Shumë faqe ishin shkatërruar, por disa fjalë kishin mbijetuar: “nuk mund të ngrihem”, “prit”, “i plagosur”, “dëgjojmë zëra”. Shkrimi dukej si i Arlind Gjinit.
Një rresht e ngrirë të gjithë ekipin:
“Nuk mund të lëviz.
Ajo duhet të qëndrojë…”
Teksti ndërpritej papritur.
“Arlind Gjini ishte i plagosur,” tha me zë të ulët Osman Tafa.
“Dhe Tringa Xhafa… ajo ishte ende gjallë.”
Por asnjë trup nuk u gjet.
Edhe më shqetësuese: dikush kishte numëruar ditët.
Tre gërvishtje vertikale, të përsëritura pa pushim, ishin në mur.
Të paktën tridhjetë shenja.
Një muaj të bllokuar.
Ndërsa presioni rritej, kërkimi u zgjerua.
Dhe pastaj u shfaq një pistë e re: një litar modern, i vendosur së fundmi, që nuk i përkiste askujt nga të përfshirët—as viktimave, as ekipeve të shpëtimit.
“Dikush tjetër ka qenë këtu,” tha Osman Tafa, duke vështruar gurin e heshtur.
Mali nuk u përgjigj.
Por ditën tjetër, diçka më në fund u përgjigj.
Dita e tretë doli vendimtare.
Lart mbi shpellë, në një kalim të pjerrët vertikal, shpëtimtarët gjetën një gjurmë të zbehtë këmbësh—të re, të krijuar së fundmi.
Shumë e re për t’i përkitur dikujt nga pesë vjet më parë.
Dhe shumë e lehtë për të qenë e një të rrituri.
Disa orë më vonë, të varrosur nën gurë të lirshëm, zbuluan një varëse të vogël në formë ylli.
E preferuara e Tringa Xhafës.
Ajo që nuk e hiqte kurrë.
Pastaj erdhi zbulimi që e la pa fjalë gjithë zonën malore.
Në një parvaz të fshehur nga shkurre të thata qëndronte një komplet metalik i ndihmës së parë, i ndryshkur por i vendosur me qëllim.
Brenda kishte fasha, copëza ilaçesh… dhe një mesazh të palosur me kujdes, i futur në plastikë.
Osman Tafa e hapi.
Shkrimi i dridhur ishte pa dyshim i Arlind Gjinit:
“Nëse dikush e gjen këtë, ndihmoje atë.
Nuk është faji i saj.
Ai u kthye, por nuk ishte më i njëjti.”