“…dhe mua më pranojnë vallë kështu?”
— Fëmijët janë të mrekullueshëm, — vazhdoi Mimoza Frashëri me ton të butë, por këmbëngulës. — Hidhi një vështrim më nga afër Sarës. Pas Milës ke mbetur vetëm prej kohësh. Dhe nuk je më i ri, bir, i ke mbushur të dyzetat. Unë nuk do të jem përjetë këtu; do të doja t’i shihja nipërit sa jam gjallë.
— Mami, mos më bëj plane martese, — u përpoq të shmangej Gëzim Marashi. — Për më tepër, ajo ka qenë e martuar.
— Janë ndarë, — ia ktheu ajo prerë. — E di me siguri, ma ka thënë vetë.
Sara Kalemi u mendua gjatë. Pra, Mimoza Frashëri kishte ndër mend ta afronte me të birin. Një buzëqeshje ironike i kaloi në mendje: “Për çfarë dhëndri flasin? Ky Gëzimi s’më ka drejtuar asnjë fjalë gjithë këto ditë.”
Në fakt, ai e kalonte shumicën e kohës jashtë, në oborr apo në arë. Punonte me traktor, rregullonte tokën, e herë pas here Sara e shihte duke kaluar me kalë. Kush ishte në të vërtetë ky burrë? Mimoza për të birin fliste shumë pak, sikur me qëllim. Donte, ndoshta, që Sara ta zbulonte vetë. Një lloj loje e zgjuar. Pa e kuptuar, kureshtja e saj u shtua.
Duke u shtirur sikur s’kishte dëgjuar asgjë, Sara doli nga shtëpia. Gëzimi ndezi makinën dhe u nisën drejt dyqanit të pëlhurave, që qëndronte hapur deri në orën nëntë. Mbrëmja ishte e freskët dhe rruga pothuajse e qetë.
Gjatë udhëtimit dhe në dyqan, asnjëri nuk foli. Heshtja dukej e rëndë, por jo e pakëndshme. Mirëpo, sapo dolën jashtë me qeset plot në duar dhe po i afroheshin makinës, një makinë luksoze kaloi me shpejtësi marramendëse dhe për pak sa nuk e goditi Sarën.
— Kujdes! — bërtiti Gëzimi, duke e kapur fort për krahu dhe duke e tërhequr drejt vetes. Qeset ranë në asfalt, ndërsa makina u zhduk pas kthesës.
Sara mbeti e shtangur. Një hap i vetëm më shumë dhe gjithçka do të kishte përfunduar keq.
— A je mirë? — pyeti ai i shqetësuar. — Këtu askush s’e ul shpejtësinë. Do të duhej një pengesë në rrugë, por askujt s’i ha.
Pas atij momenti, diçka ndryshoi mes tyre. Të silleshin sikur nuk ekzistonin më nuk kishte kuptim. Gëzimi nisi bisedën, e pyeti për jetën e saj, për punën si sekretare, për përshtypjet që kishte krijuar për qytetin bregdetar. Edhe Sara e pyeti për punën e tij.
— Kam një biznes të vogël, — shpjegoi ai. — Jap me qira traktorë, eskavatorë dhe mjete të tjera. Këtu shumë njerëz po ndërtojnë, ndaj puna nuk mungon. Vera është sezoni më i ngarkuar.
Sara lëshoi një fishkëllimë të lehtë. Ja pra, “njeriu misterioz” qenka sipërmarrës i vërtetë.
Kur mbërritën në shtëpi, po qeshnin e flisnin lirshëm, sikur njiheshin prej vitesh. Nga shkallët, Mimoza Frashëri i vëzhgonte me buzëqeshje të kënaqur, duke fërkuar duart: akulli ishte thyer.
Të nesërmen, Gëzimi i ftoi Sarën dhe fëmijët për një shëtitje me kuaj. Ajo hipi për herë të parë në shalë dhe, për çudi, e shijoi jashtë mase. Në mendje i lindi një mendim i papritur: ndoshta mund të jetonte këtu përgjithmonë, në këtë shtëpi të freskët, pranë Mimozës dhe Gëzimit. Simpatia për të po lindte dalëngadalë. Ende s’ishte dashuri, por hapat e parë ishin hedhur.
Rreth një jave më vonë, për vizitë erdhi Pranvera Kola, mamaja e Xhoana Çukos. Mimoza dhe Sara dolën ta takonin. Pranvera nisi të rrëfente e shqetësuar:
— Imagjinoni, po kthehesha nga dyqani dhe një burrë më ndiqte nga pas. Më thotë: “Hajde të njihemi, je shumë e bukur, s’t’i heq dot sytë.” I them se jam e martuar. Ai qesh dhe më thotë: “Mos gënje, po shton vlerën tënde.” E besoni dot?
— Sa e tmerrshme, — tha Sara duke tundur kokën.
— U nxitova të ikja, por ai vazhdonte të më thërriste pas shpine.
— Çfarë mungese edukate, — u shpreh Mimoza.
— Shikoni, më ka gjetur prapë! Qëndron te porta. S’ka pikë turpi.
Sara ktheu kokën dhe ngriti sytë nga dera. Te porta qëndronte burri i saj.
— Dashamir, ç’bën këtu? — pyeti ajo e habitur, duke menduar për një çast se ndoshta po i luante mendja nga vapa.
Por nuk ishte iluzion. Pas portës ishte vërtet Dashamir Curri.
— Hana më telefonoi, më dha adresën. Erdha të marr fëmijët.
— Po ajo s’ka telefon, — tha Sara e hutuar.
— Mami, unë jam te Xhoana…