Restoranti nuk bënte pjesë te vendet e lira — fatura mesatare për person niste nga tre mijë euro. Ishte një vend ku shkohet për raste të veçanta ose për takime biznesi.
Dhe pikërisht atëherë, teksa kalonte pranë një tavoline të largët pranë dritares panoramike, Ema dëgjoi një të qeshur të njohur. Pothuajse refleks u kthye pas. Në tavolinën e mbuluar me pjata me makarona dhe fruta deti, si edhe me një shishe verë të bardhë, ishte ulur Dafina. Me një fustan të ri. Në shoqërinë e tre shoqeve. Bisedonin, qeshnin, dukshëm të shkujdesura dhe të lumtura.
Ema u ngrirë. Për një çast hezitoi — të shkonte apo jo. Pastaj vendosi se nuk ia vlente. U kthye thjesht mbrapsht dhe u rikthye te tavolina e tyre.
— Gjithçka në rregull? — pyeti kolegu.
— Po — pohoi Ema me kokë. — Gjithçka në rregull.
Por nuk ishte në rregull.
Në mbrëmje nuk i tha asgjë Arbenit. Ndoshta vajzave u duhej vërtet pak çlodhje, ndoshta kishin paguar shoqet. Ose po festonin ditëlindjen. Nuk duhej nxjerrë përfundime të nxituara.
Por dyshimi tashmë ishte aty.
Herën tjetër e pa Dafinen në qendrën tregtare. E shtunë, mesditë. Ema po blinte çarçafë kur vuri re figurën e njohur pranë daljes së dyqanit të rrobave. Dafina, me dy qese të mëdha në duar, po fliste në telefon dhe dukej shumë e kënaqur.
Këtë herë Ema iu afrua.
— Dafina?
Vajza u drodh dhe u kthye. Në fytyrën e saj, për një çast, sikur kaloi frika, por shpejt u përmblodh dhe u përpoq të buzëqeshte.
— Ema! Përshëndetje! Çfarë rastësie!
— Përshëndetje. — Ema ia hodhi sytë qeseve plot. — Po bën blerje?
— Ah… po, dmth… — Dafina u hutua. — E di, kishte ulje të mëdha, nuk munda t’i rezistoja. Bluza për treqind, xhinset pothuajse falas.
— E kuptoj — Ema i dërgoi një buzëqeshje të sforcuar. — Mirë ke bërë. Dhe… a ke gjetur punë?
— Ende jo — Dafina uli sytë. — Por po përpiqem shumë, vërtet. Kam qenë tashmë në disa intervista.
— Më vjen mirë. Suksese.
U përshëndetën dhe Ema vazhdoi rrugën, por brenda saj diçka u shtrëngua si një nyjë e fortë. Ulje, sigurisht. Në atë dyqan vërtet bëhen shpesh oferta. Vetëm se qeset ishin plot dhe Dafina nuk dukej aspak si dikush që mezi ia del me paratë.
Në mbrëmje, kur Arbeni po shikonte futboll, Ema u ul pranë tij.
— Arben, duhet të flas me ty.
— Tani? — burri as nuk i hoqi sytë nga ekrani.
— Po. Për Dafinen.
Këtë herë më në fund u kthye nga ajo.
— Çfarë ka ndodhur?
— E pashë. Dy herë. Fillimisht në restorant me shoqet, pastaj në qendrën tregtare, plot me blerje.
Arbeni rrudhi vetullat.
— Dhe?
— Si “dhe”? — Ema u përpoq të ruante qetësinë. — Ne i japim para për ushqim dhe strehim, ndërsa ajo drekon në restorante nga tre mijë euro dhe blen rroba firmato.
— Ema — psherëtiu Arbeni, si dikush që po i shpjegon diçka të vetëkuptueshme një fëmije —, ndoshta kanë paguar shoqet. Nuk e pe kush nxori paratë. Sa për blerjet… vetë tha që kishte ulje. Do që të ecë e veshur me lecka?
— Dua të mos gënjejë.
— Nuk gënjen! — ngriti zërin Arbeni. — Thjesht ti je paragjykuese ndaj saj!
— Unë? — Ema ndjeu si diçka u këput brenda saj. — Unë, që pranova ta ndihmojmë, jam paragjykuese?
— Po mendove menjëherë më të keqen! Nuk pyete, nuk sqarove — menjëherë akuzon!
Ema u ngrit.
— E di çfarë, Arben? Në rregull. Le të jetë siç do ti.