— …e mora vetë telefonin, — u afrua vajza drejt të rriturve, duke folur me zë të ulët. — Më kishte marrë malli për babin dhe vendosa ta telefonoja. Numrin e tij e di përmendësh. Vetëm kaq… nuk e mendoja se do të vinte deri këtu.
Ja pra si qëndronte e vërteta. Sara mbeti për një çast e ngrirë, pa ditur ç’të thoshte a ç’të bënte, ndërsa Dashamiri, përkundrazi, po humbiste gjithnjë e më shumë durimin.
— Hana më tha që je këtu, duke u endur me ndonjë “xhaxha Gëzim” e duke hipur nëpër kuaj, — shpërtheu ai. — Sara, kjo gjë s’më pëlqen aspak. Hap portën! Duhet të flasim.
— Sara, ky qenka burri yt? — Pranvera e shikonte e shokuar. — Është i njëjti që më bezdisi mua në rrugë!
— Çfarë mashkulli i pacipë, — tundi kokën Mimoza Frashëri, duke e vështruar Dashamir Curri-n me një lloj kureshtjeje të ftohtë. — Në oborr, sigurisht, nuk do ta fusim.
Sara mblodhi forcën dhe iu kthye burrit:
— Pse erdhe? Dhe me çfarë parash e more biletën? Ti s’punon prej kohësh. Apo ia more nënës paratë e fundit?
Dashamiri buzëqeshi me ironi, sikur ta kishte pritur këtë pyetje.
— U ktheva në apartament për të marrë disa sende. Mos harro, kam ende çelësat rezervë. Dhe çfarë pashë mbi tavolinë? Portofolin tënd. Me ato para erdha.
— Si guxon! — bërtiti Sara. — Ma kthe menjëherë! Mendoja se e kisha humbur.
— Do ta marrësh mbrapsht vetëm nëse vjen me mua në qytet.
— Ç’janë këto zëra? — doli nga shtëpia Gëzim Marashi dhe e mati Dashamirin me një vështrim të ashpër. — Po ti qenke “xhaxha Gëzimi”, apo jo? Hajde, dil pak këtej, ta sqarojmë këtë muhabet.
— Sarë, — foli qetë Mimoza. — Ti nuk doje që unë të flisja për burrin tënd, por s’mund të hesht. Ai është i padurueshëm. Fatmirësisht, ju nuk jeni më bashkë.
Duke parë se askush nuk kishte ndërmend ta fuste brenda, Dashamiri vendosi të vepronte vetë. U kap pas gardhit të ulët për ta kaluar, por nuk vuri re majat metalike mbi të. Hodhi njërën këmbë, pastaj tjetrën, dhe u dëgjua një krismë pëlhure — pantallonat verore iu shqyen mu në vendin më të sikletshëm. Mbeti ashtu, i ngurosur, pa guxuar të lëvizte.
— Zbrit mbrapsht, — i tha Gëzimi prerë. — Përpara se të thërras policinë për shkelje prone private.
— S’ka ligje të tilla, — mërmëriti Dashamiri, duke u përpjekur të çlirohej nga maja e gardhit.
— Ka, dhe funksionojnë shumë mirë.
I turpëruar deri në palcë, ai zbriti më në fund, duke mbajtur copat e grisura të pantallonave. Ishte bërë gazi i botës. I vetmi palë pantallona i kishte shkatërruar. Erdhi për të marrë gruan nga deti, ndërsa ajo i kishte gjetur një tjetër. Madje e kishte parë mirë trupin e Gëzimit — një grusht i tillë të shtrinte për tokë. Dhe aty ishte edhe brunia, ajo vajza që ai donte ta njihte… patjetër që i kishte treguar Sarës për ngacmimet e tij. Ishte e qartë: Sara nuk do të kthehej më, fëmijët po ashtu. Hana as nuk iu afrua — biseda në telefon i kishte mjaftuar. Me sa duket, e kishte humbur përfundimisht familjen. Por, mendoi me vete, s’është ndonjë humbje e madhe. Do të gjente një tjetër.
— Kur të vish në qytet, flasim, — mërmëriti ai dhe u nis të kërkonte dyqanin më të afërt të rrobave. Paratë i mjaftonin vetëm për një palë pantallona të shkurtra dhe biletën e kthimit.
Pasi porta u mbyll pas tij, Sara mori frymë lirshëm.
— Nuk kam asnjë dëshirë të kthehem në shtëpi, — tha ajo me zë të lodhur.
— Rri këtu me ne, — propozoi Mimoza. — Shtëpia është e madhe, ka vend për të gjithë. Edhe punë ka plot.
— Mund të punosh me mua, — shtoi Gëzimi. — Më duhet një sekretare.
— Mami, të lutem, të rrimë! — thirrën fëmijët. — Është mrekulli këtu: deti, kuajt! Edhe me Xhoanën jemi bërë shokë.
Sara u mendua gjatë. Në qytet nuk e priste askush. Ndërsa këtu, një fillim i ri po hapej përpara saj. Edhe me Gëzimin, gjërat po merrnin drejtimin e duhur. Pse të mos e provonte?
Dhe kështu, Sara jetoi me fëmijët në shtëpinë e Mimozës dhe të Gëzimit deri në fund të vjeshtës. Gjatë atyre muajve, ajo paraqiti kërkesën për divorc, la punën, zhvendosi sendet me ndihmën e Gëzimit, dha me qira apartamentin e qytetit dhe regjistroi fëmijët në shkollën e re. Tani priste me padurim dhjetorin — më dy të muajit ishte caktuar dasma e saj me Gëzimin…