— Si guxove t’ia bllokoje kartën motrës sime?! — bërtiti i indinjuar burri im.
Ema po shfletonte raportet në tablet, kur dera u përplas fort dhe Arbeni u fut me vrull brenda. Mjaftoi një vështrim në fytyrën e tij që ajo ta kuptonte: diçka kishte ndodhur. Ai as që i hoqi këpucët, u ndal në prag dhe zëri i tij çau mprehtësisht heshtjen e apartamentit:
— Si guxove t’ia bllokoje kartën motrës sime?! — bërtiti, duke tundur telefonin. — Më telefonoi tani duke qarë! Thotë se nuk mund të blejë as ushqime!
Ema e la ngadalë tabletin mënjanë dhe e pa Arbenin. Qetë. Tepër qetë për dikë që po akuzohej për mizori.
— Ulu — tha me zë të barabartë. — Të flasim.
— Çfarë “ulu”? — Arbeni hyri më tej në dhomë, por nuk u ul. — A e kupton fare çfarë ke bërë? Dafina ka mbetur pa para! Pa asnjë qindarkë!
— Pa asnjë qindarkë? — Ema ngriti vetullat. — Interesante. Atëherë pse nëna jote tha dje që Dafina ka tre javë që rri tek ata dhe nuk ka dhënë asnjë qindarkë për blerjet?
Arbeni heshti. Për pak çaste.
— Ç’lidhje ka këtu nëna ime? Ne ramë dakord ta ndihmonim Dafinën derisa të gjente punë. Edhe ti vetë u pajtove!
Ema u ngrit, shkoi te dritarja dhe hodhi vështrimin mbi qytetin e mbrëmjes së hershme. Dritat poshtë po ndizeshin një e nga një dhe pamja gri shndërrohej në diçka të ngrohtë, të largët. Larg këtij diskutimi.
Gjithçka kishte filluar dy muaj më parë. Arbeni ishte kthyer nga puna me humor të keq, i kishte hedhur vetes një çaj dhe kishte ndenjur gjatë në heshtje në kuzhinë. Ema e dinte se ishte më mirë të mos e nxiste — do të fliste kur të ishte gati.
— Dafinën e kanë pushuar — tha më në fund. — Nga puna. Thotë se kompania po “optimizon” dhe kanë hequr gjysmën e departamentit.
Ema e uli tiganin nga soba.
— Keq. Po kërkon punë të re?
— Sigurisht që po kërkon. Por e di vetë sa e vështirë është tani të gjesh punë… — Arbeni fërkoi urën e hundës. — Ema, po mendoja… ndoshta mund ta ndihmonim pak. Përkohësisht. Një a dy muaj, jo më shumë.
Ema ndaloi, me qepën ende në dorë.
— Ta ndihmojmë… si?
— Nuk e di… për qiranë, për ushqimet. Që të paktën të mos shqetësohet për gjërat bazë derisa të gjejë punë. E di, jeton me qira, ka shumë shpenzime…
Ema e dinte që do të thoshte po. Jo sepse ishte e butë. Por sepse Arbeni rrallë i kërkonte diçka, dhe të refuzonte ndihmën për motrën e tij… nuk do të ishte e drejtë. Familja është familje.
— Në rregull — tundi kokën. — Do t’i bëj një kartë shtesë në llogarinë time, do t’i vendos një limit. Vetëm të njoftojë paraprakisht nëse i duhet diçka më shumë, që të mos ketë keqkuptime.
Arbeni e përqafoi nga pas.
— Faleminderit. Vërtet. Dafina do ta vlerësojë, e di.
Ema nuk u përgjigj, u kthye te prerja e qepës. Por brenda saj, një ndjesi e çuditshme e pakëndshme i gërvishi diçka — të cilën vendosi ta shpërfillte.
Muaji i parë kaloi pa probleme. Ema kishte vendosur një limit që Dafina të mund të paguante qiranë e një garsoniere modeste në periferi, të blinte ushqime dhe të udhëtonte. Thjeshtë, por me dinjitet.
Dafina herë pas here shkruante falënderime në grupin familjar: “Ju faleminderit shumë, më shpëtoni”, “As nuk e di ç’do të bëja pa ju”. Arbeni ishte i kënaqur, Ema e qetë. Gjithçka po shkonte sipas planit.
Pastaj erdhi ajo mbrëmje në “Grand Palace”.
Ema u takua me një kolege: mbi një gotë verë po diskutonin projektin e ri. Restoranti nuk ishte ndër vendet e lira — dhe pikërisht aty filloi gjithçka.