Familja po përgatitej për përgjigje për të cilat nuk ishin të sigurt nëse i donin vërtet.
Por mali nuk ishte gati për bashkëpunim.
Çarja ishte vetëm pesëdhjetë centimetra e gjerë, zhytej thellë në shkëmb dhe shtrihej lart mbi ta.
Disa besonin se Arlind Gjini mund të kishte tentuar të zbriste diku aty pranë — duke kërkuar strehë ose një shkurtore — dhe kishte bllokuar pa dashje veten dhe Tringa Xhafën.
Megjithatë, Osman Tafa vuri re menjëherë mospërputhje.
Çanta e shpinës tregonte shumë pak dëmtime.
Ndërsa harta kishte shenja të freskëta me laps, diçka që nuk ishte shfaqur në kopjet origjinale të shqyrtuara në vitin 2020.
“Kjo nuk ka kuptim,” murmuriti ai.
“Nëse Arlind Gjini e ka shënuar këtë pasi u humbën… pse?”
Hetimi i rihapur u kthye shpejt në një labirint.
Të nesërmen në mëngjes, duke zbritur më thellë në çarje, ekipi gjeti diçka që e ndryshoi plotësisht çështjen.
Në agim, ekipet e shpëtimit nisën zbritjen.
Çarja përpinte litarët dhe dritën e tyre.
Tetë metra më poshtë, ata zbuluan një copë pëlhure të kuqe — pjesë e xhaketës së Arlind Gjinit, por nuk ishte shqyer nga një rënie.
Ishte grisur, sikur të ishte lënë qëllimisht.
“Ka shënuar rrugën e tij,” tha Osman Tafa.
“Po përpiqej të gjendej.”
Tre metra më poshtë qëndronte një tjetër anomali: një ambalazh metalik ushqimi me afat skadence dy vjet pas zhdukjes së tyre.
“A mund të ketë qëndruar dikush këtu?” murmuriti një teknik.
“Ose dikush i ka gjetur Arlind Gjinin dhe Tringa Xhafën,” u përgjigj Osman Tafa.
“Dhe nuk ka thënë asgjë.”
Çarja u zgjerua më pas në një hapësirë të parregullt.
Aty, nën shtresa pluhuri, qëndronin mbetjet e një kampi të improvizuar: një batanije termike, një kanaçe bosh, pjesë litari — dhe, i njomur në një cep, edhe një bllok shënimesh tjetër.