Hyri në dhomën e gjumit, mbylli derën dhe u ul në buzë të shtratit. Ishte hera e parë gjatë martesës së tyre që ndjeu se Arbeni nuk ishte në anën e saj. Nëse do t’i duhej të zgjidhte mes saj dhe familjes së tij, ai gjithmonë do të zgjidhte familjen.
Të nesërmen, Ema e telefonoi vjehrrën. Ina Dushku ishte një grua e drejtpërdrejtë, kryesisht e drejtë. Nëse dikush thoshte të vërtetën, ajo ishte pikërisht ajo.
— Ina Dushku, mirëmëngjes. Si jeni?
— Përshëndetje, Ema, e dashur. Oh, ja ku jam, si mundem. Po ti?
— Mirë. Dëgjoni, doja t’ju pyesja diçka… Dafina vjen shpesh tek ju?
Heshtje.
— Pse pyet?
— Thjesht po interesohem.
— Ema — zëri i Ina Dushkut u bë më serioz —, Dafina banon tek unë. Ka tre javë.
Ema u shtang.
— Banon? Doni të thoni… është shpërngulur nga banesa e saj?
— Sigurisht. Tha që ti dhe Arbeni nuk donit ta ndihmonit më dhe se iu desh të largohej nga qiraja. Unë… e mora. Ku ta çoja? Fundja, është vajza ime.
Brenda saj gjithçka u bë akull.
— Ina Dushku, ne nuk e kemi mohuar ndihmën. Unë i kërkova një kartë të veçantë që të mund të paguante gjithçka që i nevojitej.
Në anën tjetër të linjës ra një heshtje e shtangur.
— Ti… çfarë bëre? — pyeti më në fund, e habitur. — Çfarë karte?
— Për ushqime, qira, transport. Arbeni kërkoi të ndihmonim dhe unë pranova.
— Ema… — zëri i Ina Dushkut u drodh —, ajo nuk më ka dhënë asnjë qindarkë. As për ushqim, as për shpenzime. Banon tek unë, ha me shpenzimet e mia dhe as që e ka ofruar të kontribuojë. Mendova se vërtet nuk kishte para!
Ema mbylli sytë. Pra, kështu qëndronte puna. Dafina ishte shpërngulur tek e ëma, kishte ndalur pagesën e qirasë, kishte ulur shpenzimet në minimum dhe, ndërkohë, shpenzonte paratë nga karta e Emës për restorante, rroba dhe argëtim.
— Ina Dushku, ju falënderoj. Unë… do të merrem me këtë.
— Ema, prit. Mos mendo se unë e dija. Kurrë…
— E di. Mos u shqetësoni. Kjo nuk është faji juaj.
Ema e mbylli telefonin dhe qëndroi gjatë e palëvizur, duke ngulur sytë në një pikë. Pastaj hapi aplikacionin bankar, gjeti kartën e Dafines dhe e bllokoi. Tre prekje. U krye.
— Si guxove t’ia bllokosh kartën motrës sime?! — bërtiti i shoqi, duke qëndruar në mes të sallonit.
Ema nuk u ngrit nga divani. Thjesht e shikoi — atë burrë me të cilin kishte jetuar dhjetë vjet, nga i cili kishte një fëmijë, me të cilin kishin ndërtuar një shtëpi të përbashkët. Dhe tani ai po i bërtiste për një vajzë që i kishte mashtruar.
— Nuk do të lejoj të më shfrytëzojnë — tha qetë, por me vendosmëri.
— Çfarë? — Arbeni pothuajse u hutua nga kjo përgjigje.
— Motra jote na ka gënjyer. Banon tek nëna jote, nuk paguan asgjë dhe paratë që ne i japim i shpenzon për qejf. E telefonova Ina Dushkun. I konfirmoi të gjitha.
Arbeni hapi gojën, pastaj e mbylli. U përpoq të thoshte diçka, por zëri nuk i doli.
— Ti… e telefonove nënën time? E verifikove?
— Sigurisht që e verifikova. Sepse ti nuk më besove. Kur të thashë se e pashë Dafinen në restorant dhe në qendrën tregtare, ti menjëherë e mbrojte atë. Jo mua. Atë.
— Ajo është motra ime!
— Po unë kush jam? — Ema më në fund u ngrit dhe në zërin e saj u ndje çelik. — Gruaja jote. Nëna e djalit tënd. Njeriu që gjashtë muajt e fundit po të mban, ndërsa ti përpiqesh me projektin tënd. Dhe në vend që të më dëgjoje, zgjodhe të mbroje një vajzë që na shfrytëzoi në mënyrë cinike.
Arbeni u zbeh.
— Ku po do të dalësh me këtë?