shkuar nesër për pëlhurat. Pse të duhen patjetër në mbrëmje? — pyeti Gëzimi.
— Gëzim, hidhi një sy Sarës, — u përgjigj e ëma. — Është grua e mirë: e zgjuar, punëtore, e sjellshme. Jeton në shtëpinë tonë dhe s’ka prekur asgjë që s’i takon. Kjo do të thotë se është edhe e ndershme.
Sara u zemërua brenda vetes: “Çfarë do të thotë kjo? Prisnin mos vallë që unë të vidhja? Për kë më marrin…”.