Pesë vjet pas zhdukjes së Arlind Gjinit dhe vajzës së tij nëntëvjeçare, Tringa Xhafa, malet dukeshin sikur i kishin përpirë përgjithmonë.
Rasti i tyre dominoi titujt e vitit 2020, pasi ajo që duhej të ishte një shëtitje e shkurtër dhe e padëmshme në Pirenetë franceze përfundoi në heshtje.
Me kalimin e muajve pa asnjë shenjë, pa asnjë dëshmi dhe pa asnjë gjurmë, kërkimi zyrtar u ndërpre pa zhurmë.
Familja mbajti një shpresë të brishtë se ndoshta — vetëm ndoshta — Arlind Gjini kishte dashur të niste nga e para diku larg.
Të tjerë murmurisnin një teori më të mundshme: një rrëzim i padukshëm nga ndonjë greminë e paarritshme e masivit malor.
Për vite me radhë nuk ndodhi asgjë.
Deri në fund të gushtit, kur një çift katalanas po eksploronte një shteg rrallë të vizituar pranë Pukotinës së Rolandit dhe vuri re diçka që theu monotoninë e shkëmbit gri.
Burri u përkul, drejtoi blicin e telefonit drejt një çarje të ngushtë dhe mbeti i ngrirë.
“…Është një çantë shpine,” tha, duke e prekur mezi.
Partnerja e tij fshiu pluhurin nga etiketa e zbehur.
Në çastin që lexoi emrin, të dy ndien se si u shtrënguan në stomak.
– Arlind Gjini.
Zbulimi i tyre shkaktoi një reagim të menjëhershëm.
Fotografitë iu dërguan xhandarmërisë dhe, brenda pak orësh, një helikopter uli në vendngjarje një ekip të specializuar shpëtimi.
Osman Tafa, i cili pesë vjet më parë kishte ndihmuar në kërkimin e Arlind Gjinit dhe Tringa Xhafës, e hapi çantën me doreza.
Brenda kishte një shishe uji të gërryer, copa ushqimi, një hartë të rrudhur… dhe diçka që ia ftohu menjëherë gjakun:
bllokun blu të Tringa Xhafës.
I njohur nga i gjithë vendi gjatë hetimit fillestar.
Stuhia mediatike shpërtheu sërish.
Gazetarët u grumbulluan përgjatë rrugëve të aksesit.